FELIETON: Festiwal – święto muzyki czy lansu?


© Instagram Romee Strijd, Alessandra Ambrosio, Paris Hilton

W Polsce festiwalowy sezon na dobre powitamy dopiero w czerwcu. W słonecznej i gorącej Kalifornii rozpoczął się on 15 kwietnia, kiedy to swoje drzwi dla melomanów z całego świata (!) otworzyła słynna Coachella. Jak było? Kto wystąpił? Czy były jakieś niespodzianki w setlistach i niezapowiedziane duety? Ciężko się do takich informacji dokopać, bo media zdominowało jedne pytanie: co ona na sobie miała?

“Ona” może być modelką, celebrytką lub “szafiarką”. A może być też najzwyklejszą dziewczyną, która przyjechała do Indio. Trudność w dotarciu do konkretnych relacji z przebiegu koncertów, a łatwość prześledzenia, jak będzie się nosiło styl boho tego lata, skłoniła mnie do zadania pytania, czy festiwal jest jeszcze muzycznym świętem czy raczej pokazem mody.

Koncerty – zarówno pojedyncze jak i w festiwalowej “kupie” – są dobrą okazją do przyglądania się ludziom, których coś skłoniło do tego, by by podobnie do mnie spędzić czas. Typów festiwalowiczów/koncertowiczów wyróżnić mogłabym naprawdę dużo, lecz żaden tak mnie nie irytuje, jak lansiarz. Najczęściej jest to osoba, której muzyka za bardzo nie obchodzi. Choć może twierdzić inaczej, bo przecież alternatywne brzmienia to jej życie – wykłóci się z tobą, włączając Florence + The Machine lub katując największe przeboje Major Lazer. Jak takiego ktosia najłatwiej rozpoznać?

Tu liczy się dobry wygląd. Co bardziej majętni zaskoczyć mogą ubraniami z metką dobrego projektanta. Inni założą coś z sieciówki, stylizując się na uczestnika wspomnianego wcześniej festiwalu Coachella i udając, że Gdynia leży w Kalifornii – wianki, słomkowe kapelusze, frędzle, kwiaty, a do kompletu ładne buty na koturnie lub wyższym obcasie, w których niezwykle “wygodnie” chodzi się po rozległych, najczęściej trawiastych (a w czasie deszczu wkurzająco błotnistych) terenach. Ale już nie znęcajmy się nad stylizacjami. Każdy chce wyglądać jak z bloga modowego, choć czasem lepiej odpuścić i postawić na wygodę, by potem nie płakać, że nowe buciki nadają się do wyrzucenia. Zapomniałabym! Dopełnieniem festiwalowego looku jest opaska, której nie należy zdejmować przez następne pół roku lub co najmniej do momentu , aż nie zobaczą jej wszyscy znajomi, sąsiedzi kasjerka w sklepie i bileter w kinie. Politowanie budzi lansiarskie zachowanie. Pół festiwalu (na który bilet zafundowali rodzice w ramach nagrody za dobre oceny, wyprowadzanie psa i porządek w pokoju) spędzają ze znajomymi w strefach odpoczynku, gdzie najlepiej działa wi fi i dostać można rozcieńczone piwo. Zamiast ręki mają telefon, bo skoro już się tak dobrze ustawili i nie spędzają czasu w domu, to wypadałoby udostępniać coraz to nowe snapy, by koleżance z podstawówki, która zawsze miała ładniejszy tornister, żyłka chodziła po zobaczeniu zdjęć z ich wakacji. Więcej czasu niż na zabawie na koncertach zajmuje im wybranie dobrego filtra do fotek, którymi można pochwalić się na Instagramie. A jak już na jakiś występ się udadzą, to starannie wybranych i modnych wykonawców, by nie tracić czasu na “Blur, jakimś nowym zespole z Wielkiej Brytanii”. Zresztą odpuszczą sobie fotografowanie koncertów na rzecz selfie, bo lepiej mieć na pamiątkę zdjęcie młodej twarzy i cool stylizacji niż “jakiegoś dziadka z gitarą”.

Miłego festiwalowego sezonu 🙂

13 Replies to “FELIETON: Festiwal – święto muzyki czy lansu?”

  1. Genialny tekst! Dlaczego tak krótki? 🙁
    W sumie podsunęłaś mi kolejny powód dla którego jeszcze bardziej nie lubię festiwali. Już lepiej pójść na jakiś klubowy, mały koncert z ludźmi, którzy naprawdę interesują się danym wykonawcą. 90% koncertów na które uczęszczam to koncerty metalowe. Tam raczej nie uświadczy się “lansiarza”, ale nie wiem jak jest na festiwalach. Marzy mi się Wacken, jednak tam publiczność bywa taka drętwa…

    Pozdrawiam, Namuzowani

  2. Coś rzeczywiście jest w tym co napisałaś, ale nie ma się co dziwić, w sumie aby pójść na taki festiwal trzeba mieć troszkę kasy, więc przeważnie można tam spotkać ludzi, którzy ta pieniądze mają i mogą się lansować, co nie znaczy, że mi się to podoba. Chyba jedynym festiwalem na którym nie uświadczy się takich ludzi, jest Woodstock 🙂

  3. Moim zdaniem to trochę za daleko zaszło – bo niektóre osoby faktycznie ponad muzykę stawiają selfie w modnych ciuchach, ale z drugiej strony fajnie jest na takich festiwalach pooglądać po prostu fajnie ubranych ludzi, którzy jednak przyjechali zobaczyć swych idoli na żywo.

    Zapraszam na http://this-is-the-chart.blogspot.com/ – kiedyś your-chart 🙂

  4. Bardzo chciałem jeździć na festiwale do czasu aż na jeden pojechałem 😉 Było to w Irlandii, czekałem chyba z 5 godzin na Tori Amos, po czym ona wyszła na scenę, zapodała 40-minutowy set i sobie poszła. Od tamtej pory na festiwale nie jeżdzę. Wolę pełnowymiarowe koncerty moich ulubionych wykonawców 😉

    Pozdrawiam serdecznie,
    Bartek

    http://bartosz-po-prostu.blog.pl

    1. Takie są niestety uroki festiwali. Godzinny set to max, bo chcą zaprezentować jak największą grupę artystów. Na bisy też nie ma co liczyć, chyba że kogoś, kto gra jako ostatni na danej scenie. Jednak gdyby tak podliczyć, ile zapłacilibyśmy za bilety na osobne koncerty, to cena karnetu jest dużo niższa. I za to plus.

  5. Takie czasy niestety. Niektórych naprawdę nie rozumiem… Jak można iść na festiwal albo koncert i zamiast skupić się na muzyce i dobrze się bawić, przeżyć to wszystko, i cały czas siedzieć na telefonie i robić selfie czy snapy. No tak trzeba być na czasie i na dodatek modnie wyglądać.

  6. Jak Ty mnie rozumiesz! Masz rację! świetny blog i dobra kolekcja płyt! Korzystając z okazji zapraszam do siebie- holkamusic.blogspot.com Co prawda dopiero zaczynam i jestem smarkulą,ale na pewno nie lansiarką 😉

Odpowiedz na „justysia_koninAnuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *