#837 Nick Cave and the Bad Seeds “Henry’s Dream” (1992)

Może i siódmy studyjny album Nick Cave and the Bad Seeds zabiera nas do świata nocnych historii tytułowego bohatera, ale, jak się okazało po jego premierze, nie jest płytą, o jakiej marzył sam Cave. Wokalista nie mógł dogadać się z Davidem Briggsem, którego produkcja pozbawiła materiał surowości, na której Nickowi zależało najbardziej.

To jak z tym Henrym? O czym śni? Znając zamiłowanie Cave’a do często krwawych, przesiąkniętych niepokojem historii o ludziach wiodących niewesołe życie nie trzeba być Sherlockiem by wydedukować, że i tu błogo czy sympatycznie nie będzie. Nawet gdy wysyła Henry’ego na spacer z ukochaną w balladowym, obdarzonym najładniejszym refrenem na płycie “Loom of the Land”, zasiewa w nas ziarenko niepewności co do jego zamiarów słowami For a boy of no means (…) and a knife in his jeans. Utwór jest moim ulubionym momentem albumu. Do gustu przypadły mi także takie nagrania jak agresywna opowieść mężczyzny sterroryzowanego przez żonę zawarta pod szyldem “Jack the Ripper”; szybkie, chóralne “I Had a Dream, Joe”; nerwowe “Brother, My Cup Is Empty” (wyznanie znad kieliszka o tym, jak chętnie widziałby pewną kobietę martwą) oraz smutne, wykonywane w duecie przez Nicka i Conway’a Savage’a “When I First Came to Town” o stracie reputacji i konieczności poszukania sobie innego miejsca do życia. Niezłą kompozycją jest także mroczne “Christina the Astonishing”. Nie potrafię za to polubić nijakiego “Straight to You”;  irytującego “Papa Won’t Leave You, Henry” oraz przekombinowanego “John Finn’s Wife”. Ten ostatni numer najlepiej pomógł mi zrozumieć zarzuty Cave’a odnośnie produkcji – aranżacyjnie w tej historii o zazdrosnym mężu dzieje się za dużo.

Nietrudne stanęło przed Nick Cave and the Bad Seeds zadanie w 1992 roku. “The Good Son” znacząco obniżyło poprzeczkę, sprawiając, iż kolejna płyta musiała być już tylko lepsza. I tak faktycznie jest, choć nie podzielam opinii fanów kapeli i nie uważam, by “Henry’s Dream” było jednym z najlepszych punktów dyskografii Australijczyków. To raczej poprawny krążek pełen motywów (muzycznych i lirycznych), za które słuchacze polubili zespół już w latach 80. Nic przełomowego, ale wartego poznania.

Warto: Loom of the Land & I Had a Dream, Joe