Już odpalałam rano Spotify, by przekonać się, co tym razem przygotował lubiany przeze mnie Tom Odell, a tu niespodzianka – brytyjski wokalista przełożył premierę swojej nowej płyty z 25 czerwca na 9 lipca. No trudno. To nie koniec świata. Zawsze można odświeżyć sobie jego starsze wydawnictwa. Lub po prostu przypomnieć sobie single i, co właśnie zrobiłam, wybrać swoją ulubioną piątkę.
Po średnio udanych przygodach z takimi albumami jak “Post” czy “Debut” odnalazłam w końcu krążek Björk, który został ze mną dłuższą chwilę. Wydana w 2001 roku płyta “Vespertine” urzekała eterycznymi, intymnymi kompozycjami opartymi na minimalistycznych elektronicznych dźwiękach. Islandzka wokalistka nie lubi jednak się powtarzać i na kolejnym albumie powędrowała jeszcze dalej. Jej poprzednie płyty są niezwykle proste w odbiorze w porównaniu do “Medúlla”.
Gdy w wakacje 1979 tysiące płyt z muzyką disco zostało wysadzonych w powietrze w ramach akcji protestacyjnej wywołanej ogromną, zdaniem przeciwników niezasłużoną popularnością tego gatunku, Grace Jones tym polowaniem na wykonawców muzyki tanecznej zupełnie się nie przejęła i jak gdyby nigdy nic zaprezentowała krążek “Muse”. Jak się później okazało, było to ostatni dyskotekowy rozdział jej kariery. Na “Warm Leatherette” przechodzi metamorfozę.
Czytaj dalej RECENZJA: Grace Jones “Warm Leatherette” (1980) (#1215)
Ogromny sukces debiutanckiego albumu Toni Braxton (za tytuł posłużyło po prostu imię i nazwisko wokalistki) sprawił, że presja na stworzenie wydawnictwa jeszcze lepszego towarzyszyła Amerykance spora. W końcu po trzech latach, a dokładniej 18 czerwca 1996 roku, do sprzedaży trafiła płyta “Secrets”. Słuchacze się na nią rzucili, a Braxton ugruntowała swą pozycję w branży.
Czytaj dalej ROCZNICA: 25 lat temu Toni Braxton ujawniła wszystkie SECRETS
Kto by przypuszczał, że po lekkiej, stojącej blue eyed soulowymi i rhythm’and’bluesowymi nagraniami erze “Young Americans” David Bowie wpadnie w takie kłopoty. W jego życiu pojawiły się narkotyki, lecz uzależnienie od nich nie zachwiało artystycznymi zdolnościami Brytyjczyka. Ten zdążył nie tylko kompletować materiał na jubileuszowy, dziesiąty album, ale i wystąpić w filmie “Człowiek, który spadł na ziemię”. Z tych czasów pamiętał ponoć niewiele, ale za to nam zostało dzieło, które z tej pamięci wyrzucić dość trudno.
Czytaj dalej RECENZJA: David Bowie “Station to Station” (1976) (#1214)
Regularność, z jaką nasza polska Brodka wydaje nowe płyty, jest naprawdę rozczarowująca. Pięcioletnie przerwy między kolejnymi wydawnictwami są u niej czymś tak naturalnym jak świecące latem słońce. Ciężko się jednak na nią złościć, gdyż za każdym razem mamy do czynienia z jej zupełnie innym wcieleniem. Monika jest muzycznym kameleonem, który z albumu na album wymyśla siebie na nowo. Jaka jest tym razem?
Z alternatywnego rocka do świata synth popu. Zawiedzeni brakiem sukcesów na rockowej scenie Iain Cook i Martin Doherty w ich poszukiwaniu postanowili się przebranżowić. Inspiracje odnaleźli w muzyce zespołów, które wykonywały elektroniczny pop czerpiący całymi garściami z rozrywkowych dźwięków lat 80. Na swoją stronę przeciągnęli działającą w małych indie zespołach Boyfriend/Girlfriend i Blue Sky Archives wokalistkę Lauren Mayberry i razem ruszyli pod szyldem CHVRCHES.
Czytaj dalej #1212 CHVRCHES “The Bones of What You Believe” (2013)
