Opublikowane w

#172 Christina Aguilera “Back to Basics” (2006)

Na początku była niewinną dziewczynką pamiętającą czasy “Klubu Myszki Miki”. Później zrzuciła ubranie, zaczęła zachowywać się kontrowersyjnie i wulgarnie i kazała mówić na siebie Xtina. A przy okazji nagrała krążek o jakim jej fani mogli tylko pomarzyć. Perfekcyjny pod każdym względem. Więc kiedy fani zobaczyli teledysk do “Ain’t No Other Man”… Przynajmniej dwa razy się upewnili, że kosmici nie podmienili nam Christiny. To już nie jest ta sama artystka. Miłość do Jordana bardzo ją zmieniła. Zaczęła ubierać się elegancko, zerwała z imprezowym życiem no i nagrała płytę, na której składa hołd złotej erze Hollywood. Mimo tak wielu zmian, jedna rzecz pozostała taka sama: Aguilera nadal stawia przede wszystkim na rozwój oraz tak samo jak wcześniej (a momentami jeszcze lepiej) czaruje głosem.

Czytaj dalej #172 Christina Aguilera “Back to Basics” (2006)

Opublikowane w

#170, 171 Ayo “Joyful” (2006) & Rihanna “Good Girl Gone Bad” (2007)

Ayo jest niemiecką piosenkarką pochodzenia nigeryjsko-romskiego. Zwróciłam na nią uwagę podczas przeszukiwania stron o muzyce w celu znalezienia jakiejś ciekawej wokalistki lub zespołu. Zaciekawiła mnie informacją, że gra muzykę z pogranicza popu, soulu i folku. Zachęciła mnie też okładka – bardzo taka swojska, przyjemna, zdjęcia chyba na wsi robione. A sama wokalistka nie wyglądała na typową piękność. Jej debiutancka płyta “Joyful” ukazała się w 2006 roku. Wszystkie piosenki (oprócz “Down On My Knees” i “And It’s Supposed to Be Love”) są jej autorstwa. Mnie osobiście bardzo zaskoczyła informacja, że cały album powstał w…5 dni. Tyle trwało oczywiście nagrywanie. Teksty Ayo miała wcześniej. Dla porównania: płyta “B’Day” Beyonce została przygotowana w 2 tygodnie. A mimo to jest dużo gorsza od “Joyful”. Na pierwszy plan wysuwa nam się głos wokalistki. Jest niesamowicie ciepły i głęboki. Na pewno jeden z najbardziej charakterystycznych wokali wśród pań. Przyznam, że jej korzenie (mieszanka krwi nigeryjskiej i rumuńskiej) dają o sobie znać. Płyta “Joyful” składa się z romantycznych kawałków (“And It’s Supposed to Be Love”) oraz nieco radośniejszych numerów (“How Many Times”). Wszystkie łączy jednak jedna rzecz – są ciepłe, osobiste i po prostu piękne. Do moich ulubionych należy utwór otwierający album – “Down On My Knees”. Podoba mi się nie tylko ze względu na wokal Ayo, podziwiam też samą muzykę no i tekst. Jest to historia porzuconej kobiety, która nie może sobie z tym poradzić. Ayo śpiewa m.in. Down on my knees, I’m begging you, Please, please don’t leave me (PL: Na kolanach błagam cię Proszę, proszę nie zostawiaj mnie); Do you really think she can give you more than me, baby I know she won’t Cause I loved you, unconditionally, I gave you even more than , I had to give I was willing for you to die, cause you were more precious to me, than my own life (PL: Czy naprawdę myślisz, że ona może dać ci więcej ode mnie? Kochanie, wiem, że tak nie będzie. Bo kochałam cię, bezwarunkowo Dałam ci nawet więcej niż miałam do oddania Byłam gotowa umrzeć dla ciebie Bo byłeś dla mnie cenniejszy niż moje własne życie). Równie mocno lubię “Help Is Coming”. Fajnie, że Ayo brzmi w tym utworze trochę inaczej – bardziej zdecydowanie, mocniej. Artystka śpiewa m.in how come you always escape out of a serious conversation dont’t you know it can’t never be too late for us to succeed out of every misery you can be released as long as you beleive (PL: Jak to jest, zawsze uciekasz Przed poważną rozmową Czy nie rozumiesz, że nigdy nie jest za późno Na nasz sukces? Z każdego nieszczęścia Możesz oswobodzić się Tak długo, jak wierzysz). Całkiem podoba mi się też delikatne “Letter By Letter” no i wspomniane wcześniej “And It’s Supposed to Be Love”. Ciężko wskazać mi najsłabszy numer. Jak już to chyba wybiorę “Neva Been”. W ogóle jej nie pamiętam. Nie wiem czy wiecie, ale płyta “Joyful” zdegradowała w Polsce “Loose” Nelly Furtado. Coś w tym musi być. Ayo brzmi autentycznie, ciekawie. Po prostu ładnie.

