Celeste Waite, wokalistka o brytyjsko-jamajskich korzeniach, jest z nami wystarczająco długo, byśmy dziwnie czuli się określając ją mianem debiutantki. Od dobrych paru lat wydaje pojedyncze single (moją uwagę przyciągnęła w 2018 roku piosenką “Both Sides of the Moon”), na koncie ma epki a nawet nominację do Złotych Globów. Nadzieje pokładane w jej pierwszej płycie były więc ogromne.
Luty w dużej mierze upłynął mi pod znakiem kompozycji z lat 90. Odłożyłam na chwilę na bok wszelkie premiery, by przypomnieć sobie, czym słuchacze ekscytowali się w ostatniej dekadzie XX wieku. Zabrałam dla siebie m.in. jedną z pierwszych piosenek Christiny Aguilery (i nie było to “Genie in a Bottle”), zachęcający do ruszenia się z miejsca przebój Madonny, urokliwy singiel pewnej nastolatki oraz utwór, w którym Nick Cave zamienia się w Toma Waitsa.
O ile na początku dziwiła mnie okładka i tytuł czwartej studyjnej płyty zespołu The Pretty Reckless, tak po krótkim reaserchu jasnym stało się, skąd u Taylor Momsen i spółki takie minorowe nastroje czy zainteresowanie śmiercią. Okres dzielący “Who You Selling For” i “Death by Rock and Roll” był nią naznaczony. Momsen opłakiwała nie tylko Chrisa Cornella, który popełnił samobójstwo w 2017 roku, ale i producenta Kato Khandwala wspierającego kapelę od samego początku, który zginął w wypadku.
Czytaj dalej #1175 The Pretty Reckless “Death by Rock and Roll” (2021)
Ani się obejrzymy, a minie osiem lat od premiery ostatniej studyjnej płyty Kelly Rowland, “Talk a Good Game”. Fani ex-Destiny’s Child nie mogli jednak narzekać na swoją idolkę. Rowland nie tylko ułożyła sobie życie rodzinne, ale i wzięła udział w kilku telewizyjnych projektach. Co jakiś czas podrzucała nowe single niezbyt chętnie mówiąc, czy na horyzoncie widnieje jej czwarty solowy album.
Pochodzące z Nigerii a dorastające w Stanach Zjednoczonych siostry Ivana i Jessica Nwokike dla zabicia nudy wrzucały na YouTube covery znanych piosenek. Gdy jeden z nich zanotował miliony wyświetleń, dziewczyny stwierdziły, że może warto pomyśleć o zrobieniu muzycznej kariery. Zatrudniły menedżera i wynajęły studio, ale na efekty przyszło poczekać kilka dobrych lat.
To musiał być hit. Grająca główną rolę w filmie “Bodyguard” wokalistka Whitney Houston od połowy lat 80. nie schodziła z listy najpopularniejszych artystek, a niemalże każdy jej singiel natychmiastowo stawał się światowym przebojem. Rola w hollywoodzkim filmie była ukoronowaniem jej sukcesów. Wyreżyserowany przez Micka Jacksona kinowy obraz do dzisiaj budzi spore emocje, a jego fabuły nikomu nie trzeba streszczać. A piosenki, jakie z myślą o nim powstały, to już klasyka.
Czytaj dalej #1172 VA “The Bodyguard: Original Soundtrack Album” (1992)
Aaliyah była piętnastolatką, gdy premierę miała jej debiutancka płyta “Age Ain’t Nothing But a Number” stawiająca ją w gronie zdolnych nastolatek, które w latach 90. podbijały rhythm’and’bluesowe listy przebojów. Jej album do dzisiaj należy do grona moich ulubionych pierwszych wydawnictw, przebijając to, co zaserwowały nam m.in. Brandy czy Monica. Oczekiwania wobec jego następcy były więc spore, choć nie obyło się bez problemów.
