#569 Hozier “Hozier” (2014)

Ze zdziwieniem, ale i wielkim uśmiechem obserwuję momenty na światowych listach przebojów, kiedy typowane na wielkie przeboje utwory dominowane są przez mniej komercyjne kawałki. Gdybym miała z głowy wymienić przykłady takich niespodziewanych hitów ostatnich lat, wskazałabym chociażby na “Royals” Lorde oraz “Somebody That I Used to Know” Gotye. No i, rzecz jasna, na “Take Me to Church” Hoziera. Za sukcesem utworu przyszła sława, nagrody i imprezy. A w środku tego całego zamieszania stoi skromny Irlandczyk z gitarą.

Artysta nie wziął się znikąd. Nie wpadł także na pomysł zostania muzykiem przypadkowo. Wychowywał się w domu pełnym brzmień (co ciekawe jego ojciec był bluesmanem) i wkrótce rozpoczął studia na jednej z irlandzkich uczelni, dokształcając się muzycznie. Przez moment był członkiem lokalnej grupy chóralnej Anúna. Występowanie w zespole nie było jednak jego przeznaczeniem, bo szybko Hozier zaczął działać pod własnym nazwiskiem.

Debiutancki album artysty, “Hozier”, to przede wszystkim porcja niesamowicie zgrabnych trzynastu kompozycji. Tworzą one wydawnictwo bardzo klimatyczne, emocjonalne oraz wrażliwe. Ujmuje naturalność płyty. Słuchając jej nie towarzyszy nam wrażenie, że Hozier kogoś udaje i nakłada na twarz kolejne maski. To duży atut tego albumu. I pokaz niesamowitej dojrzałości jego twórcy. Następną zaletą krążka jest warstwa muzyczna. Irlandczyk nie wymyśla nowych brzmień, ale jedynie na swoje potrzeby adaptuje bluesowe, folkowe, indie rockowe a nawet soulowe melodie, zabierając nas w cudowną podróż po bezdrożach amerykańskiego południa.

Piosenka, którą Hozier nas wita, to nagranie, którego nikomu dziś przedstawiać już nie trzeba. Popularność “Take Me to Chruch” wciąż bardzo mnie zdumiewa, bo utwór nie należy do kategorii łatwych, prostych i banalnych. Osnute mrokiem nagranie zachwyca przede wszystkim nośnym, wykonanym z rozmachem refrenem i przyprawiającym o ciarki mostkiem. Może moja opinia wyda wam się nudna, ale naprawdę sądzę, że “Take Me to Church” to najlepsze, co spotkało album “Hozier”. Jednak pozostałych piosenek nie należy lekceważyć. Do gustu przypadły mi takie utwory jak rozkręcające się z sekundy na sekundę i prowadzące do rytmicznego refrenu “Angel of Small Death and the Codeine Scene” oraz bluesowe, przybrudzone, a przede wszystkim klimatyczne “To Be Alone”. Urzeka także jedyny duet na albumie, “In a Week”, nagrany z Karen Cowley (ta spokojna, nieco folkowa kompozycja pasowałaby do The Civil Wars) oraz soulowe “Work Song”. Chętnie wracam także do wyrazistego “It Will Come Back” oraz wykonywanego live, akustycznego “Cherry Wine”, które trafiło na soundtrack “Wish I Was Here”, dzięki czemu poznałam Hoziera przed ekspansją “Take Me to Church”.

Pozostałe kompozycje nieco odstają od tych przedstawionych w poprzednim akapicie. Choć nie znaczy to, że Hozierowi nie wyszły. “Jackie and Wilson” to pogodna piosenka, z pianinem skrytym za mocniejszymi gitarami. W podobnym sielankowym i beztroskim tonie utrzymane jest “Someone New”. Przebojowym, wpadającym w ucho refrenem pochwalić może się łączące takie gatunki jak rock i pop “Sedated”. Rockowym sznytem charakteryzuje się także “Foreigner’s God”. W spokojne rejony powrócić możemy za sprawą harmonijnego, subtelnego “Like Real People Do”.

Debiutancka płyta “Hozier” nie jest dla osób, które oczekują od artysty powtórki z rozrywki. Nie ma tu kalk “Take Me to Church”. I dobrze, bo poznajemy dzięki temu inną stronę Irlandczyka. Przyznam jednak, że umieszczenie wielkiego singla na początku było mało trafionym zagraniem, bo słuchając po raz pierwszy dalszych piosenek możemy poczuć lekkie rozczarowanie. “Take Me to Church” lepiej sprawdziłoby się w roli utworu zamykającego krążek i podsumowującego cały kunszt Hoziera. Kiedy jednak uda nam się docenić pozostałe kompozycje muzyka, nie można nie podsumować krążka słowami: jedna z najbardziej udanych płyt 2014 roku. No i jedna z najlepiej zaśpiewanych.

 

10 Replies to “#569 Hozier “Hozier” (2014)”

  1. Hoziera uwielbiam.Ma cudowne piosenki , a “Take Me To Church” jest fenomenalne.Teledysk też całkiem fajny i idealnie pasuje do tej podniosłej muzyki 🙂 Zdecydowanie jedna z najlepszych płyt 2014 roku ! 🙂

  2. Denerwujące jest to, że tacy artyści potrafią właśnie być w mainstreamie, a jak takie coś oryginalnego i ciekawe jak Hozier staje się mainstreamowe, to jakoś mnie odpycha, bo nie jest to tylko moja perełka, którą odkryłem kiedyś tam i nie chcę nikomu pokazywać. A tak mi ten Hozier odpowiadał, ale no cóż. :/
    http://zyciejestmuzykaaa.blogspot.com

  3. Tym razem nie napisze nic o płycie (bo jest dobra i nie trzeba jej komplementować) ani o stylu pisania (no dobra, jak zawsze świetnie skomponowana wypowiedz :> ) Chciałbym się pochylić nad niezwykle intrygującym tematem nadawania albumom nazw takich samych jak nazwisko/pseudo artysty :V Jak dla mnie, sprawa wygląda tak “Nie mam pomysłu na tytuł, dam swoje imie” lub “Kolejna szansa, by gdzies pojawilo sie moje imie, dobry ruch, na pewno się sprzeda” ;D Jak Ty uważasz?

    Zapraszam do głosowania na https://lechartz.blogspot.com/

  4. Przesłuchałam ten album ok 3 razy i trochę mnie rozczarowal. Poza singlem nic nie chce zostac mi w pamięci, mam nawet wrażenie jakbym słuchała jednej piosenki w kółko… Nawet “Take…” mnie rozczarowało bo występ na gali Echo który mnie zachęcił do poznania tego albumu bardziej mi się podobał…
    No ale jeszcze przesucham dwa razy zapoznam się z tekstami, może jeszcze mi się spodoba 🙂

Odpowiedz na „~ZuziaAnuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *