Trzy lata po premierze debiutanckiej płyty pt. “Frank” Amy Winehouse przygotowała nowy materiał. Płyta ‘rodziła się’ w bólach. Niedługo po ukazaniu się “Frank” Amy poznała Blake’a. Zakochała się. Było im razem dobrze. Do czasu. Blake wciągnął Amy w narkotyki a niedługo potem zostawił. Nawet nie będę już komentować tego, że po sukcesie “Back to Black”, błagał na kolanach o przebaczenie. Amy w tym czasie miała złamane serce i brała jeszcze więcej. Chociaż za to wszystko przypłaciła zdrowiem i życiem, nam pozostawiła płytę, o której się nie zapomina. Już na debiucie Amy udowodniła, że wie, w jakim kierunku chce iść. Dalekie jej były proste, popowe melodie. Postawiła na r&b zmieszany z jazz’em i soulem. Na “Back to Black” trzyma się tego jeszcze mocniej. Mimo, iż płytę “Frank” lubię, to nie możne ona równać się z tą. Amy ma bardziej wyćwiczony głos, zna swoje możliwości. Muzyka ma charakter. Wybaczcie, ale pragnę o każdej piosence napisać choć słówko. Płytę otwiera “Rehab”. Chyba najbardziej autobiograficzna piosenka, jaką kiedykolwiek słyszałam. Amy śpiewa o tym, że wiele osób widziałoby ją najchętniej na odwyku: They tried to make me go to rehab but I said ‘no, no, no’ Yes I’ve been black but when I come back you’ll know know know I ain’t got the time and if my daddy thinks I’m fine He’s tried to make me go to rehab but I won’t go go go(PL: Próbowali mnie zmusić abym poszła na odwyk, ale powiedziałam nie, nie, nie Tak, jestem w amoku, ale kiedy się otrząsnę, będziesz to wiedział, wiedział, wiedział Nie mam czasu, i jeśli mój tatuś myśli, że ze czuję się dobrze On próbuje mnie zmusić, abym poszła na odwyk, ale ja nie pójdę, pójdę, pójdę). Kolejne, “You Know I’m No Good” jest bardzo zadziorne. Głos Amy brzmi bardzo prowokująco. Tekst opowiada o trudnej miłości. Amy śpiewa m.in. I told you, I was trouble You know that I’m no good (PL: Mówiłam Ci, że będą ze mną kłopoty Wiesz, że nie jestem niczym dobrym). “Me & Mr Jones” jest fajnym, jazz’owym numerem. Trochę niegrzecznym (Amy wielokrotnie używa słowa fuckery czy dick) ale bardzo wysmakowanym. Artystce towarzyszy chórek, który – choć zazwyczaj za czymś takim nie przepadam – tu sprawdza się idealnie. W “Just Friend” wyczuwa się odrobinkę wpływów reggae. Mimo wszystko to nadal wysokiej jakości soul i jazz. Kolejna piosenka za każdym razem sprawia, że zapominam o wszystkim – “Back to Black”. Idealna muzyka, idealny głos Amy, no i świetny tekst. Nie będę się powtarzać, że napisany po stracie Blake’a, bo to chyba oczywiste. Amy śpiewa m.in. We only said good-bye with words I died a hundred times You go back to her And I go back to…..I go back to us (PL: Pożegnaliśmy się tylko słowami umarłam setki razy Wracasz do niej A ja wracam do…Wracam do nas). Najbardziej jednak wzrusza mnie fragment I died a hundred times (PL: umarłam setki razy). Wcześniej nie zwracałam na ten wers za bardzo uwagi, ale po 23 lipca ma to dla mnie nowe znaczenie. Może i z miłości ‘umierała’ setki razy, ale z innego powodu odeszła już na zawsze. Dalej mamy zaskakująco spokojne i lekkie, bardzo delikatne “Love Is a Losing Game”. Można nawet powiedzieć, że Amy śpiewa bardzo leniwie. Jakby jej się nie chciało, jakby nie przywiązywała do tego uwagi. A mimo wszystko brzmi bosko. “Tears Dry On Their Own” jest chyba najbardziej pozytywną piosenką na płycie. Muzyka jest całkiem wesoła a Amy śpiewa He walks away, The sun goes down, He takes the day but I’m grown, And it’s OK, In this blue Shade, My tears dry on their own (PL: On odchodzi Słońce zachodzi On zabiera dzień a ja dorosłam I jest OK W tym smutnym cieniu Moje łzy same znikną). Dalej jest ballada “Wake Up Alone”. Kiedyś jej nie doceniałam. Teraz uważam, że to cholernie dobry numer. Pełen bólu i cierpienia. Uwielbiam wers, gdy Amy śpiewa nieco złamanym głosem And I wake up alone (PL: A ja budzę się sama). W “Some Unholy War” uwielbiam muzykę, głos Amy i klimat, jaki tworzy ten numer. Ostatnią piosenką jest He Can Only Hold Her”. Mniej mi się podoba niż np. takie “Back to black” czy “Me & Mr Jones”, ale nie da się ukryć, że to jedna z weselszych piosenek na płycie. Amy Winehouse nie nagrała protego albumu. W piosenkach nie liczy się tylko muzyka ale i tekst. Wiele piosenek (“Back to Black”, “Just Friends”) przesiąkniętych jest smutkiem i goryczą. Inne są dla odmiany lekkie i p (“Tears Dry On Their Own”, “He Can Only Hold Her”). Co tu dużo mówić, lektura obowiązkowa.
#163 Joss Stone “The Soul Sessions” (2003)
Joss Stone to brytyjska wokalistka r&b oraz soul, która zadebiutowała albumem “The Soul Sessions” w 2003 roku. Jedna rzecz mnie bardzo zszokowała. Moglibyście mi powiedzieć, że Joss Stone jest ogromną fanką Justina Biebera a do poduszki słucha Rammstein’a. Nie zrobiłoby to na mnie tak ogromnego wrażenie jak to, że nagrywając ten krążek artystka miała zaledwie szesnaście lat. Niektórzy z was mogą się zdziwić, co ja tu wypisują, co mnie niby w tym dziwi. Przecież Miley Cyrus czy Britney Spears zaczynały w podobnym wieku (Cyrus nawet wcześniej). Wystarczy jednak posłuchać jakiejkolwiek piosenki z płyty “The Soul Sessions”, by zrozumieć, o co mi chodzi. Ma niezwykle dojrzały głos. Jest świadoma tego, o czym śpiewa i co chce piosenką przekazać nam, słuchaczom. A jest tak niesamowicie młoda. Wystarczy spojrzeć na niektóre dziewczyny w jej wieku. Przedszkole normalnie. Szaleją za muzyką pokroju LMFAO czy Lady GaGi, nie dopuszczają do siebie innych gatunków niż pop i dance. Joss Stone sięgnęła po brzmienia lat 60. i 70. Sięgnęła dosłownie, bo jej debiutancka płyta jest zbiorem coverów. Mamy tu piosenki m.in. Arethy Franklin (“All the King’s Horses” z 1972 roku), Soul Brothers Six (“Some Kind of Wonderful” z 1967 roku) oraz Sugar Billy (“Super Duper Lover” z 1967 roku). Najmłodszą piosenką na płycie jest “Fell in Love With a Boy” zespołu The White Stripes z 2001 roku. Wersje Joss są całkiem niezłe. Ma fajny, ciekawy głos. Pasują do niej właśnie takie utwory. Nie potrafię wyobrazić jej sobie w piosence wyprodukowanej przez takiego Davida Guettę czy stylizacji “na Lady GaGę”. Płyta “The Soul Sessions” składa się zarówno z szybkich utworów jak i tych spokojnych. Nie ma jednak typowych ballad. Do spokojnych numerów zaliczyć należy “The Chokin’ Kind”. Uwielbiam szczególnie początek. Joss wspaniale, delikatnie śpiewaI only meant to love you Didn’t you know it baby Didn’t you know it? (PL: Ja tylko chciałam cię kochać Nie wiedziałeś kochanie? Nie wiedziałeś tego?). Spokojne jest też “Victim of Foolish Heart”. Może nie tyle w refrenie, co w samych zwrotkach. One też bardziej mi się podobają. W refrenie odpycha mnie chórek. Nie udany. Sama piosenka ma jeszcze jeden minus – jest za długa. Ciekawym spokojnym numerem jest “I Had a Dream”. Przez połowę numeru Joss Stone śpiewa prawie acapella. Tam gdzieś w oddali (trzeba się mocno wsłuchać) brzdąka ktoś na gitarze. I to jest właśnie cudowne. Tylko na chwilkę wchodzi więcej instrumentów. Ostatnią propozycją z ‘ballad’ jest “For the Love of You Pt. 1 & 2”. Długa, bo trwająca ponad 7 minut piosenka, szybko się niestety nudzi. Niewiele tez z niej pamiętam. Jednak posłuchać raz na jakiś czas jest miło. Większą część płyty zajmują jednak szybsze numery. Do najlepszych bez dwóch zdań zaliczyłabym “Dirty Man” (chociaż trochę zalatuje mi “The Chokin’ Kind”) oraz “All the King’s Horses”, oryginalnie wykonywane przez Arethę Franklin. Wersja Joss również jest świetna. Na debiutanckiej płycie Joss Stone nie ma właściwie słabych momentów. Warto się zainteresować. Nie bardzo pasuje mi, że na krążku znalazły się same covery. Wolałabym coś autorskiego.
#160, 161, 162 Madonna “Celebration” (2009) & Katie Melua “Call off the Search” (2003) & Linkin Park “Meteora” (2003)
W 2009 swój dorobek artystyczny postanowiła podsumować Madonna. Tak powstała składanka “Celebration”. Moim zdaniem trochę się pośpieszyła. I tak pewnie dostaniemy od niej podobny krążek na 30-lecie kariery w 2013. Są dwie wersje tej płyty – 2CD i 1CD. Ocenię wersję jedno-płytową, by za bardzo was nie znudzić. Ta płyta to kwintesencja Madonny. Brakuje na tej wersji jednak chociaż jednego reprezentanta z “Erotica”, “Bedtime Stories” i “American Life”, ale widać, że postawiono na piosenki z początków kariery. Jeśli ktoś wątpi, czy Madonna jest królową popu, powinien posłuchać tego krążka. Widać, jak zmieniała się przez lata. Najpierw była zwykłą dziewczyną śpiewającą chwytliwe, taneczne hity. Potem dojrzała i zaserwowała album “Like a Prayer”. Następnie zaś wydała najspokojniejszy i najbardziej dojrzały album w swojej karierze (nie uwzględniając składanki z balladami pt. “Something to Remember”) składający się z elektronicznych utworów (“Ray of Light”) by zabrać nas na parkiet dzięki klubowemu “Confessions on a Dancefloor”. Dobrym pomysłem było porozrzucanie piosenek. Madonna nie zachowała porządku chronologicznego. Album otwiera “Hung Up” z 2005 roku. Jest to jedna z moich ulubionych piosenek Madonny, lecz nieco blednie przy “Like a Prayer” czy “Frozen”. Później przechodzimy do tanecznego “Music” i ciekawego “Vogue”. Najmłodszym utworem na składance jest “4 Minutes” z Justinem Timberlaka’em i zupełnie nowy utwór – “Celebration”. Przyznam jednak, że ten dance popowy numer jest jednym z najsłabszych w całej karierze Madonny. Oj, spadek formy. Inną piosenką na tej kompilacji, która mi się nie podoba, jest “Material Girl” z drugiej płyty artystki pt. “Like a Virgin”. Za bardzo przesłodzony numer. A w połączeniu z teledyskiem to nic tylko umawiać się do dentysty. Na szczęście oprócz tych dwóch ‘dołków’ płyty słucha się z przyjemnością. Cieszę się, że znalazły się na niej takie piosenki, które są na liście moich ulubionych od dłuuugiego czasu. Należą do nich chociażby “Like a Prayer” i “Frozen”. Składanka hitów Madonny jest idealna dla tych, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z muzyką królowej. Posłuchają jej starszych piosenek, przypomną sobie te młodsze. No i zrozumieją, dlaczego to właśnie Madonna jest nazywana królową popu. W jakiejś mierze to od niej wszystko się zaczęło…
Katie Melua to pochodząca z Gruzjii dziewczyna, która w bardzo młodym wieku wraz z rodzicami przeniosła się do Anglii. I tam pokochała śpiewać. W chwili wydania swojej debiutanckiej płyty zatytułowanej “Call Off the Search” miała zaledwie 19 lat. Jak na tak młody wiek piosenki są dojrzałe. Katie wiedziała, co chce osiągnąć. Zamiast, jak jej rówieśnicy, robić ‘tournee’ po klubach Londynu, ona twierdziła, że taka muzyka jej nie interesuje. Pierwsza płyta wokalistki, którą teraz oceniam, utrzymana jest w jazz’owej stylistyce. Czasem jest balladowo (“The Closest Things to Crazy”, “Lilac Wine”). Innym znów razem daje trochę więcej “czadu” i serwuje utwory, przy których można się pokołysać (“Crawling Up the Hill”). Głos ma jeszcze nie do końca wyćwiczony. Nie jest idealny, ale na tej płycie (podobnie jak na np. “All We Know Is Falling” Paramore) nie przeszkadza to. Najbardziej podoba mi się to, że płyta “Call Off the Search” jest bardzo żywa. Zaraz wyjaśnię, co to znaczy. Słuchając jej wielokrotnie miałam wrażenie (szczególnie, gdy zamykałam oczy), że Katie stoi obok mnie i śpiewa. Taki mini koncert w mojej głowie 😉 Jeśli chodzi o teksty to trochę się zawiodłam, bo chyba tylko dwa z nich są autorstwa Katie (“Faraway Voice” i “Belfast (Penguins and Cats)”). Gdybym o tym nie wiedziała, nigdy bym nie pomyślała, że miała tak mały udział w tworzeniu piosenek. Śpiewa je tak autentycznie. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, by przyjrzeć się, o czym w ogóle Melua śpiewa. W subtelnym, lekkim “Blame It On the Moon” nuci Gonna blame it on the moon, Didn’t want to fall in love again so soon (PL: Będę oskarżać o to Księżyc, Nie chciałam znów się zakochać tak szybko). W “Lernin’ the Blues” odkrywa przed nami tajemnice blues’a. Uroczym głosem śpiewa You play the same love song It’s the tenth time you’ve heard it, You’ve had your first lesson in learnin’ the blues (PL: Grasz tą samą miłosną piosenkę Słyszysz ją już po raz dziesiąty; Miałeś pierwszą lekcję W nauce bluesa). Jednak moim numerem jeden jest “Crowling Up the Hill”. Piosenka napełnia mnie pozytywną energią. Katie śpiewa w nim o powolnym wdrapywaniu się na samą górę i swojej karierze, która tak na dobre rozkręciła się po wydaniu drugiej płyty: So here I am in London town, A better scene I’m gonna be around, The kind of music that won’t bring me down, My life is just a slow train crawling up a hill (PL: Więc jestem tutaj, w Londynie Lepsze miejsce, zamierzam się tu kręcić, Rodzaj muzyki, który mnie nie nudzi, Moje życie jest jak powolny pociąg wdrapujący się na wzgórze). A to wszystko podane w tak lekki sposób, że każdemu się chyba powinno spodobać. Największym minusem płyty jest to, że sporo piosenek mi uleciało. Szkoda też, że Katie nie do końca była świadoma swojego talentu i głosu. Jednak jak na debiut, jest dobrze. czy Melua rozwinęła się muzycznie, dowiemy się niedługo, bo planuje ocenić całą jej dyskografię.
Pierwsza płyta zespołu Linkin Park pt. “Hybrid Theory” ukazała się w 2000 roku. Trzy lata musiały więc czekać osoby, które zachwyciły się debiutem, na ich nowy krążek. Mnie pierwsza płyta zespołu nie zachwyciła, aczkolwiek kilka piosenek naprawdę mi się spodobało i do dzisiaj często goszczą w moich głośnikach. Do “Meteory” przekonywałam się długo. Po płytę sięgnęłam już w sierpniu. Często słuchałam jej i we wrześniu. Na początku byłam wręcz załamana tym albumem. Zdenerwowałam się na chłopaków, że po fajnym debiucie wydali takie coś. Dzisiaj przyjmuję ten album nieco lepiej, choć szału nie ma. Gorszy niż poprzedni. Nie postarali się za bardzo. Cały album właściwie zlał mi się w jedno. Raz, przeglądając tracklitę, po zapoznaniu się już kilka razy z “Meteorą”, byłam zaskoczona, że są na niej takie piosenki jak “Figure 09” czy “Faint”. Nie zauważalne. Od poprzedniego krążka styl Linkin Park się nie zmienił. Nadal serwują dawkę rockowych brzmień połączonych z elementami rapu. No i chwała im za to, bo dzięki temu się wyróżniają. Inaczej wrzuciłabym ich do worka z innymi podobnymi zespołami. Płytę otwiera intro “Foreword”. Oderwane od rzeczywistości. To moja opinia. Nawet za dobrze nie łączy się z następną piosenką – “Don’t Stay”. Utwór jest całkiem fajny. Chester czasem śpiewa, czasem krzyczy. Inny koleś rapuje. Z pozostałych numerów lubię jeszcze “Breaking the Habit” oraz “Numb”. Ta pierwsza wyróżnia się. Jest to chyba najłagodniejszy numer w wykonaniu tego zespołu. Jakby się człowiek uparł to i by do niego potańczył 😉 O ile dobrze pamiętam w utworze występuje tylko Chester. Nie ma już rapowanej wstawki. “Numb” z kolei pamiętam ‘z dzieciństwa’, że tak powiem. Wiele osób w podstawówce miało świra na punkcie tego numeru. Ja nie. U mnie przyszło to po latach xD To właściwie wszystko, co lubię z “Meteory”. Nie podoba mi się natomiast “Hit the Floor” (za bardzo wykrzyczane, chaotyczne; rapowane zwrotki są super, refren koszmarny), “Easier to Run” (nudne, bez polotu) oraz “Session”. Na poprzedniej płycie Linkin Park również mieli jeden utwór instrumentalny (“Cure For the Itch”). Teraz taką funkcję spełnia “Session”. Nie podoba mi się coś takiego. Mogli to chociaż skrócić i wrzucić jako interlude. Jest tu jeszcze jednak piosenka, o której powiedziałabym, że się wyróżnia. Mowa tu o “Nobody’s Listening”. Muzyka przywodzi mi na myśl dźwięki płynące z Dalekiego Wschodu. Japonia, Chiny i takie tam. Podsumowania nie będzie. Co chciałam napisać zawarłam we wstępie. Fanom Linkin Park mogę zdradzić, że ich kolejna płyta (“Minutes to Midnight”) zostanie przeze mnie zrecenzowana już wkrótce.
#158 Gabriella Cilmi “Lessons to Be Learned” (2008)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1443116-1220102597.jpeg.jpg)
Gabriella Cilmi to australijska piosenkarka włoskiego pochodzenia. Poznałam ją już dwa lata temu, ale wówczas zatrzymałam się na dwóch jej utworach: „Sweet About Me” i „Got No Place To Go”. Niedawno uznałam, że warto zapoznać się z jej dyskografią. Niewielką, ale jednak. Głos Gabrielli został porównany do tego Amy Winehouse. Barwą. Muzyką się jednak różnią, choć i Gabriella i Amy inspiracje czerpią z jazzu i soulu. Cilmi dodaje do tego jednak pop, rock a nawet funk. Po pierwszym przesłuchaniu nie kojarzyłam tylko 3 piosenek. Dobry wynik. Są płyty, z których utwory zapomina się po sekundzie. Od pierwszej piosenki Gabriella przygotowuje nas na jazdę po najlepszych brzmieniach. „Save the Lies” jest świetnym, nieco rockowym utworem, w którym Gabriella nawet rapuje. „Sweet About Me” łączy w sobie soul i pop. Niedługo potem słuchamy „Got No Place To Go”, z bridgem, który bardzo mi się podoba; i taneczne „Messy”. Czasem Cilmi daje nam odpocząć serwując soulowe „Sanctuary” i „Einstein”. Ciężko wybrać mi mój ulubiony kawałek z tej płyty. Wszystkie są na wysokim poziomie. Dlatego nie będę się ograniczać. Z szybszych piosenek uwielbiam „Don’t Wanna Go to Bed Now”. Energiczny, nieco rockowy, nieco funkowy numer. Przy takim długo się nie zaśnie 😉 Kojarzy mi się z latami 50. i 60. Jednak najbardziej kocham dwa utwory. Pierwszym z nich jest „Awkward Game” z pięknym, akustycznym początkiem. Uwielbiam głos Gabrielli w tym numerze. Drugi to „Cigarettes and Lies”. Na początku nie zwracałam na niego uwagi, lecz później pokochałam go. Gabriella śpiewa w tej piosence zupełnie niepodobnie do tego, co słyszeliśmy wcześniej. W pamięci wyrył mi się szczególnie moment, gdy śpiewa And Too Many Times Have You Shut Me Out (PL: I zbyt dużo czasu masz, aby mnie zasłonić). No i na osobną pochwałę zasługuje przygotowana do tego utworu muzyka. Gratulacje. I jak już jestem przy muzyce towarzyszącej Gabrielli. Jest rewelacyjna. Takie piosenki właśnie lubię. Nagrane przy użyciu żywych instrumentów a nie przy skorzystaniu z komputera. Mam nadzieję, że na drugiej płycie Gabriella nie zdradziła brzmień, którymi zachwyciłam się słuchając „Lessons to Be Lerned”.
