#731 Kelis “Wanderland” (2001)

Podopieczna The Neptunes nie dała sobie dużo czasu na rozmyślanie o kolejnym wydawnictwie. Nie zdążyły ucichnąć echa porządnego i odważnie patrzącego w przyszłość rhythm’and’bluesa “Kaleidoscope”, a Kelis już uraczyła swoich fanów nowym albumem. O “Wanderland” mówi się dziś bardzo mało (hmm, no dobra, o samej Kelis niewiele więcej), chętniej przeskakując do prowadzonego paroma przebojami “Tasty”. Czy słuchacze coś stracili? A może dobrą decyzją było zapomnienie o krążku? Wyruszam na poszukiwanie odpowiedzi.

“Intro” zapraszające nas do odkrywania płyty “Wanderland” jest jak połączenie się z inną planetą i pozaziemską cywilizacją. Kosmiczne dźwięki dopełnia ładna, śpiewana zapowiedź zawojowania świata (Kelis wplotła nawet podtytuł jednej z części “Gwiezdnych wojen” – The empire strikes back). Elektroniczne dźwięki nie opuszczają pierwszej pełnowymiarowej propozycji artystki. “Young, Fresh n’ New” jest utworem charakteryzującym się mocnym, a-melodyjnym bitem oraz powtarzanymi niezliczoną ilość razy słówkami huh. Słucha się tego jednak ciężko i bez przyjemności.

Chwilą na zaczerpnięcie oddechu są znacznie spokojniejsze, zmysłowe “Flash Back” oraz jednostajny duet z Pusha T “Popular Thug”. Kakofonią dźwięków nie atakuje nas także “Daddy” (feat. Malice), będące moim ulubionym kawałkiem na “Wanderland”. Mało nowoczesne, ale ciemne, hip hopowe brzmienie i chętnie recytująca Kelis wypadają nadzwyczaj ciekawie i nietuzinkowo. Do pozostałych duetów należą miarowe, monotonne “Digital World” (feat. Roscoe) z fajnie wyśpiewywanymi przez wokalistkę wyższym głosem frazami electric love, electric light, electric life; oraz soulujące, przywołujące ducha lat 70. “Mr. U.F.O. Man” (feat. John Ostby).

A co z innymi solowymi popisami? Warto sięgnąć po spokojniejsze, osnute lekkim mrokiem “Scared Money”; delikatniejsze, po prostu ładne (choć niepokojąco długie) “Shooting Stars”; będące kwintesencją Kelis “Junkie” i “Get Even”; oraz mechaniczne, elektroniczno-rhythm’and’bluesowe “Easy Come, Easy Go”. Niezrozumianym przeze mnie numerem jest “Perfect Day”, w którym Amerykanka próbuje zmierzyć się gitarowym, rockowym brzmieniem, jakby wyjętym z szuflady zespołu No Doubt. Szybkie spojrzenie na listę twórców kawałka wszystko wyjaśnia – kompozycja powstała we współpracy z członkami wspomnianej formacji. Jednak to, co pasuje Gwen Stefani, u Kelis zakrawa na parodię. Naprawdę wokalistka czuła się w tej piosence tak swobodnie, by dzień z No Doubt podsumować przymiotnikiem perfect?

Po zaprezentowaniu wytwórni przygotowanego materiału Kelis usłyszała, że ta nie rozumie jej artystycznej wizji i nie ma ochoty na wydawanie albumu na terenie USA, łaskawie wprowadzając go do sklepów w Europie. Brak kolejnych singli sprawił, że o wydawnictwie szybko zapomniano. A szkoda, bo “Wanderland” jest krążkiem dość spójnym i wcale nie aż dziwacznym, jak podsumowało to Virgin Records. Kelis, która już na “Kaleidoscope”, jak  swego czasu pisałam, wprowadziła rhythm’and’bluesa w nową dekadę, zrobiła kolejny krok w przód, nadając paru kompozycjom futurystyczny wydźwięk. Brakuje mi jednak na “Wanderland” piosenki, która pokazałaby nam wybuchowy temperament artystki.