#618 Grace Jones “Inside Story” (1986)

Urodzona w 1948 roku na słonecznej Jamajce Grace Jones zaczynała swoją karierę jako… modelka. Pod koniec lat 70. podpisała jednak kontrakt płytowy i dała się poznać jako charakterna, a przede wszystkim zdolna wokalistka, której śpiewanie przychodzi z niespotykaną łatwością i lekkością. Chociaż w ostatnich latach Grace nie jest zbyt aktywna na muzycznym polu (jej ostatnia studyjna płyta, “Hurricane”, ukazała się w 2008 roku, będąc pierwszym albumem artystki od dziewiętnastu lat), był czas, że wydawała krążki rok po roku. Ja jednak postanowiłam cofnąć się w czasie do połowy lat 80., kiedy to na sklepowe półki wjechał krążek “Inside Story”.

Płyta jest już ósmym wydawnictwem Grace Jones. Wokalistce w jego przygotowaniu pomagał Nile Rodgers, amerykański muzyk, który ma na koncie współpracę m.in. z Madonną (“Like a Virgin”), Dianą Ross (“Workin’ Overtime”) i Davidem Bowie (“Let’s Dance”).

Otwierająca album piosenka “I’m Not Perfect (But I’m Perfect for You)”, jest udaną, a przede wszystkim niezwykle łatwo wpadającą w ucho fuzją popu i funku. W podobne tony uderza kolejna propozycja Grace, “Hollywood Liar”, które od poprzednika odróżnia mocniejsze, pełne swoistego wzburzenia wykonanie. “Chan Hitchhikes To Shanghai”, ze swoją melodią opartą na dźwiękach gitary, perkusji i syntezatorów to powrót łagodniejszego oblicza Jones. Chociaż piosenka nie należy do najlepszych i najbardziej zajmujących utworów, warto zwrócić uwagę na jej taneczne zabarwienie. Po małym spadku formy wokalistka prezentuje kompozycję, która intrygowała mnie od pierwszego zerknięcia na tracklistę. Popowo-jazzowemu numerowi “Victor Should Have Been a Jazz Musician” blisko do stylistyki znanej z nagrań Sade. Zachwyca lekko zaśpiewany refren oraz saksofonowa solówka. Grace wykonuje tę piosenkę z taką gracją, że tytułowy Victor nie powinien długo opierać się jej (tytułowej) sugestii. Pierwszą połowę “Inside Story” zamyka znakomita, przebojowa kompozycja “Party Girl”, w której wpływy reggae sprawiają, że bez problemu nagranie to sprawdziłoby się podczas imprezy na karaibskiej plaży.

“Crush”, z powtarzanymi do znudzenia słowami tytułowymi, oraz “Scary But Fun” są piosenkami na miarę lat 80. Mało niestety porywającymi. Popowe “Barefoot in Beverly Hills” w wykonaniu każdej innej wokalistki by przepadło. Jones nadaje temu utworowi charakteru. Wspaniale wypada “White Collar Crime”. Nieco przerysowany, teatralny kawałek pochwalić się może wciągającą melodią, którą aż chce się rozbierać na czynniki pierwsze. Co my tu mamy? Lekko jazzowy posmak zapewniany przez saksofon, bajkowy flet, delikatne muśnięcia pianina i gitarowych strun. Niezauważona nie przechodzi także ostatnia piosenka Grace – “Inside Story”. A to m.in. za sprawą towarzyszącego artystce chóru.

Czas spędzony z “Inside Story” (chociaż album zawiera dziesięć wcale nie takich krótkich piosenek) mija niezwykle szybko. Za każdym razem ani się obejrzałam a “I’m Not Perfect (But I’m Perfect for You)” zamieniało się w ostatnie takty kompozycji “Inside Story”. Ósma studyjna płyta Grace Jones nie męczy ani nie nuży. To po prostu porządne wydawnictwo. Świetnie i ciekawie zaśpiewane. Charakteryzujące się bogatymi aranżacjami i intrygującymi opowiastkami.