Karierę brytyjskiej wokalistki Alexandry Burke obserwuję prawie od samego początku – a konkretniej od pojawienia się w sieci piosenki “Bad Boys”. Wokalistka zwróciła moją uwagę swoimi nieprzeciętnymi zdolnościami wokalnymi. Chociaż od jej scenicznego debiutu w programie “X-Factor” minęło już dobrych pięć lat, Alexandra wciąż nie może przebić się do pierwszej ligi gwiazd brytyjskiej sceny muzycznej. Czy tym razem się uda?
Nie wszyscy mają tyle szczęścia co Britney Spears, Christina Aguilera czy Kelly Clarkson, które po pierwszym singlu stały się rozpoznawanymi na całym świecie wokalistkami. Niektórzy na swój sukces (komercyjny) czekali bardzo długo. Do tej grupy zalicza się bohater dzisiejszej recenzji – Robin Thicke.
OneRepublic to amerykański zespół (ja jeszcze do tego roku dałabym sobie rękę uciąć, że brytyjski), który powstał w 2003 roku. W jego skład wchodzą: Ryan Tedder (wokal, pianino), Zach Filkins (gitara), Drew Brown (gitara), Brent Kutzle (gitara basowa) oraz Eddie Fisher (perkusja). “Native” to już trzeci album w dorobku grupy. Najnowszy krążek zespołu zmotywował mnie do tego, bym przesłuchała pierwsze dwa albumy OneRepublic. Dziwne by było, gdybym podczas recenzowania “Native” nie podzieliła się swoimi spostrzeżeniami dotyczącymi poprzednich krążków bandu. Debiutancki “Dreaming Out Loud” to porcja świetnej, popowo rockowej muzyki z takimi hitami jak “Apologize” czy “Stop and Stare” na czele. Druga płyta, “Waking Up”, mimo takiego tytułu bardziej usypia niż rozbudza. Owszem, jest przyjemna, ale poza singlowym “All the Right Moves” nic nie zwróciło na siebie mojej uwagi.
Naprawdę nazywa się Małgosia Jamroży, ma 22 lata a muzyką zajmuje się od najmłodszych lat. Marzenia o karierze towarzyszyły jej od dłuższego czasu. Spełniły się w tym roku. Jej singiel „Thank You Very Much”, z którym w 2012 roku wystąpiła podczas festiwalu TOPtrendy, wywołał spore zamieszanie. Teledysk z nagimi osobami przez jakiś czas był niedostępny w serwisie YouTube (za jego reżyserię odpowiada Chris Piliero, twórca m.in. clipu do „Criminal” Britney Spears). Utwór wykorzystany został w reklamie wiosennej ramówki Polsatu oraz spodobał się w innych europejskich krajach. Czy Małgosia, ukrywająca się pod pseudonimem Margaret, ma szanse na międzynarodową karierę czy raczej pozostanie autorką jednego hitu?
Przynajmniej raz na rok pojawia się w Wielkiej Brytanii artysta, który nie tyle podbija listy przebojów w Europie (a stąd otwarte drzwi do powalenia na kolana całego świata) co zdobywa wielką sympatię ludzi. Pamiętacie Florence + The Machine, Ellie Goulding, Adele, Jessie Ware? To tylko kilka nazwisk z ostatnich trzech lat. Kropla w morzu brytyjskiej muzyki. Już nie raz zaznaczałam, że Anglia jest muzycznie ciekawszym i dużo bardziej wartościowym krajem niż USA. Zza Atlantyku dociera do nas muzyczny fast food. Wielka Brytania eksportuje natomiast to, co najlepsze. Ostatnim takim smakowitym towarem made In UK jest Tom Odell.
Z 30 Seconds to Mars mam spory problem. Poznałam ich bliżej przy okazji albumu „This Is War”, z którego, notabene, nie pamiętam nawet „Escape” czy „Night of the Hunter”, które przecież mi się podobały. No trudno. Z niemalże czystym kontem usiadłam do czwartej studyjnej płyty grupy – noszącej interesujący i zarazem intrygujący tytuł „Love Lust Faith + Dreams”. I doświadczyłam metaforycznej jazdy rollercoasterem. Raz byłam na zespół zła, raz brzmienie nowego krążka kupowałam. Stwierdziłam więc, że ustanę po środku. Ani mnie jakoś szczególnie nie zachwyca, ani też nie irytuje czy dołuje. Recenzje albumu, z jakimi się zetknęłam, były bardziej bezkompromisowe. Niektórzy wytykali zespołowi pójście w komercję, inni cenili to, że band się rozwija. I komu tu przyznać rację… .
Czytaj dalej #382 30 Seconds to Mars “Love, Lust, Faith + Dreams” (2013)
Po raz kolejny brytyjski program „X-Factor” wydaje na świat artystę, który ma szanse zrobić karierę poza granicami swojego kraju. Tak jest właśnie z Jahméne Douglasem, finalistą dziewiątej edycji show. Jego debiutancki krążek, „Love Never Fails”, zawiera same covery. Ma być to jednak dopiero przystawka przed daniem głównym – autorskim materiałem wokalisty.
