W 2011 roku na krótką chwilę oczy muzycznego światka zwróciły się na nastolatkę z Wielkiej Brytanii, która stanęła w opozycji do swoich amerykańskich koleżanek po fachu rozpoczynających karierę w podobnym wieku. Birdy nie wywoływała skandali, nie szokowała swoim sposobem bycia, a jej muzyce daleko było do radiowych, popowych klimatów. Dekadę później artystka nadal nie chce być na świeczniku.
O niej już od dawna nie mówi się jedynie jako o siostrze słynnej Miley. On jest zaś australijskim tekściarzem, który dopiero przed chwilą sięgnął po mikrofon. Spotkali się w 2019 roku i od razu zaiskrzyło. Najpierw było kilka pojedynczych numerów na drugą epkę Noah Cyrus, a dziś PJ Harding staje ramię w ramię z wokalistką. Efektem ich współpracy jest niedługi album “People Don’t Change”.
Czytaj dalej #1198 Noah Cyrus & PJ Harding “People Don’t Change” (EP) (2021)
Historia amerykańskiej kapeli The Lumineers przypadkami stoi. Wesley Schultz i Jeremiah Fraites próbowali swoich sił w różnych gatunkach i pod coraz to dziwniejszymi nazwami (moją ulubioną jest Free Beer), by pewnego dnia paść ofiarą pomyłki i zostać przedstawionymi jako The Lumineers. Potem była przeprowadzka z rozczarowującego Nowego Jorku wgłąb Stanów oraz przypadkowe wpadanie na osoby, które za chwilę miały okazać się pomocne. Nie mniej zaskakujący był sukces, jaki grupa nagle odniosła.
Od lokalnego konkursu po sceny na europejskich (i nie tylko) festiwalach. Pochodzący z mroźnej, odległej Islandii zespół Of Monsters and Men wstrzelił się idealnie między naszą ówczesną folkową fascynację Mumford & Sons a Edward Sharpe and the Magnetic Zeros. Początkowo wydana jedynie w ojczyźnie płyta “My Head Is an Animal” za sprawą nośnego singla “Little Talks” szybko rozlała się po świecie. Grupa nagle znalazła się w bajce, a my razem z nią.
Czytaj dalej #1194 Of Monsters and Men “My Head Is an Animal” (2011)
Przed paroma laty Donatan wraz z Cleo wprowadzili do mainstreamu nowoczesny folk za sprawą takich przebojów jak “My Słowianie” czy “Brać”. Ich twórczość jest już jednak pieśnią przeszłości, a my na kolejny projekt odwołujący się do tego gatunku musieliśmy poczekać kilka lat. Aż do pojawienia się rodzeństwa Katarzyny i Jacka Sienkiewiczów, którzy występują razem pod szyldem Kwiat Jabłoni.
W październiku 2011 roku świat usłyszał “Video Games” i natychmiast oszalał na punkcie tajemniczej Lany Del Rey, której życie osobiste okazało się nie mniej wymyślne niż sam sceniczny pseudonim. Mija dekada, a wszystkie grzeszki są amerykańskiej wokalistce z miejsca wybaczane, a ona sama stała się artystką, w której najbardziej elektryzuje nas muzyka. Nieco ponad półtora roku od ukazania się poprzedniego krążka Lana ma dla nas nowe wydawnictwo.
Czytaj dalej #1186 Lana Del Rey “Chemtrails Over The Country Club” (2021)
Arlo Parks tak naprawdę urodziła się jako Anaïs Oluwatoyin Estelle Marinho w rodzinie o nigeryjsko-francuskich korzeniach. Zdając sobie jednak sprawę, że mało kto zapamiętałby jej wszystkie imiona, poszła tropem swoich idoli (King Krule oraz Franka Oceana) i wymyśliła dla siebie sceniczny, krótki pseudonim. Myślę jednak, że nawet bez tej zmiany stacjonująca w Londynie wokalistka mogłaby liczyć na uznanie. Dawno żaden debiut tak mnie nie oczarował. Nawet Celeste.
Czytaj dalej #1184 Arlo Parks “Collapsed in Sunbeams” (2021)
