Opublikowane w

#200 Joss Stone „Introducing Joss Stone” (2007)

Przy okazji płyty “Mind, Body & Soul”, która ukazała się 3 lata przed “Introducing Joss Stone” artystka mówiła, że to jej właściwy debiut. Miała oczywiście na myśli w pełni autorskie kompozycje, a nie zbiór coverów, z których składał się jej pierwszy krążek (“The Soul Sessions”). W wywiadach po wydaniu płyty, którą właśnie recenzuje takie słowa również padły. No więc jak to jest? Czy przy promocji “Colour Me Free” i “LP1” tez usłyszymy, że to jej ‘debiut’? To się jeszcze okaże, mam w planach te płyty. Dalekich, ale jednak. Na “Introducing Joss Stone” nadal pierwsze skrzypce gra ‘czarny’ wokal Joss. Styl się nie zmienił. To nadal r&b pomieszane z soulem i funkiem. 19-letnia Stone sama napisała większość tekstów.

Czytaj dalej #200 Joss Stone „Introducing Joss Stone” (2007)

Opublikowane w

#199 Jennifer Lopez „Como Ama Una Mujer” (2007)

“Como Ama Una Mujer” jest już piątą płytą jaką wydała aktorka-piosenkarka Jennifer Lopez. Poprzedni jej krążek – “Rebirth” – nie jest zły. Mimo to pod względem komercyjnym poniósł klęskę. Klapa albumu była więc napędem do nagrania płyty w języku hiszpańskim. W osiągnięciu tego celu pomógł Jennifer jej ówczesny mąż – Marc Anthony. Jeśli jednak spodziewacie się kolejnego duety tej pary (powtórki z “No Me Ames” z 1999), zawiedziecie się. Pierwsze skrzypce na płycie gra tylko i wyłącznie Lopez.

Czytaj dalej #199 Jennifer Lopez „Como Ama Una Mujer” (2007)

Opublikowane w

#197 M.I.A. „Kala” (2007)

Nie musieliśmy długo czekać na nowy krążek szalonej artystki jaką jest M.I.A. W dwa lata po całkiem niezłym (a na pewno wakacyjnym) krążku “Arular” artystka wydała nową płytę zatytułowaną tym razem imieniem matki. Tak więc krążek nazywa się “Kala”. Jego głównym producentem miał być Timbaland. Jednak szczęśliwe zrządzenie losu – a może raczej polityka Stanów Zjednoczonych prowadzona w stosunku do cudzoziemców – szczęśliwie udaremniło te plany. M.I.A. nie dostała po prostu wizy i Timbaland pojawił się gościnnie tylko w jednym utworze pt. “Come Around”. Kto wie, czy nie zrobiłby z M.I.I. drugiej Nelly Furtado. Tak przynajmniej M.I.A. nie zatraciła swojego niezwykłego stylu.

Czytaj dalej #197 M.I.A. „Kala” (2007)

Opublikowane w

#196 Kelly Rowland „Ms. Kelly” (2007)

Kelly Rowland wystawiła cierpliwość swoich fanów na próbę. Jej pierwszy krążek (“Simply Deep”) ukazał się pod koniec 2002 roku. Jego następca – “Ms. Kelly” – w połowie 2007. Nie wybaczyli by jednak Kelly, gdyby kolejny album był słaby. Przeglądając listę producentów, którzy współpracowali z Rowland znaleźć można takie nazwiska jak Scott Storch (“Candy Shop” 50 Cent, “Fighter” Christina Aguilera), Polow da Don (“Buttons” Pussycat Dolls, “London Bridge” Fergie) czy Billy Mann (“God Is a DJ” Pink, “Headturner” Joss Stone). Oprócz tego obok Kelly na płycie pojawiają się tacy artyści jak Eve, Snoop Dogg i Tank.

Czytaj dalej #196 Kelly Rowland „Ms. Kelly” (2007)

Opublikowane w

#178, 179 Ashley Tisdale “Headstrong” (2007) & “Guilty Pleasure” (2009)

 

Postanowiłam zrobić porównanie obu płyt Ashley Tisdale i jeszcze raz przesłuchałam jej debiutancki album pt. “Headstrong”. Został on wydany po sukcesie “High School Musical”, w którym to Ashley wcieliła się w rolę wrednej i podstępnej Sharpay Evans. Wiadomo, płyta nie jest sountrackiem do filmu, ale Tisdale mogła pożyczyć od granej przez siebie postaci nieco pewności siebie i zadziorności. A przede wszystkim przekonania, że jest się kimś niezwykłym. Ashley chciała niestety udowodnić, że może być nową Britney Spears.

Czytaj dalej #178, 179 Ashley Tisdale “Headstrong” (2007) & “Guilty Pleasure” (2009)

Opublikowane w

#170, 171 Ayo “Joyful” (2006) & Rihanna “Good Girl Gone Bad” (2007)

Ayo jest niemiecką piosenkarką pochodzenia nigeryjsko-romskiego. Zwróciłam na nią uwagę podczas przeszukiwania stron o muzyce w celu znalezienia jakiejś ciekawej wokalistki lub zespołu. Zaciekawiła mnie informacją, że gra muzykę z pogranicza popu, soulu i folku. Zachęciła mnie też okładka – bardzo taka swojska, przyjemna, zdjęcia chyba na wsi robione. A sama wokalistka nie wyglądała na typową piękność. Jej debiutancka płyta “Joyful” ukazała się w 2006 roku. Wszystkie piosenki (oprócz “Down On My Knees” i “And It’s Supposed to Be Love”) są jej autorstwa. Mnie osobiście bardzo zaskoczyła informacja, że cały album powstał w…5 dni. Tyle trwało oczywiście nagrywanie. Teksty Ayo miała wcześniej. Dla porównania: płyta “B’Day” Beyonce została przygotowana w 2 tygodnie. A mimo to jest dużo gorsza od “Joyful”. Na pierwszy plan wysuwa nam się głos wokalistki. Jest niesamowicie ciepły i głęboki. Na pewno jeden z najbardziej charakterystycznych wokali wśród pań. Przyznam, że jej korzenie (mieszanka krwi nigeryjskiej i rumuńskiej) dają o sobie znać. Płyta “Joyful” składa się z romantycznych kawałków (“And It’s Supposed to Be Love”) oraz nieco radośniejszych numerów (“How Many Times”). Wszystkie łączy jednak jedna rzecz – są ciepłe, osobiste i po prostu piękne. Do moich ulubionych należy utwór otwierający album – “Down On My Knees”. Podoba mi się nie tylko ze względu na wokal Ayo, podziwiam też samą muzykę no i tekst. Jest to historia porzuconej kobiety, która nie może sobie z tym poradzić. Ayo śpiewa m.in. Down on my knees, I’m begging you, Please, please don’t leave me (PL: Na kolanach błagam cię Proszę, proszę nie zostawiaj mnie); Do you really think she can give you more than me, baby I know she won’t Cause I loved you, unconditionally, I gave you even more than , I had to give I was willing for you to die, cause you were more precious to me, than my own life (PL: Czy naprawdę myślisz, że ona może dać ci więcej ode mnie? Kochanie, wiem, że tak nie będzie. Bo kochałam cię, bezwarunkowo Dałam ci nawet więcej niż miałam do oddania Byłam gotowa umrzeć dla ciebie Bo byłeś dla mnie cenniejszy niż moje własne życie). Równie mocno lubię “Help Is Coming”. Fajnie, że Ayo brzmi w tym utworze trochę inaczej – bardziej zdecydowanie, mocniej. Artystka śpiewa m.in how come you always escape out of a serious conversation dont’t you know it can’t never be too late for us to succeed out of every misery you can be released as long as you beleive (PL: Jak to jest, zawsze uciekasz Przed poważną rozmową Czy nie rozumiesz, że nigdy nie jest za późno Na nasz sukces? Z każdego nieszczęścia Możesz oswobodzić się Tak długo, jak wierzysz). Całkiem podoba mi się też delikatne “Letter By Letter” no i wspomniane wcześniej “And It’s Supposed to Be Love”. Ciężko wskazać mi najsłabszy numer. Jak już to chyba wybiorę “Neva Been”. W ogóle jej nie pamiętam. Nie wiem czy wiecie, ale płyta “Joyful” zdegradowała w Polsce “Loose” Nelly Furtado. Coś w tym musi być. Ayo brzmi autentycznie, ciekawie. Po prostu ładnie.

Rok po wydaniu “A Girl Like Me” Rihanna przygotowała kolejny krążek. Jej muzyka nie przeszła jakiejś spektakularnej metamorfozy. Na “Good Girl Gone Bad” nadal króluje pop i r&b, mniej tu niestety hip hopu i dancehallu. Największej zmianie uległ image Rihanny. Przestała wyglądać jak zwykła dziewczyna z sąsiedztwa. Pokochała drogie marki i zmieniła fryzurę. Stała się elegancką kobietą. Mimo wszystko twierdzi, że “dobra dziewczyna stała się zła”. Nie przesadzajmy. Grzecznie nagrywa co jej podrzucą. Nie napisała ani jednej piosenki na tę płytę. Za całość odpowiada m.in. Timbaland (“Sell Me Candy”, “Lemme Get That”) oraz Justin Timberlake, który nawet zaśpiewał w jednym numerze (“Rehab”). Wydaje mi się jednak, że “Good Girl Gone Bad” jest bardziej melodyjne i różnorodniejsze niż poprzednicy. Mimo wszystko muzyka, którą Rihanna prezentowała nam na dwóch pierwszych płytach bardziej do niej pasowała. Jest tu na szczęście kilka kawałków, które lubię. Ostatnio przekonałam się do “Don’t Stop the Music”. Fajny, klubowy numer. Nie jest to na szczęście elektroniczna rąbanka. Tekst idealnie pasuje do muzyki. Rihanna śpiewa I wanna take you away Lets escape into the music DJ let it play I just can’t refuse it Like the way you do this Keep on rockin to it Please don’t stop the Please don’t stop the  Please don’t stop the music (PL: Chcę porwać cię daleko Uciekajmy w rytm muzyki DJ , włączaj to Nie mogę wprost odmówić Kocham sposób w jaki to robisz Nie przestawaj szaleć Proszę nie zatrzymujcie, nie zatrzymujcie  Proszę nie zatrzymujcie muzyki). Od pierwszego przesłuchania tej płyty jestem fanką kawałka “Breakin Dishes”. Jest to jeden z najbardziej zadziornych numerów Rihanny. Piosenka wyróżnia się na tle innych. Mocna muzyka, niezbyt grzeczny tekst – I’m breakin’ dishes off your head All night (uh huh) I aint gon stop until I see police and lights (uh huh) I’m a fight a man (tonight) (PL: Tłukę naczynia na Twojej głowie Przez całą noc (uh huh) I nie przestanę póki nie zobaczę policji i świateł (uh huh) Walczę z facetem (dziś wieczorem)). Płyta Rihanny składa się jednak nie tylko z tanecznych numerów. Wymienione przeze mnie wcześniej zdecydowanie należały do tych bardziej udanych. Nie przepadam natomiast za dwiema dość słodkimi numerami: “Push Up On Me” (kiepski wokal) i “Sell Me Candy”. Kiedyś też słynna “Umbrella” robiła na mnie większe wrażenie. Teraz denerwuje mnie moment, gdy Rihanna śpiewa Under my umbrella, ella, ella, ey, ey, ey. Under my umbrella, ella, ella, ey, ey, ey. Under my umbrella, ella, ella, ey, ey, ey, ey, ey (PL: Pod moim parasolem ole olem olem…). Do łazienki jej się chciało? Przejdę teraz do spokojniejszej części płyty. Zupełnie nie podoba mi się duet z Ne-Yo pt. “Hate That I Love You”. Strasznie nijaki i nużący numer. Nie przekonuje mnie też “Rehab”. Nie wiem czemu. Niby poprawny numer, ale nic więcej. Ubóstwiam natomiast dwie ostatnie piosenki: “Question Existing” i “Good Girl Gone Bad”. W tej pierwszej podoba mi się elektroniczny podkład. Ta druga ujęła mnie wokalem Rihanny, ładną muzyką i ogółem przekazem. Nową płytą Rihanna udowodniła, że należy się z nią liczyć. Ugruntowała swoja pozycję w show biznesie. Co było dalej – już wiemy.

Opublikowane w

#168 Britney Spears “Blackout” (2007)

Były takie czasy, gdy Britney Spears swoich fanów nową płytą raczyła co roku. Teraz taki ‘komfort’ mogą odczuwać jedynie fanki Rihanny czy Justina Biebera. Po wydaniu świetnego “In the Zone”, który wniósł powiew świeżości w nudną jak dotąd muzykę Britney, księżniczka popu zamilkła. W tym czasie jednak nie obijała się na coraz to nowych plażach, lecz wytrwale pracowała. Wprawdzie nie nad nowymi utworami ale nad stanem swojej wątroby. Sporo imprezowała, piła, brała. W między czasie ogoliła się na zero i parasolem obtłukła samochód jednego fotoreportera (swoją drogą – TO auto wystawiłabym na sprzedaż :P). Na szczęście ogarnęła się, wybrała ładną perukę, i weszła do studia. Jeśli ktoś spodziewał się po niej płyty z piosenkami, które obrazują to co przeżyła i jej stan emocjonalny, może być nieźle zaskoczony. Zamiast smutnych, refleksyjnych utworów otrzymujemy dawkę solidnej roboty popu z elementami electro. Wkład Britney w ten album był taki jak mój na każdej lekcji fizyki – spełniała tylko i wyłącznie funkcję dekoracyjną. Może to za dużo powiedziane, ale łapiecie o co mi chodzi, prawda? Nic nie robiła. Będę pod wrażeniem, jeśli to ona sama wybrała tytuł płyty. Ta teksty odpowiedzialni byli m.in. Keri Hilson (“Perfect Lover”, “Brak the Ice”), Pharrell Williams (“Why Should I Be Sad”), James Washington (“Gimme More”, “Hot As Ice”). A za brzmienie całej płyty odpowiadają m.in. Nate “Dajna” Hills (Nelly Furtado “Loose”, Madonna “Hard Candy”), Bloodshy & Avant (Jennifer Lopez “Brave”, Britney Spears “In the Zone”). Teksty piosenek zwalają z nóg. Oczywiście bardziej w sensie negatywnym niż pozytywnym. Przyznam nawet, że cieszę się, że nie jestem orłem z angielskiego. Czasami zastanawiam się, czemu autorzy tych ‘poematów’ zgodzili się na publikację swojego imienia i nazwiska. Ja bym się wstydziła. Ale kogo teraz obchodzą teksty. Ważne, by piosenka była idealna do tańca i do oderwania się od szarej rzeczywistości. Single z płyty cieszyły się umiarkowaną popularnością. Pierwszym z nich, zapowiadającym powrót Spears do formy był utwór “Gimme More” zaczynający się moim ulubionym It’s Britney, bitch (PL: To Britney, suko). Raz mi się podoba a raz nie. Obecnie jestem jednak na ‘tak’. O ile piosenka pokazała, że z Britney już jest ok, tak teledysk to wszystko zaprzepaścił. Tragedia. Kolejnym singlem został kawałek “Piece Of Me”. Ale ja kiedyś szalałam za tym numerem! Teraz ledwo co wytrzymuję do końca. Na singiel wybrano też “Break the Ice”. Najbardziej podoba mi początek, gdy Britney niemal szepce It’s been a while I know I shouldn’t have kept you waiting But I’m here now (PL: Trwało to chwilę Wiem, że nie powinnam pozwolić ci czekać Ale teraz jestem tu). Pozostałe piosenki na tym krążku zdobyły moja większą sympatię. Podoba mi się m.in. “Heaven of Earth”, długi, ale wyróżniający się kawałek. Lubię również “Ooh Ooh Baby” (przyjemny numer, gratulacje dla tego, kto policzy ile razy Brit wymawia w nim słowo “baby”) i “Perfect Lover”, w którym Britney brzmi bardzo seksownie. Nie cierpię natomiast utworu “Radar”. Uważam, że głos Britney za bardzo przerobili. No i nie rozumiem idei umieszczenia tej piosenki na “Circus” (2008), ale niech już jej będzie. Nie przepadam też za “Hot As Ice”. Zbyt przesłodzony numer. Kiedy oceniałam ten krążek ponad rok temu byłam nim zachwycona. Britney nigdy nie należała do moich ulubionych piosenkarek, ale dzięki “Blackout” nieco się do niej zbliżyłam. Teraz jednak album mnie tak nie kręci. Sama muzyka wypada super, bardzo nowatorsko jak na tamte czasy, ale wokal Britney w niektórych momentach dobija.