#436, 437 Justin Bieber “Journals” (2013) & Zendaya “Zendaya” (2013)

Gdy człowiek jest młody, dokonujące się w nim na przestrzeni lat zmiany są najbardziej widoczne. Nie inaczej było z kanadyjskim wokalistą, Justinem Bieberem. Pamiętacie jeszcze czasy, kiedy był słodkim dzieciakiem wyśpiewującym wysokim głosem takie piosenki jak “Baby” czy “One Time”? Potem zmężniał i zaprezentował brzmiący nowocześnie album “Believe”, którego nie powstydziłby się młody Justin Timberlake, a dla siebie znaleźć coś mógłby i Chris Brown.

“Journals”, które ukazało się ponad rok po “Believe”, nie jest studyjnym krążkiem wokalisty, ale zbiorem piosenek, które ujawniał on przez dziesięć tygodni w ramach swojego cyklu Music Mondays. Aby zwiększyć atrakcyjność wydawnictwa, dodano kilka premierowych kawałków. Płyta, w przeciwieństwie do poprzednich Biebera, list przebojów nie zawojowała. Być może miał na to wpływ fakt, że dostępna jest ona jedynie w cyfrowej formie. Ale z drugiej strony fanki Justina to w dużej mierze osoby bardzo młode, które nie pamiętają, jak wyglądało życie przed Internetem i wirtualne zakupy to dla nich chleb powszedni. Myślę, że zachwycone takimi piosenkami jak “All Around the World” czy “Beauty and the Beat”, nie  polubiły szybko nowych kompozycji Biebera. Justin zrezygnował z tanecznych brzmień i zaprezentował pościelowe r&b oraz niezły pop. Stał się młodszym bratem Justina Timberlake’a. Nadal jednak brakuje mu klasy, dojrzałości i wyobraźni starszego kolegi po fachu.

Jeszcze kilka dni temu w tym miejscu znajdowała się wzmianka o tym, że Justin skupił się na muzyce i wydoroślał. Przestał być tym samym irytującym dzieciakiem. Jak się jednak okazało, była to opinia na wyrost. Czy poważnie można traktować osobę, która po pijaku robi sobie rajdy samochodem po mieście? Raczej nie. Może za jakiś czas Justin będzie śpiewał o swoich przygodach z policją, ale na “Journals” głównym tematem jest miłość.

Sporo na płycie gości. Może i nie doczekaliśmy się duetu z Seleną Gomez (serio chciał to ktoś?), ale pojawił się R.Kelly (w za długim, ale bardzo sympatycznym “PYD”), Chance the Rapper (w hip hopowo-rhythm-and-bluesowym “Confident”), Lil’ Wayne (w “Backpack”, które wyróżnia się elektronicznymi wstawkami i ciekawym, komputerowym chórkiem), Future (w elektronicznym, tanecznym “What’s Hatnin'”) oraz Big Sean (w szybko wpadającym w ucho “Memphis”). Solowe utwory wyszły Justinowi nawet lepiej. Ciężko jakąś piosenkę wyróżnić, bo mają podobne brzmienie. Jednak jeśli miałabym wybierać, wskazałabym takie utwory jak “Heartbreaker”, “Recovery”, “All Bad” czy “One Life”  jako najlepsze z “Journals”.

Justin Bieber jest osoba pełna sprzeczności. Z jednej strony podziwiać możemy jego zdjęcie w więziennym wdzianku, z drugiej serwuje nam swoje najspokojniejsze i najbardziej romantyczne jak dotąd oblicze. Jak dalej potoczy się jego kariera po tym incydencie nie wiem, ale życzę mu, by wyszedł na prostą, rzucił dragi, alkohol itp. i skupił na muzyce. Znalazł już swoją drogę. Nie jest tym samym dzieciakiem z gitarą, postawił na r&b i pop. Kiedyś może zastąpi Justina Timberlake’a. Do tego czasu jednak musi pracować. Nie tylko nad swoją muzyką, ale przede wszystkim nad sobą.

Disney Channel nie oglądam już od lat, ale kiedyś przeskakując po kanałach trafiłam na nowy wówczas serial tej stacji – “Taniec rządzi”. Czy taniec faktycznie rządzi czy, nie nie mam zamiaru się wypowiadać. Mnie do niego nigdy nie ciągnęło. Serial opowiadał o przygodach dwóch nastolatek (jedną z głównych ról grała bohaterka dzisiejszej recenzji – Zendaya), które wkręciły się do programu o tańcu. Fabuła mało odkrywcza, akcja nie porywająca, żarty nie wywołujące uśmiechu na mojej twarzy. Nie byłam zdziwiona, kiedy dotarła do mnie informacja, że aktorka grająca w tym serialu wydaje płytę. Nie ona pierwsza, zapewne też nie ostatnia. Od dawna jest wiadomo, że Disney lansuje swoje gwiazdy na różnych płaszczyznach. Niestety, też w muzyce. Albumy bohaterów ulubionych seriali cieszą z pewnością fanów Disney Channel, innych doprowadzają czasami do szewskiej pasji. Świat muzyki nic by nie stracił, gdyby wiele z tych płyt się nie ukazało.

Nie musiałam przesłuchiwać debiutanckiej płyty Zendayi by zgadnąć, jakiej muzyki mogę się po niej spodziewać. Jest bardzo bezpiecznie. Mamy tu pop, r&b, oraz, co w końcu najważniejsze, dużo elektronicznych i tanecznych brzmień. Żadnych fajerwerków, żadnych oryginalnych rozwiązań. Muszę pochwalić Zendayę za udział w pisaniu tekstów. Nie wydaje mi się, by napisała sama choć zwrotkę, ale i tak zrobiła więcej, niż niektórzy.

Album młodziutkiej aktorki polecić mogłabym osobom, które zasłuchują się w muzyce Seleny Gomez czy Demi Lovato. Wydaje mi się jednak, że Zendaya jest od nich ciekawsza. Wprawdzie jej muzyka niczym nie zaskakuje, ale dziewczyna pochwalić się może całkiem ładnym głosem, który świetnie sprawdziłby się w prawdziwie czarnych brzmieniach. I tylko szkoda, że takich melodii na “Zendaya” jest jak na lekarstwo.

Zaczyna się obiecująco. Chwytliwe, popowo-rhythm-and-bluesowe zwrotki “Replay” faktycznie zachęcają, by wcisnąć replay. Pomyłką jest refren. Przez swoje mocno komputerowe brzmienie odstaje od zwrotek. Początek “Fireflies” brzmi jak wyjęty z komputera will.i.am’a. W dalszej części utwór ten jest całkiem spokojny. “Butterflies” to kawałek bardzo nierówny. Raz cichy, delikatny, innym razem mocny, taneczny. A to wszystko w niecałe cztery minuty. “Putcha Body Down” czy “Scared” na swojej płycie mogłaby mieć i Rihanna. Do tanecznych kompozycji zaliczyć można również nieco retro “Heaven Lost an Angel”; “Only When You’re Close”, w którym wokal Zendayi został poddany strasznej obróbce; utrzymane w umiarkowanym tempie: “Bottle You Up” i “Love You Forever”. Zendaya przygotowała również kilka spokojniejszych piosenek: nudne “Cry For Love” (które zaprezentować mogłaby młoda Ciara) oraz o niebo lepsze, pozytywne “My Baby”.

Podchodziłam do krążka “Zendaya” nieufnie. Nie mam dobrego doświadczenia z gwiazdami Disney Channel. Wytwórnia robi z nich produkty. Nie inaczej jest z Zendayą, ale myślę, że znajdzie ona wkrótce swój własny styl. Brzmienie wyjęte z płyt Destiny’s Child, Cassie czy Keri Hilson jest dla niej odpowiednie.

22 Replies to “#436, 437 Justin Bieber “Journals” (2013) & Zendaya “Zendaya” (2013)”

  1. Justin Bieber jest dla mnie osobą, której muzyka kompletnie do mnie nie przemawia. Znam kilka jego kawałków właśnie przez ten cykl i uważam, że są słabiuuuuutkie i nieodkrywcze. Nic ciekawego dla mnie. A co do Zendaya to znam jej Replay, którym kompletnie mnie nie zaciekawiła, ale piszesz naprawdę niezłe recenzje. Zawsze czytam całe. U mnie o występach na gali Grammy 2014.

  2. Hej, po rocznej przerwie blog Prixie.blog.onet.pl rozpoczyna ponownie swoją działalność!! Szykuje się masa grafiki i ciekawych wpisów. Jeśli masz ochotę to zajrzyj! Mam nadzieje, że dalej będziemy informować się o NN 🙂

  3. To co Justin wyprawia to po prostu szkoda słów… Słyszałam nawet, że siedział w areszcie, ale nie miałam pojęcia, że wydał nową płytę. A co do Zendayi to słyszałam niektóre jej piosenki i są całkiem fajne 🙂

  4. Zendaya wydała dobry debiut. Jestem ciekawa, jak potoczy się dalej jej przygoda z muzyką.
    U mnie pierwszy numer zapowiadanego muzycznego magazynu 🙂

  5. Nie przesłucham ani jednego ani drugiego ;D I jestem zaskoczona, że oceniłaś Biebera dość wysoko 🙂 Jednak nawet to mnie nie przekonuje, by przesłuchać ten krążek 🙂

Odpowiedz na „~Inna_odInnychAnuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *