O Sarah Crean wiadomo naprawdę niewiele. Jak zaczęła się jej przygoda z muzyką? Ile ma lat? Jakie ma plany na najbliższe miesiące? Wiemy zaś, że pochodzi z Irlandii, oraz, jeśli wierzyć przygotowanemu przez nią opisowi w serwisie Spotify, bardziej niż muzyką zajęta jest… doing laundry. Jakąś tam chwilę na komponowanie jednak znaleźć musi, gdyż ukazała się właśnie jej nowa epka. Ja jednak wracam do debiutanckiej płyty Sarah.
Może i Irlandka wymienia na liście swoich muzycznych informacji Maca DeMarco czy Japanese Breakfast, lecz jej własne utwory nie mają w sobie tego luzu i pierwiastka szczęścia, co wiele kompozycji jej idoli. Jest szaro i jednostajnie począwszy od skromnego intra “24”, kończąc na ledwo muśniętym gitarowymi dźwiękami “Body Filled with Hatred”, w którym zastosowano piękny efekt na wokalu Sarah delikatnie go zwielokrotniając. Podobną obróbką charakteryzuje się akustyczne “Chester’s Playground”. Gitara stanowi także bazę nostalgicznego “Rainy Day in Berlin”, zaś z nowocześniejszymi bitami i dźwiękami pianina instrument ten spotyka się w “Fate Induced Insomnia”. Przy pianinie Sarah siada przy okazji gorzkiej ballady “Selfish”. Uwagę zwraca na siebie alt popowe “French Boy”, w którym dzieje się więcej niż w pozostałych nagraniach artystki, a elektroniczne bity towarzyszą basowej gitarze.
Debiutancka płyta Sarah Crean ukazała się przed dwoma laty i obrosła taką samą tajemnicą co postać jej autorki. O krążku “Call For Refinement” ciężko o jakąkolwiek wzmiankę nawet na bandcampowym profilu Irlandki, co kieruje moje myśli na stwierdzenie, że może artystka wstydzi się swoich starszych nagrań. Nie ma czego, bo “Call For Refinement” jest zbiorem po prostu dobrych piosenek dla tych słuchaczy, którzy lubią, gdy smutne dziewczyny wyśpiewują smutne piosenki w jesiennej aurze. Is it normal to feel this sad? pyta nawet w jednej z piosenek Crean.
Warto: Body Filled with Hatred & French Boy