#144, 145, 146 Adele “21” (2011) & Natalia Kills “Perfectionist” (2011) & Alexis Jordan “Alexis Jordan” (2011)
Kiedy po raz pierwszy usłyszałam w radiu piosenkę „Rolling In the Deep” zerwałam się uradowana. „To Amy!” – pomyślałam. Szybko jednak mój entuzjazm opadł, bo w dalszej części piosenka nie brzmiała na śpiewaną przez Winehouse. Wtedy też przypomniałam sobie o jeszcze jednej brytyjskiej wokalistce, obdarzonej oryginalnym głosem – Adele. Jej pierwsza płyta „19” (2008) jest genialna. Pytanie tylko, czy „21” utrzyma ten poziom. Jaki jest ten album? Przede wszystkim przewidywalny. Czy ktoś w ogóle myślał, że Adele nagle porzuci soulowe melodie na rzecz dance popu? Chyba nie. W końcu to właśnie za te piękne soulowe melodie z elementami jazzu i bluesa świat pokochał Adele. Pierwsza nazwałabym ją idiotką, gdyby z tego zrezygnowała i poszła za modą. Wielkim atutem albumu są teksty. Opowiadają one o miłości. Jak przyznała niedawno w wywiadzie, wspaniałe, poruszające teksty na “21” napisała po rozstaniu z chłopakiem. Co więcej – po pijaku. Może to taka przypadłość Anglików? Amy Winehouse swoje najpiękniejsze utwory napisała będąc uzależniona od narkotyków. Nie zachęcam jednak jej naśladować. Na “21” Adele dodała szczyptę rocka. Piosenki są bardziej wyraziste niż na “19”. Mimo to ja częściej będę sięgać po jej debiut. Tamte piosenki szybciej zdobyły moje serce. Każda z nich miała w sobie coś, co mnie zachwycało. Na “21” dwie zupełnie mi nie podeszły. Należy do nich przyciężki w odbiorze “I’ll Be Waiting” oraz nudne “Don’t You Remember”, w którym głos Adele za nic mi się nie podoba. Jednak mimo tych dwóch zgrzytów album jest całkiem niezły. Kiedyś byłam mocno zakochana w “Rolling In the Deep”. Teraz ten kawałek nieco mi się już przejadł. I tak z niego najbardziej lubię początek i zwrotki. Refren jest najsłabszy. O innych piosenkach z tej płyty mam podobne zdanie. Albo podobają mi się zwrotki, albo refren. Jak chociażby “One and Only” (refren <3) czy “Turning Tables” (zwrotki <3). Są na szczęście trzy utwory, bez których teraz nie wyobrażam sobie dnia. Przede wszystkim nieco rockowe “Set Fire to the Rain”. Zaczyna się spokojnie, powoli przechodząc do ‘punktu kulminacyjnego’ – dopiero w refrenie Adele pokazuje, na co ją stać śpiewając But I set fire to the rain, Watched it pour as I touched your face (PL: Ale podkładam ten ogień pod deszcz Patrząc jak zagasa, gdy dotykam Twojej twarzy). Kocham wręcz “Someone Like You”. Jest to bez wątpienia najbardziej smutna i poruszająca piosenka (singiel) ostatnich kilku miesięcy. Najbardziej lubię fragment, gdy Adele śpiewa Never mind, I’ll find someone like you (PL: Mniejsza o to, znajdę kogoś takiego jak Ty). Trzecią piosenką z “21”, która nie schodzi z listy ulubionych jest “Rumour Has It”. Jest to jedna z najszybszych piosenek na płycie Adele. Mój wybór może was nieco zdziwić, bo z tego co czytałam, jest to wg. wielu osób najgorszy numer na albumie. Mi się jednak podoba. Wyróżnia się. Mimo, iż “21” nie zachwyciło mnie tak jak “19”, to dziękuję Adele za ten album. Pokazała nim, co się liczy – dobra, porządna muzyka i głos. Nie trzeba latać w samych gaciach po scenie (tak, to o was – GaGa, Rihanna, Britney), by wylądować na pierwszym miejscu list przebojów. Adele się to udało, bo ma talent. On, jak się okazuje, też jest ważny.
%20Thanx%20to%20EDRR.JPG)
Sama jestem zaskoczona, że postanowiłam posłuchać albumu debiutującej wokalistki – Natalii Kills. Czy piosenkarka, której singlem pt. “Mirrors” byłam katowana za każdym razem, gdy włączałam radio, może mi przypaść do gustu? Okazuje się, że tak. Obawiałam się, że Natalia będzie kolejną plastikową gwiazdką. Wprawdzie gra pop i dance, ale dodaje do tego sporą dawkę elektroniki a nawet rocka. Album otwiera intro “Perfection”. Przez jakieś 30 sekund gada coś jakiś koleś. Przyznam, że całkiem ciekawy wstęp. Kolejny numer – “Wonderland” – ma chwytliwy refren. Kolejnej piosenki (“Free”) refren mnie wręcz odpycha. Kiepski jest. Z “Break You Hard” zachwycił mnie początek. Mmm, świetny jest. Słuchać w nim tłuczenie szkła. Kolejna piosenka sprawiła, że zapomniałam o pozostałych. “Zombie”. Sam tytuł bardzo mnie zaciekawił. I właśnie przy tej piosence po raz pierwszy poczułam wreszcie to, o czym mówiła tyle razy Natalia – mroczne oblicze popu. Wokalistka śpiewa m.in. I’m in love with a zombie (boy) But his heart is so cold (PL: Jestem zakochana w zombie (chłopaku) Ale jego serce jest takie zimne). Najbardziej lubię jednak, gdy wypowiada słowa cold, cold, freezing, freezing (PL: zimny, zimny, lodowaty, lodowaty). Z pozostałych utworów do gustu przepadł mi nieco mroczny, nieco taneczny numer “Acid Annie”. Na początku słychać rozmowę telefoniczną między dwojgiem ludzi co jest ciekawym wprowadzeniem do utworu. I na tym niestety kończy się ta lepsza strona płyty. O ile na początku albumu kilka piosenek podobało mi się w całości, tak tu tylko ich fragmenty. Wyjątkiem jest tylko “Not In Love”. Natalia umieściła na płycie dwie spokojniejsze piosenki. Jedną z nich jest “Broken”, druga to “Heaven”. Szczerze wolę “Heaven”. Podoba mi się fragment, gdy Kills rapuje. Jednak najbardziej, obok “Free”, nie podobają mi się jeszcze dwie piosenki: “Superficial” i “Nothing Last Forever”. “Superficial” przypomina mi “Mirrors”. A jak już jesteśmy przy tej piosence – refren ma wręcz okropny. Zwrotki są całkiem ok. Lubie też fragment, gdy Natalia szepce Sex Love Control Vanity(PL: sex, miłość, kontrola, próżność). Jak na debiutantkę, za którą ciągnie się opinia “nowej GaGi” (a tak nawiasem mówiąc – czy każda, która debiutuje musi być oskarżana o kopiowanie panny Germanotty?) Natalia poradziła sobie całkiem nieźle. Podoba mi się to, że utwory są nieco tajemnicze, z pazurem. Perfekcyjnie jednak nie jest. Ciekawa jestem, co pokaże nam na drugim krążku.
