#416 James Arthur “James Arthur” (2013)


2013 rok obfituje w naprawdę udane debiuty. Wystarczy wspomnieć tu chociażby Arianę Grandę, przywołującą ducha starych nagrań Mariah Carey; zespół Imagine Dragons, których elektroniczno-rockowy singiel „Radioactive” bije na głowę połowę tegorocznych piosenek; czy Lorde, która zachwyca na albumie „Pure Heroine”. Do grona debiutantów, którzy w ostatnich miesiącach podbili serce niejednego słuchacza zaliczyć można i młodego Brytyjczyka, Jamesa Arthura.

W mojej świadomości artysta pojawił się znikąd. Usłyszałam jego przebój „Impossible”, który zrobił na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Chwilę później James już atakował nas muzyczną petardą – „You’re Nobody ‚Til Somebody Loves You”. Skąd w ogóle wziął się Arthur? Wygrał dziewiątą edycję brytyjskiego „X-Factora”. A jak powszechnie wiadomo, program ten otwiera nie tylko zwycięzcom, ale i zwykłym uczestnikom drogę do sławy. I to takiej wykraczającej poza ramy Wielkiej Brytanii, czego doskonałym przykładem jest James Arthur.

Jaką muzykę wykonuje ten wokalista? Chyba najbliższe prawdy jest stwierdzenie, że piosenki Jamesa łączą w sobie szlachetny pop, pop rock oraz elementy r&b. Ozdobą utworów jest głos Arthura. Posiada ciepłą, niesamowicie przyjemną barwę. Podoba mi się to, jak steruje swoim wokalem, przez co radzi sobie dobrze zarówno w szybkich, mocnych kawałkach typu „Lie Down” oraz kołyszących piosenkach, które pasowałyby i do Justina Timberlake’a („New Tattoo”).

Podchodzę dość sceptycznie do programów talent show. Moim zdaniem pokazują ludziom, że wystarczy śpiewać cudze kompozycje, by zostać gwiazdą muzyki. Przykładem tego jest kolega Jamesa z dziewiątek edycji „X-Factora” – Jahmene Douglas. Jego debiutancki krążek „Love Never Fails” składa się z samych coverów. Jednak o ile ciekawiej jest słuchać autorskich utworów! Cieszę się, że James brał czynny udział w pisaniu tekstów. Tylko jedna piosenka na „James Arthur” nie wyszła spod jego pióra. Jest nią „Impossible”, które w oryginale wykonuje Shontelle. Za produkcję debiutanckiego krążka wokalisty odpowiadają takie sławy jak Salaam Remi (pomagał Amy Winehouse przy genialnym „Back to Black”), Naughty Boy oraz team TMS, którzy współpracowali m.in. z Little Mix, Ollym Mursem i Emeli Sande.

Wielką sławę przyniosły Jamesowi oba single: “Impossible” oraz “You’re Nobody ‘Til Somebody Loves You”. Pierwszy z nich to pełna mocy i emocji ballada. Drugi kawałek pokazuje nam mniej liryczną stronę Arthura. Jak widać (a może raczej słychać) single, którymi promuje swój debiut artysta różnią się od siebie. I taki właśnie jest ten album. Z jednej strony mamy szybkie, pop rockowe kompozycje, z drugiej subtelne ballady.

Do pierwszej kategorii zaliczyć możemy “Get Down”, które przywodzi mi na myśl muzykę lat 90. Piosenka odznacza się bogatą aranżacją. Zwrotki są surowe, w refrenie zaś dochodzą smyczki. Pod koniec do Jamesa dołącza chórek gospel. Nie za dużo wrażeń jak na jeden utwór? Bardziej od “Get Down” podoba mi się zadziorne “Lie Down”, rhythm’and’bluesowe “New Tattoo” oraz przebojowe “Is This Love”. Utwór “Recovery”, choć na początku brzmi jak “Impossible”, do końca balladą nie jest. Piosenka powoli się rozkręca i już pod koniec mamy wrażenie, że przez te cztery minuty przeleciało nam kilka różnych kawałków. Z jednej strony jest to coś ciekawego, nie często spotykanego. Z drugiej nie miałabym nic przeciwko, gdyby James porzucił eksperymentowanie z elektroniką. Dużo lepiej wychodzą mu w końcu piosenki w stylu kołyszącego, nieco jazzowego “Smoke Clouds”. Samego siebie jednak James przeszedł w zamykającym krążek nagraniu “Flyin'”. Co w tej piosence jest takiego zaskakującego oprócz tego, że trwa nieco ponad minutę? Arthur postanowił wcielić się w… rapera! I wyszło mu to niesamowicie.

Bardzo byłam ciekawa ballady zatytułowanej “Roses”. A to dlatego, że obok Jamesa usłyszeć w niej możemy Emeli Sande. Nie jestem może jakąś wielką jej fanką, ale niezwykle  Emeli cenię i szanuję. Na utworze “Roses” się nie zawiodłam. Jest nie tylko pięknie zaśpiewany przez oboje artystów, ale  brawa należą się również twórcom samej melodii – cudownej, eleganckiej, klasycznej. W podobnym, równie udanym “Certain Things” pojawia się duet wokalny Chasing Grace. Kiedy słucham spokojnego, popowo-rhythm’and’bluesowego “Suicide”, przed oczami staje mi John Legend. Poprawna piosenka, która jednak większego wrażenia na mnie nie robi.

Zanim sięgnęłam po debiutancki album Jamesa Arthura obawiałam się, że będzie on nudny i przewidywalny. A tymczasem w każdej piosence znalazłam coś nie tyle ciekawego, co innego. Na “James Arthur” nie ma dwóch identycznych utworów. Jeśli ktoś waha się, czy zarezerwować sobie czas na tego debiutanta, rozwieję wasze wątpliwości. Warto sięgnąć po jego muzykę. Debiut zaliczył udany. Czy dalej też będzie tak ładnie dopiero zobaczymy.

 

2 Replies to “#416 James Arthur “James Arthur” (2013)”

  1. Najlepsza płyta roku! Odkąd ją kupiłam nie mogę przestać jej słuchać. Moim zdaniem “Supposed” jest najlepszą piosenką. szkoda, że ominęłaś ją w recenzji.

  2. Niedługo płyta w moich rękach i już nie mogę się doczekać. Arthur zasłużył na wygrane X Factora bo ma talent i życzę mu wielkiego wielkiego sukcesu 🙂

Odpowiedz na „RblfleurAnuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *