RECENZJA: Lorde “Solar Power” (2021) (#1234)

Lorde jest niezwykłą gwiazdą popu. Stroni od celebryckiego życia i skandali, a nową muzykę wydaje dopiero wtedy, gdy faktycznie ma nam coś do przekazania. Długie przerwy między kolejnymi wydawnictwami (najpierw trzyletnia, teraz już czteroletnia) sprawiają, że zmiany zachodzące w wokalistce są widoczne jak na dłoni. Nie tylko te muzyczne, ale przede wszystkim mentalne. Lorde dorastała na naszych oczach.

Pochodzącą z Nowej Zelandii artystkę poznaliśmy w 2013 roku za sprawą singla “Royals”. Szybko zakochaliśmy się w jej debiutanckiej płycie “Pure Heroine”, by jeszcze mocniej zauroczyć się albumem “Melodrama” wydanym cztery lata później. Początkowe rozmyślania na temat problemów wieku nastoletniego, konsumpcjonizmu czy zapatrzenia na sławę ustąpiły miejsca introspekcjom. Lorde na “Melodrama” zmierzyła się z tematyką rozstania i złamanego po raz pierwszy serca. “Solar Power” jest zaś obrazem wokalistki pogodzonej z życiem, choć nie jest to płyta pełna euforycznych popowych kompozycji.

Flirtująca chętnie z różnymi odcieniami elektroniki Lorde tym razem postawiła na dźwiękowy minimalizm i utkała kompozycje z folk popowych nut. Swój najnowszy album otwiera tajemniczym nagraniem “The Path”, w którym uwielbiam wprowadzenie perkusji. Następnie otrzymujemy lżejsze, wakacyjne “Solar Power” oparte na brzmieniu gitary akustycznej oraz nie mniej dozujące dźwiękowe wrażenia “California”. Sama piosenka o dodatkowym chamber popowym uroku i opowieści o porzucaniu Los Angeles na korzyść spokojniejszego życia w Nowej Zelandii jest jednym z moich ulubionych punktów płyty. Lorde wydaje się stać w punkcie, w którym i ja kiedyś chciałabym się znaleźć.

Highlightem albumu w moim odczuciu jest jednak prościutkie, melancholijne “Stoned at the Nail Salon”. Traktująca o dostrzeganiu upływającego czasu kompozycja autentycznie porusza i zachwyca klasycznym brzmieniem, które pozwoli jej mimo szybko upływających lat dobrze się zakonserwować. Jakie inne utwory równie celnie trafiły w mój gust? Coś pięknego jest w naturalnym, dziwnie podnioślejszym “Fallen Fruit”, w którym artystka piętnuje kryzys klimatyczny. “The Man with the Axe” jest mrocznym, kołyszącym numerem bardziej przez wokalistkę wymruczanym aniżeli zaśpiewanym. Ponure “Big Star”, w którym Lorde zamknęła swą żałobę po stracie psa, zawiera mój ulubiony wers z całego albumu – but every perfect summer’s gotta say goodnight. Czy można usłyszeć coś smutniejszego u schyłku sierpnia? Listę moich ulubieńców zamyka “Oceanic Feeling” o atmosferze godnej polinezyjskich nocy. A co ze słabszymi numerami? Ciężko dostrzec “Dominoes”, zaś w “Secrets from a Girl (Who’s Seen It All)” czy popowym “Mood Ring” Lorde momentami brzmi aż za dziecinnie.

Nie ma chyba lepszej muzyki do wychillowania ponad folk. Nie ma też lepszych dźwięków do podkreślenia słów padających w utworach. Miękkie, ciepłe melodie wtapiają się w tło pozwalając nam skupić większą uwagę na Lorde i jej opowieściach. Te nie są tak intrygujące jak poprzednio, ale nadal daleko im do banałów. Największą bolączką skądinąd naprawdę porządnego albumu “Solar Power” jest brak większych zaskoczeń. Lorde sięgnęła po folkowe brzmienia w momencie, gdy przyzwyczaiły nas do nich takie artystki jak Taylor Swift, Lana Del Rey czy Clairo. Co je wszystkie łączy? Postać producenta Jacka Antonoffa, który, choć utalentowany, zdaje się ostatnio proponować każdej z nich podobne patenty.

Warto: California & Stoned at the Nail Salon & The Man with the Axe

______________

Pure HeroineMelodrama

4 Replies to “RECENZJA: Lorde “Solar Power” (2021) (#1234)”

  1. A ja nie potrafię przekonać się do “Stoned at the Nail Salon”, być może dlatego, że utwór ten mógłby się znaleźć w repertuarze Lany. Z Antonoffa robi się chyba drugi Timbaland. 😀 Rozczarował mnie ten album bardzo, bo dwa poprzednie krążki Lorde mają szczególne miejsce w moim sercu. Może z czasem się do niego przekonam.
    Pozdrawiam.

  2. Mnie bardziej ta płyta rozczarowała niż zachwyciła. Przesłuchałam raz i na razie bronię się rękami i nogami przed kolejnym odsłuchem. Ale w końcu muszę się przemóc, bo recenzja Solar Power i u mnie się pojawi 😉
    Zapraszam na nowy wpis i pozdrawiam.

  3. Nie będę pisać eseju na temat płyty, która mi się nie podoba, bo zakładam, że widziałaś mój komentarz u Szafiry 😉 Mnie najbardziej podoba się utwór otwierający album, a potem moja uwaga wędruje gdzie indziej 😉

    Pozdrowienia!

Odpowiedz na „SzafiraAnuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *