Tegoroczne lato Taylor Swift miała spędzić na prezentowaniu tysiącom słuchaczy swoich piosenek z płyty “Lover”. Jej plany, jak zresztą plany każdego człowieka, pokrzyżowała pandemia. Nagrywane na kwarantannie albumy powoli ukazują się od miesięcy, lecz żaden z nich nie narobił takiego zamieszania, co ósmy studyjny krążek Taylor. Niespodzianka to mało powiedziane.
Dua Saleh była dzieckiem, kiedy wraz z rodzicami wyemigrowała z Sudanu do Stanów Zjednoczonych. Tam połknęła bakcyla i zainteresowała się sztuką – poezją, aktorstwem i oczywiście muzyką. W jej domu słuchało się sudańskich wykonawców, lecz będąc nastolatką Dua zakochała się w jazzie i hip hopie z lat 90. I to właśnie z tego drugiego gatunku postanowiła uczynić bazę swoich własnych piosenek.
Dla fanów kobiecych wokali ten rok jest niezwykle łaskawy. Lada chwila swoje nowe krążki wydadzą Kylie Minogue, Katy Perry i Roisin Murphy, lecz tą moją najbardziej wyczekiwaną premierą jest kolejna studyjna płyta Toni Braxton, “Spell My Name”. Jej premiera odbędzie się pod koniec tego miesiąca, a ja już teraz przypominam sobie starsze wydawnictwa w dyskografii Amerykanki. A dla tych, którzy dopiero chcą zacząć przygodę z jej muzyką, przygotowałam małą, singlową ściągawkę.
Irlandzka kapela w utworze jeden z najbardziej enigmatycznych wokalistek. Taylor Swift w zupełnie nowym, zaskakującym wydaniu. Wspomnienie jednej z piosenek Madonny z lat 80. Odrobina popowego disco spod ręki Francuzów. Te i inne kompozycje znajdziecie na moich lipcowych taśmach.
Założona w Zachodnim Berlinie na początku lat 80. kapela Einstürzende Neubauten od czterdziestu lat zaskakuje, choć ja na dobre w jej twórczość wsiąkłam zaledwie kilka miesięcy temu. Długo więc nie czekałam na nowe wydawnictwo sygnowane nazwą tego nietypowego zespołu. “Alles in Allem” jest bowiem następcą wydanego w 2007 roku albumu “Alles wieder offen”. Po drodze był jeszcze projekt “Lament” inspirowany I Wojną Światową, ale na ten właściwy krążek fani Niemców czekać musieli czekać przeszło dekadę. Tu nie było więc miejsca na potknięcia.
Czytaj dalej #1100 Einstürzende Neubauten “Alles in Allem” (2020)
25 lipca 2005 roku albumem “The Back Room” zadebiutowała brytyjska formacja Editors, która swoją muzykę (będącą miksem indie rocka, post punku i alternatywnego rocka) kierowała do osób zasłuchanych w Interpol i wciąż tęskniących za Joy Division. Z czasem ich twórczość nabrała elektronicznych barw. A mi podobają się w obu wydaniach. Postanowiłam wybrać dziesiątkę nagrań, za które najbardziej cenię Editors. Oto ona.
Patrząc wstecz, to naprawdę wspaniały popowy album. Myślę tylko, że nie była to płyta Ellie Goulding – taką zaskakującą opinią o wydawnictwie “Delirium” podzieliła się chwilę temu brytyjska wokalistka. Swoimi słowami odcina się od poprzedniego krążka, podkreślając, że niewiele było w tych piosenkach szczerości i naturalności. Ale to zauważa chyba każdy, kto – znając “Lights” i “Halcyon” – choć raz sięgnie po ich następcę. Tegorocznym albumem “Brightest Blue” Goulding znów chce przekonać nas, że panuje nad sytuacją.