Alexis Jordan poznałam przypadkiem. Zobaczyłam na VIVie jej teledysk do “Happiness”. Zwróciłam na nią uwagę, bo się wyróżniała. Piosenka nie była jakaś elektroniczna czy bardzo taneczna. Sama Alexis wyglądała na normalną dziewczynę “z sąsiedztwa”. I co najważniejsze – była ubrana 😉 Pierwsze wrażenie było pozytywne. Niestety, “czar” prysł po zapoznaniu się z jej debiutancką płytą zatytułowaną “Alexis Jordan”. Młoda wokalistka serwuje nam sporą dawkę popowych, tanecznych numerów. Szkoda, że nie zrobiła nic, by choć trochę się wyróżnić z pośród tłumu takich samych dziewczyn. Na szczęście nie dała sobie przepuścić głosu przez syntezator. Jednak ma Jordan spore braki. Mnie jej wokal na kolana nie powalił. Same piosenki są nieco nudne. Ja miałam dość po przesłuchaniu ich jakieś dwa razy. Najbardziej podoba mi się singlowe “Happiness”. Przyzwoita piosenka, najmocniejszy punkt płyty. Mam tylko jedno zastrzeżenie do pierwszego refrenu. Kiedy Alexis śpiewa słowo ‘Happiness’ mogłaby dać więcej czadu, “naruszyć” nieco struny głosowe. Za delikatnie jest. Dobrze, że pod koniec się opamiętała i jest ok. Z pozostałych propozycji lubię “Habit”. Nie umiem jednak wytłumaczyć dlaczego. Miło mi się kojarzy, po prostu. Nienawidzę natomiast “Say that”. A szczególnie momentu, gdy padają tytułowe słowa. Nie lubię też “Hush Hush”. Nie potrzebnie zepsuli to straszną elektroniczną melodią. Jeśli chodzi o pozostałe numery to mało który czymś się wyróżnia. W “Love Mist” słychać inspiracje muzyką reggae. Ostatnia piosenka na krążku – “The Air That I Breathe” to ballada. Bardzo przeciętna, warto dodać. W wielu utworach głos Jordan skojarzył mi się z tym Kat DeLuny. Gdyby tylko Alexis wzięła przykład z koleżanki po fachu. Debiutancka płyta Kat jest świetna. Alexis to debiutantka. Ma przed sobą jeszcze wiele lat. Z pewnością z muzyki nie zrezygnuje. Może kiedyś zaskoczy nas rewelacyjnym krążkiem? Sądzę, że ma na to szansę. Musi tylko poćwiczyć głos, poszukać dobrych producentów. No i mieć szczęście.
#138, 139, 140 Evanescence “Origin” (2000) & Shakira “Oral Fixation vol. 2” (2005) & Adele “19” (2008)
Od kilku lat miejsce pierwsze wśród moich ulubionych zespołów zajmuje Evanescence. Jest się co dziwić? Chyb nie. Fajne teksty, świetna muzyka no i Amy Lee na wokalu, co mówi samo za siebie. Jak dla mnie ma ona jeden z najlepszych głosów wśród śpiewających pań. Jednak jak każdy zespół tak i Evanescence musieli się jakoś wybić. Więc zanim świat usłyszał “Bring Me to Life” przygotowywali sporo demówek. Obok wielu EP-ek zespołu została wydana nawet płyta “Origin”. I to właśnie ją chcę ocenić. Dwie oficjalne, studyjne płyty są według mnie genialne. Ciekawa byłam, jak nagrywali kiedyś. Na pewno na płytę nie składają się popowe utwory. Evanescence od zawsze grali rockową (z wpływami sięgającymi gothic rocka i nu-metalu) muzykę. Zaczyna się od intra, którego tytuł pochodzi od tytułu tej płyty – “Origin”. Było zbędne, choć nieźle przechodzi w “Whisper”. Ten utwór, zarówno jak “My Immortal” czy “My Last Breath” znalazły się na “Fallen”. Musiały się więc spodobać. Ja do “Whisper” wciąż się przekonuję. Jest to całkiem niezły, ostry numer, lecz do moich ulubionych od Evanescence należeć raczej nie będzie. O “My Immortal” już pisałam. Cudo, po prostu. Przy “My Last Breath” byłam trochę zirytowana, bo czekałam na nieznane mi piosenki, a tu przywitały mnie te ‘starsze’. Jeśli mam być szczera – pozostałe utwory na “Origin” są dobre. Sporo brakuje im do piosenek nagrywanych teraz przez zespół. I to nawet lepiej, bo kiepsko by było, gdyby zaczęli się muzycznie cofać. Jest tu kilka numerów, które naprawdę mi się podobają. Należy do nich przede wszystkim “Lies”. Zaczyna się podobnie jak “Cloud Nine” (z płyty “The Open Door”). Charakterystyczny początek trwa jednak dłużej i wokal nie jest tak obrobiony. Ogólnie piosenka jest bardzo dobra. warto posłuchać. Ten utwór widziałabym nawet na nowym albumie zespołu. Podoba mi się też “Field of Innocence”. Jest to bardzo spokojny numer. Nieco nawet tajemniczy. To wrażenie potęguje chórek i głos Amy. Przekonuję się powoli do “Even In Death”. Piosenka jest jednak nieco nudna, ale ma spory potencjał. Na razie jednak przeze mnie nie do końca odkryty. Amy mogłaby tylko dać więcej czadu, inaczej to zaśpiewać, z energią. To moja uwaga. Chyba po raz pierwszy nie spodobała mi się jakaś piosenka Evanescence na tyle, by umieścić ją w najgorszych. Chodzi tu o utwór “Anywhere”. Jest bardzo łagodny, aż za bardzo. W refrenie słychać męski głos. Piosenka jest niestety strasznie nudna. A na dodatek trwa z 6 minut. Ciekawym numerem jest “Eternal”. Mam jednak z nim problem – nie wiem, czy istnieje wersja z wokalem, bo już dwa razy trafiłam na samą instrumentalną. Załóżmy więc, że tylko taka istnieje 😉 Osobiście wolałabym, gdyby w tej piosence odezwałaby się Amy, ale nie jest tak źle. Momentami słychać nawet deszcz. Klimatyczny numer. Utwory na “Origin” nie dorównują tym na dwóch studyjnych krążkach, ale też są ok. Co zespół pokaże na nowej płycie? Zobaczymy.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2963491-1309384772.jpeg.jpg)
W tym samym roku, w którym ukazała się płyta “Fijaxión Oral vol. 1” Shakira zadowoliła również tych fanów, którzy z hiszpańskim są na bakier. Niedługo potem otrzymaliśmy drugą część – ten krążek, “Oral Fixation vol. 2”. Przyznam, że 2005 rok to najlepszy rok w karierze Shakiry. Mówię tu oczywiście o artystycznej stronie. Pierwszą część, jak już wiecie, oceniłam na 5 z plusem. Druga natomiast jest…jeszcze lepsza! Płytę kupiłam w ciemno, zachęcona poprzednim krążkiem. I zrobiłam dobrze. Strasznie mi się podoba. Płyta jest różnorodna. Trzeba to przyznać. W “How Do You Do” słychać arabskie przyśpiewki. Urozmaica to ten utwór. Na początku mi się to nie podobało, teraz uważam, że dzięki temu piosenka nabrała wyrazu i jest charakterystyczna. “Hips Don’t Lie” przedstawiać nie trzeba. Kiedyś szczerze nie cierpiałam tej piosenki, teraz ją kocham. Szybko wpada w ucho i przez najbliższe kilka dni nie chce z niego wylecieć 😉 Nieco rockowo robi się przy “Costume Makes the Clown”. “Timor” natomiast okazuje się być mocnym, tanecznym utworem wycelowanym prosto w Amerykę. Oj, coś się na “Oral Fixation vol. 2” Shakira zbuntowała. Najpierw użyła niecenzuralnego słowa, którego oczywiście nie mogę przytoczyć (a co tam – bitch) w “Animal City” a teraz szokuje niezłym, prawdziwym, szczerym tekstem. Śpiewa m.in. How about the people who don’t matter anymore? (PL: a co z ludźmi, którzy już nic nie znaczą?) i If the news says half the truth Hearing what we want (PL: jeśli w wiadomościach mówią połowę prawdy, słyszymy co chcemy usłyszeć). Oprócz 10 zupełnie nowych kawałków są tu obecne angielskie wersje znanych nam z “Fijaxión Oral vol. 1” piosenek: “The Day and the Time” (“Dia Especial”) i “Something” (“En Tus Pupilas”). Zarówno angielskiej jak i hiszpańskiej wersji “The Day and the Time” nie lubię. Stąd też uznaję ten numer za najsłabszy na tym krążku. “Something” natomiast bardzo mi się podoba. Jest to kojący, spokojny kawałek. Szczególnie lubię moment, gdy Shakira śpiewa po francusku. Kogoś zaskoczę pisząc, że to jej najlepsza płyta? Tak? Nie? Mój numer 1. wśród poznanych już przeze mnie płyt Kolumbijki.
Słuchając wydanej w 2008 roku płyty “19” nie mogę uwierzyć, że ta dziewczyna (wówczas) była nastolatką. Skąd w niej tyle dojrzałości? Dzisiaj aby się wybić trzeba nagrać coś tanecznego, lekkiego a nie TAKIEGO. Sama Jennifer Lopez (która przekroczyła 40-stkę) wydała niedawno najbardziej komercyjny krążek w swojej karierze (“Love?”). Adele jednak wiedziała co chce osiągnąć. Ma oryginalny głos co zaowocowało porównaniami do Amy Winehouse [*], ale moim zdaniem nieco na wyrost. Amy jest (a może była) tylko jedna. W utworach z debiutanckiej płyty daje się słychać inspiracje nie tylko soulem, ale i bluesem, country, jazzem czy popem (tym ambitniejszym, oczywiście). W tym samym roku debiutowała również Duffy z płytą “Rockferry”. Stylistyka podobna, lecz wtedy to Walijka wygrała ten pojedynek. Jednak gdy porówna się ich następne płyty – koronę przejęła Adele. Jej muzyka mnie wciągnęła. Jednego dnia przesłuchałam ten album trzy razy pod rząd, co – przyznam – nie zdarza mi się. O każdej z piosenek dałoby się napisać choć jedno zdanie. Mam kilku faworytów. Nie umiem jednak wybrać tej jednej, jedynej, najlepszej piosenki. Stąd do ‘najlepszych’ dam te, które wyryły mi się najbardziej w pamięć i ‘zaczarowały’. “Hometown Glory” jest piękną, soulową balladą. Zwrotki są spokojne, lecz właśnie w refrenie Adele brzmi najlepiej. “Right As Rain” oraz “Cold Schoulder” są żywsze. Ta pierwsza najbardziej skojarzyła mi się z Amy Winehouse. Druga natomiast ma w sobie coś z r&b i funku. Ballada “Make You Feel My Love” w rzeczywistości wykonywana jest przez Boba Dylana. Jednak tak dobrze pasuje do Adele, że na początku myślałam, że była tworzona ‘na miarę’. Jest jednak tu jedna piosenka, która nie bardzo mi się podoba. Mowa tu o “My Same”. Sama muzyka jest ładne, ciekawa. Nie pasuje mi jednak do Adele. No i drażni mnie powtarzane często “aj aj aj”. Powoli przekonuję się do “First Love”. Na początku piosenka mnie usypiała. Nic zresztą dziwnego, brzmi jak kołysanka. W “Chasing Pavements” najbardziej urzekły mnie zwrotki. refren jest trochę zbyt krzykliwy. Nieco mniej podoba mi się też “Best For Last”. W tym utworze słychać najwyraźniej inspiracje country. Uważam, że Adele nagrała dobrą płytę. Wprawdzie bardziej podobała mi się płyta konkurentki – Duffy (“Rockferry”), to i do niej będę często wracać.
