In my house he wrote „his red right hand” opowiada w “Song of Joy” na albumie “Murder Ballads” Nick Cave, wracając na chwilę do poprzedniej płyty i reprezentującej ją piosenki “Red Right Hand” Australijczyk. Nagranie “wprowadziło nam bohatera, o którym tak naprawdę wciąż wiele nie wiemy. Jakie są jego zamiary? Czy jest pozytywną czy negatywną postacią? Odpowiedzi na te pytania zna tylko Cave, ale w jego buty próbowało wejść wielu innych artystów.
Angel Olsen nie należy do artystów, którzy swoją debiutancką płytą rozbili bank. Jej krążek “Half Way Home” z 2012 roku nie zwrócił zbytniej uwagi ani słuchaczy, ani branżowej prasy. Sprawiający wrażenie nagranego w domowym zaciszu album także i mnie niezbyt zainteresował. Bez większego szumu przeszedł także jego następca, ładniejsze wydawnictwo “Burn Your Fire for No Witness”. Na oklaski Olsen czekać jednak musiała do premiery swego trzeciego krążka.
Simbiatu ‘Simbi’ Abisola Abiola Ajikawo, nigeryjska raperka wychowująca się Wielkiej Brytanii, należy do najbardziej zapracowanych kobiet na hip hopowej scenie. Może i niedawno zdmuchnęła dwadzieścia pięć świeczek na urodzinowym torcie, ale ma już na koncie kilka epek, cztery mixtape’y i trzy studyjne albumy. Ten ostatni, zatytułowany “Grey Area”, ukazał się w 2019 roku. Jeśli płyta ta nie znajdzie się w końcoworocznych podsumowaniach najlepszych brzmień ostatnich miesięcy, znaczyć to będzie tylko tyle, że ktoś dobrej muzyki szukał nie tam, gdzie trzeba.
Równie mocno co muzykę kocha literaturę. W gronie jej idoli jest zarówno Lauryn Hill, jak i Szekspir. Wokalną karierę łączy z ambitnymi studiami. Hope Tala, londyńska studentka, o której po raz pierwszy usłyszeliśmy niedawno, bo w 2018 roku, u chyłku tegorocznych wakacji oddała w nasze ręce swą drugą epkę, “Sensitive Soul”. Sam jej tytuł sporo nam mówi o zawartości.
And it’s alright now. Takimi słowami ostatni album swojego zespołu kończył Nick Cave. Album, o czym zapominać nie należy, zrodzony z tęsknoty, żalu i smutku po nagłym odejściu ukochanej osoby. Australijski artysta wydawnictwem “Skeleton Tree” rozpracowywał swoją żałobę po stracie syna, który zginął śmiercią tragiczną. I jeśli płytę tę nazwać można powolnym zamykaniem oczu, tak “Ghosteen” jest przechadzką po świecie snów, w których często przewija się motyw morza*. Everybody’s losing someone. It’s a long way to find peace of mind śpiewa w jednej z piosenek Nick i już wiemy, że nic jeszcze nie jest w porządku.
Czytaj dalej #1006 Nick Cave and the Bad Seeds “Ghosteen” (2019)
Iggy Pop, wokalista nazywany ojcem chrzestnym muzyki punk, w ostatnich latach lubi rzucać się w wir intrygujących projektów. Przed rokiem wydał epkę z elektronicznym zespołem Underworld (“Teatime Dub Encounters”), a dopiero co przeistoczył się w tęskniącego za smakiem kawy zombiaka w filmie “Truposze nie umierają”. W przed tym wszystkim była wyprodukowana przez Josha Homme’a płyta “Post Pop Depression”, która sprawiła, że zainteresowałam się postacią Iggy Popa. Końcówka lata przyniosła nam następczynię tego krążka. “Free” niepokojąco zbliża się do “Blackstar” Davida Bowiego. Czyżby siedemdziesięciodwuletni wokalista chciał zostawić nam podobną wiadomość, co jego zmarły znajomy?
Znana z kameralnych, pościelowych kompozycji amerykańsko-kubańska wokalistka Sabrina Claudio nie kazała nam długo czekać na następcę swojego debiutanckiego albumu, “No Rains, No Flowers”. Być może zaważył na tym fakt, iż płyta nie spotkała się z takim zainteresowaniem słuchaczy, co poprzedzające ją projekty “About Time” i “Confidently Lost”. Iskierka trochę przygasła, ale gorącą jeszcze premierą “Truth Is” Sabrina na nowo powinna wylądować na celowników fanów niebanalnych, rhythm’and’bluesowych brzmień.
