Amerykańska wokalistka Caroline Polachek robiła kilka podejść zanim udało jej się skupić na sobie uwagę słuchaczy. Swoich sił próbowała wcześniej w zespole Chairlift oraz solo pod pseudonimami Ramona Lisa i CEP, lecz to właśnie powrót do prawdziwego imienia i nazwiska połączony ze wstąpieniem na popową ścieżkę okazał się strzałem w dziesiątkę. Świat zyskał kolejną artystkę, która wywróciła ten gatunek do góry nogami.
Czytaj dalej RECENZJA: Caroline Polachek “Pang” (2019) (#1381)
Pochodząca z podlondyńskiej miejscowości Watford Connie Constance (a właściwie Constance Power) chrapkę na muzyczną karierę miała już w 2015 roku. Rozpoczęła wówczas swoją muzyczną ofensywę, która przyniosła jej kontrakt z wytwórnią Virgin EMI. Po wielu singlach i epkach w 2019 roku zaprezentowała debiutancki album “English Rose”, który na pewno nie jest taki, jak myślicie.
Czytaj dalej RECENZJA: Connie Constance “English Rose” (2019) (#1332)
Z polskimi wykonawcami często mam tak, że jestem o kilka kroków za innymi słuchaczami. Gdy oni odkrywają kolejne płyty artystów z naszego podwórka, ja po te same wydawnictwa sięgam po latach. Na przełomie 2016 i 2017 roku ominął mnie szał na Ralpha Kamińskiego, który wkroczył na scenę z płytą “Morze”. Nie popłynęłam wówczas z głównym nurtem, ale o zagłębianiu się w jego kolejny krążek powiedzieć tylko mogę, że lepiej późno niż wcale.
Wycieczka po Instagramie Rosie Diamond jest jak przeglądanie starego albumu ze zdjęciami osoby, która w swoim drzewie genealogicznym zdaje się mieć Johnny’ego Casha i Chelsea Wolfe – nostalgia miesza się z horrorem. Rosie jest bowiem młodą wokalistką, która próbuje udowodnić nam, iż jest czarownicą zamieszkującą amerykańską prowincję.
Tak naprawdę nazywa się Zoey Pilar, a jedną z jej największych idolek jest podobno Melanie Martinez. Przyjmując zaproszenie i wkraczając do świata wokalistki noszącej pseudonim Lucy Loone trudno zakwestionować te rewelacje. Zoey, podobnie jak Melanie, ukrywa się za różowym, cukierkowym kostiumem, a do wyimaginowanej historii i rzeczywistości przemyca swoje naiwne spostrzeżenia o autentycznym świecie.
2020 rok przynieść ma nam studyjne płyty od dwóch wokalistek. Jedna z nich, Kolumbijka Kali Uchis, oczekiwanie na swój drugi krążek postanowiła umilić (?) nam mini albumem “To Feel Alive”. Druga, urodzona w Londynie Honey Gentry, zaostrzyła mi apetyt na swoją przyszłą twórczość epką “Dreamlover”. O ich krótkich wydawnictwach przeczytacie w dzisiejszym wpisie.
Czytaj dalej #1070, 1071 Kali Uchis “To Feel Alive” (2020) & Honey Gentry “Dreamlover” (2019)
Sporo u mnie było ostatnio wpisów o uznanych, działających od lat wykonawcach, więc dla równowagi wracam do przedstawiania debiutantów. Dwie bohaterki dzisiejszego artykułu łączy jedno – obie są/były raperkami. Dzieli za to cała reszta. Począwszy od pochodzenia (Londyn – Filadelfia), stażu (jedna debiutowała w 2014, druga w 2018), podejścia do hip hopowych brzmień (tego dowiecie się z recenzji).
Czytaj dalej #1062, 1063 Lava La Rue “Letra” (2018) & Chynna “In Case I Die First” (2019)
