Dobrze pamiętam moment, kiedy Harry Styles ogłosił rozpoczęcie solowej kariery i premierę debiutanckiego singla. Niezbyt mnie wówczas ten news zainteresował, gdyż sceptycznie podchodziłam do twórczości One Direction. Wystarczyło jednak kilka pierwszych sekund “Sign of the Times” bym zmieniła swoje podejście do Stylesa. Brytyjczyk zaliczył świetny debiut, a ja już zastanawiałam się, co przyniesie nam jego druga płyta.
“Harry Styles” pełne było odniesień do wielkich gwiazd brytyjskiej muzyki. Artysta śmiało patrzył wstecz i podbierał co mógł od Davida Bowiego, Eltona Johna czy Robbiego Williamsa. Co ważne bezmyślnie nie papugował, lecz starał się, by jego muzyka jak najlepiej wyrażała go samego. I trafił w dziesiątkę, gdyż jego debiut nadal jest albumem, do którego wracam z nie mniejszym entuzjazmem. “Fine Line” w jeszcze mniejszym stopniu opiera się na podpatrywaniu starszych kolegów po fachu.
Swój poprzedni album Harry otworzył w spokojnym, romantycznym stylu. Tym razem stawia na dobrą zabawę. “Golden” jest sympatyczną, soft rockową kompozycją, w której wyrównaną walkę toczą chórki i wokale Brytyjczyka. Większe wrażenie robi na mnie jednak następujące po “Golden” proste, wakacyjne “Watermelon Sugar”. Więcej owocowych smaków? Styles serwuje nam kameralne, akustyczne “Cherry”, w którym wraca myślami do swojej dawnej miłości. Do innych bezpretensjonalnych, chętnie zahaczających o folkowe czy nawet country klimaty należą takie utwory jak przywołujące ducha lat 70. “Canyon Moon” oraz sześciominutowe, balladowe outro “Fine Line”, które pięknie w końcówce rozkwita i uderza w słuchacza dźwiękową falą.
Na drugiej płycie Stylesa pojawiają się także piosenki, których – wciąż mając w pamięci poprzednie dzieło wokalisty – się nie spodziewałam. W utrzymanych w średnim tempie popowych trackach “Adore You” i “Lights Up” artysta zdaje się puszczać oko do Justina Timberlake’a czy Bruno Marsa. Jest to coś nowego w jego twórczości, ale ciężko mi zaliczyć te eksperymenty do udanych. Nie, kiedy obok nich otrzymujemy takie kompozycje jak “Falling”, “To Be So Lonely” i “She”. Pierwszy z utworów jest zaaranżowaną na pianino, smutną balladą, w której Brytyjczyk daje popis swoich wokalnych umiejętności. “To Be So Lonely” jest ciekawym miksem folku, wibrującej hiszpańskiej gitary i odzywającego się co jakiś czas basu. Wrażenie robi też szczerość, z jaką wokalista przyznaje I’m just an arrogant son of a bitch. Jednak to właśnie “She” jest piosenką, która bije pozostałe na głowę. Powolne, psychodeliczne granie kroczące w stronę progresywnego rocka – na taki utwór czekałam i nie miałabym nic przeciwko, gdyby Harry częściej przekraczał swoje granice. Ładnie wypadają także indie popowe, słodkie “Sunflower, Vol. 6” oraz retro nagranie “Treat People with Kindness”, które ciekawie dopełniają harmonijne, kobiece chórki i klaskany rytm.
O ile “Harry Styles” brzmiał całkiem skromnie, tak na “Fine Line” dzieje się całkiem sporo. Wokalista z gracją przeskakuje od radiowego popu do elementów disco, od soft rocka do folku, od przestrzennych ballad do psychodelicznych klimatów. A to wszystko w nieco ponad czterdzieści minut. “Fine Line” dostarcza więc sporo melodyjnych wrażeń, lecz mam wrażenie, że blisko tej płycie do miana składanki. Ale udanej i zawierającej kilka punktów, które długo będą świecić w dyskografii Harry’ego Stylesa. Brytyjczyk zaliczył niełatwy test drugiego albumu, choć – jeśli mogę pomarzyć – chciałabym na kolejnym usłyszeć więcej gitar.
Warto: To Be So Lonely & She
Pierwszy singiel średnio mi podpasował, więc do “Fine Line” podchodzę na razie jak pies do jeża. Niemniej jestem ciekawa brzmienia, zwłaszcza po Twojej recenzji, więc zaraz zabieram się za ten krążek.
Zapraszam na nowy wpis i pozdrawiam 🙂
Właśnie słucham “Fine Line”, akurat jestem na “She” i jak do tej pory całkiem przyzwoicie. Popowo, ale z klasą. “She” na pewno należy do hajlajtów.
Pozdrowienia.