Kiedy w 2017 roku The National powrócili po czteroletniej przerwie z albumem “Sleep Well Beast”, nikt nie przypuszczał, że tak szybko otrzymamy następcę tego wydawnictwa. I to jakiego następcę. “I Am Easy to Find” jest najdłuższą płytą w dyskografii najsmutniejszego zespołu świata. Szesnaście kompozycji przełożyło się na ponad godzinę muzyki. Jak na dzisiejsze standardy to sporo, ale ósmy krążek The National spokojnie traktować można jako soundtrack do codziennego życia.
Od współpracującej z Davidem Bowie Gail Ann Dorsey i francuską folkową pieśniarkę Minę Tindle przez Irlandkę Lisę Hanningan po amerykańską ulubienicę słuchaczy indie folku Sharon Van Etten. Matt Berningan ze swoim głębokim, przesiąkniętym wiecznym smutkiem barytonem musieli zrobić nieco miejsca kobietom. Taki patent szybko skojarzył mi się z późniejszą twórczością Leonarda Cohena, który chętnie oddawał płci pięknej głos. W przypadku The National mamy do czynienia z chęcią podkreślenia uniwersalności przedstawianych przez nich opowieści. Bo “I Am Easy to Find”, w przeciwieństwie do “Sleep Well Beast” z 2017 roku, nie jest krążkiem odwołującym się do politycznych potyczek. Jest więc lżej, ale nadal niewesoło.
Płyta rozpoczyna się jednak dość nietypowo. Przesterowane “You Had Your Soul With You” dziwnie podnosi na duchu. I chociaż z początku z tym kawałkiem kompletnie było mi nie po drodze, dziś doceniam jego rozbudzającą rolę. Innym szybszym nagraniem jest “Where Is Her Head”, w którym wokale Eve Owen grają pierwszoplanową rolę. Podobnie zdominowanymi kompozycjami są “Oblivions”, chóralno-ambientowe “Dust Swirls in Strange Light” czy dwa miniaturowe, nucone, niepokojące dzieła – “Her Father in the Pool” i “Underwater”.
Pozostałe piosenki to taka powtórka z całkiem niezłej rozrywki. The National kontynuują zatapianie się w onirycznych klimatach, przy jednoczesnym podkreślaniu swojej melancholijnej, indie rockowej natury (“So Far So Fast”, “Roman Holiday”, “Quiet Light”). Choć zdarzają się i utwory robiące ukłon w stronę klasycznych brzmień, w których ważną rolę odgrywają instrumenty smyczkowe. Tak jest chociażby w “I Am Easy to Find”, przepięknym, wzruszającym “Light Years” (mój faworyt!) czy “Hey Rosey”. Ciężko jest mi przejść obojętnie obok “The Pull of You”, “Not in Kansas” i “Rylan”. Pierwsza z nich jest chłodnym, rozgadanym numerem (to w nim słyszymy Sharon Van Etten), z wieloma ciekawymi zmianami tempa. Akustyczne “Not in Kansas” rozczula mnie od pierwszego spotkania (tak bardzo the nationalowe there isn’t anybody else left to love us). A “Rylan” z tymi swoimi zapętlonymi bębnami po prostu spędza sen z powiek.
“I Am Easy to Find” jest bardzo specyficznym albumem. Niby to wciąż The National jakich znamy (i, pod czym ja podpisuję się obiema rękami, kochamy), ale w jakimś takim mniej przekonującym wydaniu. Podoba mi się pomysł oddania głosu kobietom i idące za tym jeszcze konkretniejsze złagodzenie brzmienia zespołu, ale odnoszę wrażenie, że stracił na tym sam klimat muzyki. Jest wprawdzie nadal melancholijnie, lecz jakoś tak płasko. I długo, bardzo długo. Kto nie ma cierpliwości do takich melodii, odpadnie po kilku utworach. Warto jednak docenić odprężające i wyciszające walory tego wydawnictwa. Ja jednak nadal mocniej kocham “Trouble Will Find Me” czy “High Violet”.
Warto: Light Years & Not in Kansas
Album całkiem ok.
Byłam ciekawa tego albumu, ale obawiam się, że mogę rzeczywiście szybko odpaść. No cóż, będę próbować, ale nie wróżę sukcesu.
Zapraszam na nowy wpis i pozdrawiam 🙂
Ogólnie rzecz biorąc, zgadzam się z Twoją opinią. Szczególnie jeśli chodzi o te kobiece wokale, rzeczywiście złagodziły te piosenki. Nie będę się tu zresztą rozpisywać, bo recenzowałam już ten krążek 😀
Zapraszam do siebie,
http://www.reckless-serenade.pl
Nie znałem tego zespołu wcześniej, ale muszę przyznać, że “Light Years” mnie zauroczyło. Nie wiem, czy to za sprawą partii klawiszowej czy ciepłego wokalu – a może jedno i drugie – ale serio mi się to podoba! No i jeszcze Alicia Vikander <3
“Rylan” – kurcze nie wiem, jak ja mogłem ich przegapić. Drugi kawałek, a ja znowu zachwycony. Podoba mi się ten wycofany i spokojny styl. Trochę melancholii, a i muzycznie świetnie!
Pozdrawiam!