Płyta, która miała być popowym powrotem roku, a którą zrozumiemy pewnie dopiero za kilkadziesiąt lat. Album, który okazał się być ostatnim aktem życiowego przedstawienia. Krążek, który wpłynął na cały muzyczny biznes. Te i inne wydawnictwa narobiły szumu w dobiegającej końca dekadzie. Zapraszam na pierwszą część mojej listy.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-354906-1412775755-4012.jpeg.jpg)
Jest druga połowa 1972 roku. Brytyjski wokalista David Bowie jest już ważnym graczem na europejskiej scenie, a jego ostatnie albumy “Hunky Dory” i (a może raczej przede wszystkim) “The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars” cieszą się sporym uznaniem. Na drugim z nich artysta przedstawił swoje alter ego, Ziggy’ego Stardusta, przybysza z odległej galaktyki. We wrześniu Bowie zabrał Ziggy’ego do Ameryki. I zainspirowany tym miejscem napisał nowy rozdział swojej kariery.
David Bowie przeszedł do historii nie tylko za sprawą masy przebojów oraz rewolucji, jakie swoją muzyką wywoływał, ale i wielu wcieleń, które towarzyszyły premierom kolejnych płyt. Tym pierwszym i najbardziej kultowym alter ego artysty był Ziggy Stardust – biseksualny muzyk z odległej galaktyki, który wraz ze swoim zespołem (The Spiders from Mars) przybywa na Ziemię, by zapobiec katastrofie. To właśnie jego historię na nuty Bowie przełożył na wydanym w 1972 roku albumie “The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars”.
Czytaj dalej #849 David Bowie “The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars” (1972)
David Bowie nie próżnował. Zdążył minąć rok od premiery “The Man Who Sold the World” a on znów obmyślił siebie na nowo, nagrywając płytę, która dziś zapamiętana jest jako ta, z której pochodzi niemała kolekcja przebojów artysty. Tak, to właśnie “Hunky Dory” wydało na świat “Changes”, “Kooks” i “Life on Mars?”.
Nie bez wahania piszę o epce “No Plan” jako o prezencie, który David Bowie zrobił nam (sobie?) w dniu, w którym świętowałby 70. urodziny. Artysta nie miał okazji przekonać się, jak fani odbierają jego ostatni album “Blackstar”. Zmarł dwa dni po jego premierze. Wcześniej jednak – na słowo musimy uwierzyć współpracownikom Bowiego – zdążył zabezpieczyć słuchaczy, snując plany co do swoich pośmiertnych wydawnictw. Powiedzieć więc można, że tytuł “No Plan” jest dość ironiczny. David na pewno był muzykiem ekspresyjnym, wyrazistym i idącym często pod prąd. Obok tego szło jednak jego muzyczne zorganizowanie i niepozostawianie niczego przypadkowi. Jakkolwiek by to nie zabrzmiało, nawet śmierć go nie zmieniła.
Patrzę na okładkę trzeciej płyty Davida Bowiego i myślę sobie, że dziś ludzie przeszliby koło niej obojętnie, nie wysilając się na zwykłe wzruszenie ramionami. Facet w sukience? Przecież mamy równouprawnienie. Michał Szpak maluje paznokcie, a na Eurowizji kilka lat temu królowała niejaka (niejaki?) Conchita. Cofnijmy się jednak do początku lat 70. i nie dziwmy, że początkowo wydawnictwo sprzedawane było z inną grafiką. Wybrałam jednak tę dla podkreślenia, że od początku kariery dla Bowiego ważna była nie tylko muzyka, ale i jej odpowiednia otoczka, którą później mogła stać się popkulturowym fenomenem.
Czytaj dalej #727 David Bowie “The Man Who Sold the World” (1970)
