Już dawno nie mieliśmy roku, w którym tak obrodziłoby świątecznymi nagraniami. Zamknięci w domach artyści postanowili dołożyć swoją cegiełkę w tworzenie magicznego, świątecznego klimatu, dzięki któremu choć trochę moglibyśmy zapomnieć o problemach ostatnich miesięcy. Najmniej spodziewanym wydawnictwem było te od amerykańskiej wokalistki Sabriny Claudio.
Z kolumbijską artystką Kali Uchis było jak z ładnie opakowaną czekoladą – szybko okazało się, iż to nie smaczna Milka, lecz wyrób czekoladopodobny. Przebierałam nogami, by usłyszeć na żywo kompozycje z rewelacyjnego albumu “Isolation”, a tymczasem Uchis w wersji live okazała się być bardzo przeciętną wokalistką. Ręce załamywałam też po premierze epki “To Feel Alive”. Wydana w listopadzie płyta “Sin Miedo (del Amor y Otros Demonios)” jest być albo nie być Kali na moich playlistach.
Czytaj dalej #1146 Kali Uchis “Sin Miedo (del Amor y Otros Demonios)” (2020)
Dwie kompletnie różne dusze zamieszkujące jedno miasto. Stacjonująca w Londynie Matilda Mann najchętniej sięga po żywe instrumenty. Jej sąsiadka, Sølv, upodobała sobie komputery, choć i po gitarę co jakiś czas nie boi się sięgnąć. Pierwsza z nich dopiero przekonuje się, jak to jest dzielić się ze słuchaczami owocami swojej pracy. Druga robi to od lat. Obie w listopadzie wydały nowe mini albumy.
Okładki kolejnych wydawnictw brytyjskiej wokalistki Palomy Faith od samego początku cechowały się pewną dozą szaleństwa i ekstrawagancji. Dlatego najnowsza, zdobiąca album “Infinite Things”, mocno mnie zaskoczyła. Czarno-biała fotografia wyglądającej dość poważnie Palomy tylko udowadnia, że mijający rok odcisnął spory ślad na artystce. Ona sama ponoć wyrzuciła gotowy materiał do kosza, by wydać coś bardziej odpowiedniego.
Kylie Minogue od paru ładnych lat jest jak chorągiewka na wietrze i stara się jak tylko może dotrzymywać kroku aktualnym trendom. Po miernym, elektro popowym “Kiss Me Once” i budzącym mieszane uczucia “Golden”, na którym zapragnęła być jak Lady Gaga czy Justin Timberlake i też poromansować z country, przyszła pora na brzmienia, które (o ironio) zdefiniowały tegoroczny mainstream. Tym razem Minogue ma jednak ogromną przewagę nad konkurencją. Na disco zjadła zęby.
Jeśli mieszkasz w miejscu pełnym słońca, to brzmi jak perfekcyjny soundtrack. Jeśli nie, to te dźwięki mogą być twoim słońcem – mówi po premierze swojej drugiej epki pochodząca z afrykańskiego państwa Dżibuti Shay Lia. To muzyka słońca, dodaje. Jego ciepłe promienie są tym, czego mi obecnie najbardziej brakuje. Biorę się więc za sprawdzanie, czy mini album “Solaris” faktycznie mógłby być tą namiastką słońca.
Historia brytyjskiego wokalisty i producenta Jamesa Blake’a zdaje się zataczać koło. Artysta skromnie zaczynał przed jedenastoma laty dwoma singlami “Air & Lack Thereof” i “Sparing the Horses“, by w 2010 roku zaatakować epkami “The Bells Sketch”, “CMYK” i “Klavierwerke”. Na każdej starał się pokazać nam coś innego, rozwijając swoje muzyczne umiejętności i poszerzając horyzonty. Dekadę po przełomowych mini albumach zdecydował się wrócić do takiego formatu wydawania muzyki.
