Naprawdę na imię ma Piotrek, ale występuje jako Patrick the Pan. Naprawdę debiutancki album wydał w 2012 roku, ale dopiero w minionym roku muzyka na nim zawarta dotarła do moich uszu. W międzyczasie wokalista zaliczył wspólną trasę koncertową z Arturem Rojkiem, wystąpił na paru festiwalach oraz przygotował premierowy materiał, który zebrany został pod intrygującym szyldem “…niczym jak liśćmi”.
Czytaj dalej #572 Patrick the Pan “…niczym jak liśćmi” (2015)
Brytyjski zespół Florence + The Machine z charyzmatyczną, rudą kobietą na wokalu szybko stał się cenioną marką. Muzyka grupy ma iście uniwersalny charakter. Trafia do każdego. Nie ważne, czy od lat gardzisz radiowymi przebojami i skłaniasz się ku alternatywnym brzmieniom. Nie ważne, czy cieszysz się na dźwięk każdej nowej piosenki Katy Perry czy Beyonce. Florence + The Machine spodobają się i tobie, i tobie. Zespół powrócił właśnie z nowym albumem “How Big, How Blue, How Beautiful” i coś mi się zdaje, że jeśli plotki o przyjeździe kapeli do Polski się potwierdzą, może być to jedno z najważniejszych koncertowych wydarzeń tego roku. Premierowy materiał to koncertowy pewniak.
Czytaj dalej #570 Florence + The Machine “How Big, How Blue, How Beautiful” (2015)
Jak można w ogóle nazwać swój zespół ‘szczepionki’? Mniej więcej taka myśl towarzyszyła mi kilkanaście miesięcy temu, kiedy postanowiłam zapoznać się z twórczością brytyjskiej kapeli The Vaccines. Odbiór dwóch pierwszych płyt grupy porównać mogę do wspominanego na początku zastrzyku, na który jesteśmy ‘zaproszeni’ do lekarza. Na początku lekko boli, ale po chwili i tak nic już nie czujemy, i w zasadzie nawet nie wiemy, czy nam to pomogło czy też nie. Z daleka trzymałabym się pewnie i od tegorocznego wydawnictwa The Vaccines, “English Graffiti”, gdyby nie moja wrodzona ciekawość. Single idealnie spełniły swoje zadanie i zachęciły mnie do sięgnięcia po reprezentowaną przez nie całość.
Za granicą łączenie aktorstwa z muzyczną karierą na stałe weszło do działalności wielu artystów. Z planu zdjęciowego do studia nagrań przybywają m.im. Hugh Laurie, Zooey Deschanel (duet She & Him) czy gwiazdki kreowane przez koncern Disney’a (Miley Cyrus, Zendaya, Selena Gomez). Na polskim podwórku nie jest to tak często spotykane, choć w ostatnim czasie słyszeć mogliśmy o premierze albumów Katarzyny Zielińskiej (“Sofia de Magico”) i Kacpra Kuszewskiego (“Album rodzinny”). Z innej, muzycznej strony postanowiła pokazać nam się Maria Niklińska, aktorka znana głównie z takich seriali jak “Czas honoru” i “Na wspólnej”. Jej album “Maria” ujrzał właśnie światło dzienne i stawia przed nami pytanie: czy w ogóle był potrzebny?
Nie często zdarzało mi się sięgać po polskie płyty. A jeszcze rzadziej zachwycałam się nimi i wyczekiwałam momentu, aż dany album odtworzę od początku. I jeszcze raz, i jeszcze raz. Jednak od pewnego czasu co i raz na rodzimym rynku pojawiają się artyści, którzy potrafią mnie zadowolić. Muszę jednak zaznaczyć, że ich cechą wspólną, mimo gatunkowych rozbieżności, są angielskie teksty. Polacy nie boją się już tworzyć w tym języku, co pozytywnie wpływa na ich muzykę i zwiększa szansę międzynarodowej kariery. Porządnych towarów eksportowych jest u nas pod dostatkiem. Swoją debiutancką płytę zaprezentował nam jeden z nich – zespół Maja Olenderek Ensemble.
Czytaj dalej #566 Maja Olenderek Ensemble “Bubble Town” (2015)
Wkrótce miną trzy lata od premiery ostatniej studyjnej płyty jednej z najbardziej znanych amerykańskich grup, The Killers. Album “Battle Born” być może długo jeszcze nie doczeka się godnego następcy. Jak tu w końcu działać kiedy wokalista z powodzeniem kontynuuje karierę solową. Brandon Flowers wydał swoją drugą studyjną płytę, lada dzień rusza w trasę i jest gotowy na przyjęcie z otwartymi ramionami nowych fanów. A powinno ich być sporo, bo ciężko jego “The Desired Effect” nie polubić.
Czytaj dalej #565 Brandon Flowers “The Desired Effect” (2015)
Brytyjski zespół Mumford & Sons, tworzony przez Marcusa Mumforda i spółkę, podbił świat dość niespodziewanie. Kto by się bowiem spodziewał, że grająca na co dzień folk rockową muzykę kapela spodoba się słuchaczom pod każdą szerokością geograficzną? Dwie pierwsze płyty grupy rozchodziły się jak ciepłe bułeczki i przyniosły zespołowi wiele nagród (w tym i Grammy za “Babel” – Album of the Year). Zmęczeni koncertowaniem Mumfordzi postanowili dwa lata temu udać się na zasłużoną przerwę. Chociaż przez jakiś czas działalność zespołu stała pod znakiem zapytania, nasze uszy cieszyć już może ich kolejne wydawnictwo. Ale czy na pewno nas zadowala?