#112, 113 Mariah Carey “Mariah Carey” (1990) & Katy Perry “MTV Unplugged” (2009)
Swój debiutancki album wydany w 1990 roku Mariah zatytułowała po prostu “Mariah Carey”. Obok “Music Box” i “Daydream” jest to jej najlepiej sprzedający się krążek. Na płycie zawartych zostało 11 utworów z gatunku pop, r&b (“There’s Got To Be a Way”, “Someday”) i soul (“Vision of Love”). Od pierwszy sekund słyszymy, że mamy do czynienia z niezwykłą wokalistką. Jej głos jest obłędny. Na początku płyty znajduje się chyba moja ulubiona piosenka od Mariah i jedna z ulubionych w ogóle. Mowa tu o “Vision of Love”. Czy trzeba ją komentować? Wystarczy posłuchać. Wtedy zrozumiecie. “I Don’t Wanna Cry” również jest niezłe, choć nie tak genialne. Podoba mi się też “Vanishing”. Prosta, ale efektowna piosenka. Na samym końcu płyty wokalistka umieściła “Live Takes Time”. Jest nieco łzawa, ale powoli się do niej przekonuję. Oprócz ballad Mariah nagrała kilka szybszych kawałków. Chociażby “There’s Got To Be a Way” czy “Someday”. One jednak nie zdobyły mojej sympatii. Znacznie lepsze jest “Alone in Love” czy “You Need Me”. Ta druga zaczyna się niespodziewanie – solówką na gitarze. Przywodzi mi na myśl rockowy utwór. Na szczęście Mariah podtrzymuje do końca tego ‘rockowego ducha’ piosenki. “Prisoner” od innych piosenek wyróżniają hip hopowe wstawki. Mariah debiutowała w czasach, gdy Internet nie był tak powszechny jak dziś. Potraficie uwierzyć, że 21 lat temu, nie było jeszcze YouTube? Nie łatwo było się wybić. Jedyną przepustką do kariery był wokal. Teraz jest, niestety, inaczej. Słuchając tej płyty przeniosłam się jakby w czasie. Teraz każda piosenka podszyta jest elektroniką. Mnie już to trochę męczyło. Tym bardziej doceniam ten album. Znam już kilka jej płyt, ale “Mariah Carey” jest chyba tą najlepszą.
Swoje płyty z serii “MTV Unplugged” ma wielu artystów. Należą do nich m.in. Alicia Keys, zespół Coldplay, Mary J. Blige. Czemu na nagranie takiego krążka zdecydowała się Katy Perry? Koncert Katy nie jest długi. Składa się na niego tylko 7 piosenek. I nawet lepiej, bo pod koniec się nudzi i dłuży. Katy zaśpiewała 5 piosenek z płyty “One Of The Boys” i jedną, która miała się znaleźć na płycie (“Brick By Brick”) oraz wykonała jeden cover (“Hackensack”). Z nową aranżacją piosenek kłopotu raczej nie miała. Gdyby poczekała z wydaniem takiej płyty do czasów “Teenage Dream”, efekt byłby ciekawszy. Dlaczego tak uważam? Na jej pierwszej płycie (nie licząc oczywiście “Katy Hudson”) nie było elektroniki. Praktycznie dostaliśmy identyczne piosenki. Utwory z drugiego krążka byłyby diametralnie inne. Najbardziej różni się od oryginału “I Kissed a Girl”. Na płycie jest mniej rockowy. Całkiem mi się podoba. W pewnym momencie (ok. 2:09) Katy nieco zawyła, miała taki cienki głosik. Kolejne “UR So Gay” niemal nie różni się od oryginału. Zaciekawiła mnie dopiero końcówka – część instrumentalna. “Lost” również brzmi podobnie jak wersja studyjna. Całkiem podoba mi się “Thinking of You”. Katy całkiem nieźle się wybroniła. Brakuje mi jednak tej nutki dramatyzmu w jej głosie. Piosenka jest naprawdę wzruszająca i poruszająca, ale Katy wykonała ją jak każdą inną. Po prostu poprawnie. Ciekawa byłam, jak Katy wypadnie w utworze “Hackensack” zespołu Fountains of Wayne. Bardziej jednak podoba mi się oryginalna wersja. A co z “Brick By Brick”? O ile dobrze pamiętam, to najlepiej zaśpiewany numer na “MTV Unplugged” Katy. Perry ma oryginalną barwę głosu. Nie śpiewa można na żywo tak dobrze jak Christina Aguilera czy Lady GaGa, ale ma fajny kontakt z publicznością. Nie podobały mi się momenty (których było na szczęście niewiele), kiedy śpiewała coś na kształt “yeah…”. Nie spodziewałam się również, że sama sięgnie po gitarę i zagra przy śpiewaniu “Thinking of You” czy “Lost”.