Rok po wydaniu “A Girl Like Me” Rihanna przygotowała kolejny krążek. Jej muzyka nie przeszła jakiejś spektakularnej metamorfozy. Na “Good Girl Gone Bad” nadal króluje pop i r&b, mniej tu niestety hip hopu i dancehallu. Największej zmianie uległ image Rihanny. Przestała wyglądać jak zwykła dziewczyna z sąsiedztwa. Pokochała drogie marki i zmieniła fryzurę. Stała się elegancką kobietą. Mimo wszystko twierdzi, że “dobra dziewczyna stała się zła”. Nie przesadzajmy. Grzecznie nagrywa co jej podrzucą. Nie napisała ani jednej piosenki na tę płytę. Za całość odpowiada m.in. Timbaland (“Sell Me Candy”, “Lemme Get That”) oraz Justin Timberlake, który nawet zaśpiewał w jednym numerze (“Rehab”). Wydaje mi się jednak, że “Good Girl Gone Bad” jest bardziej melodyjne i różnorodniejsze niż poprzednicy. Mimo wszystko muzyka, którą Rihanna prezentowała nam na dwóch pierwszych płytach bardziej do niej pasowała. Jest tu na szczęście kilka kawałków, które lubię. Ostatnio przekonałam się do “Don’t Stop the Music”. Fajny, klubowy numer. Nie jest to na szczęście elektroniczna rąbanka. Tekst idealnie pasuje do muzyki. Rihanna śpiewa I wanna take you away Lets escape into the music DJ let it play I just can’t refuse it Like the way you do this Keep on rockin to it Please don’t stop the Please don’t stop the  Please don’t stop the music (PL: Chcę porwać cię daleko Uciekajmy w rytm muzyki DJ , włączaj to Nie mogę wprost odmówić Kocham sposób w jaki to robisz Nie przestawaj szaleć Proszę nie zatrzymujcie, nie zatrzymujcie  Proszę nie zatrzymujcie muzyki). Od pierwszego przesłuchania tej płyty jestem fanką kawałka “Breakin Dishes”. Jest to jeden z najbardziej zadziornych numerów Rihanny. Piosenka wyróżnia się na tle innych. Mocna muzyka, niezbyt grzeczny tekst – I’m breakin’ dishes off your head All night (uh huh) I aint gon stop until I see police and lights (uh huh) I’m a fight a man (tonight) (PL: Tłukę naczynia na Twojej głowie Przez całą noc (uh huh) I nie przestanę póki nie zobaczę policji i świateł (uh huh) Walczę z facetem (dziś wieczorem)). Płyta Rihanny składa się jednak nie tylko z tanecznych numerów. Wymienione przeze mnie wcześniej zdecydowanie należały do tych bardziej udanych. Nie przepadam natomiast za dwiema dość słodkimi numerami: “Push Up On Me” (kiepski wokal) i “Sell Me Candy”. Kiedyś też słynna “Umbrella” robiła na mnie większe wrażenie. Teraz denerwuje mnie moment, gdy Rihanna śpiewa Under my umbrella, ella, ella, ey, ey, ey. Under my umbrella, ella, ella, ey, ey, ey. Under my umbrella, ella, ella, ey, ey, ey, ey, ey (PL: Pod moim parasolem ole olem olem…). Do łazienki jej się chciało? Przejdę teraz do spokojniejszej części płyty. Zupełnie nie podoba mi się duet z Ne-Yo pt. “Hate That I Love You”. Strasznie nijaki i nużący numer. Nie przekonuje mnie też “Rehab”. Nie wiem czemu. Niby poprawny numer, ale nic więcej. Ubóstwiam natomiast dwie ostatnie piosenki: “Question Existing” i “Good Girl Gone Bad”. W tej pierwszej podoba mi się elektroniczny podkład. Ta druga ujęła mnie wokalem Rihanny, ładną muzyką i ogółem przekazem. Nową płytą Rihanna udowodniła, że należy się z nią liczyć. Ugruntowała swoja pozycję w show biznesie. Co było dalej – już wiemy.

Opublikowane w

#169 Nirvana “Nevermind” (1991)


Dokładnie 20 lat temu ukazała się płyta Nirvany pt. “Nevermind”. Teraz album jest już niemal kultowy. Omawiany szczegółowo począwszy od okładki (jedna z najciekawszych, jakie widziałam) po konkretne utwory. Podkreślany jest ogromny wpływ tej płyty na dalsze losy muzyki. A szczególnie na rozwinięcie gatunku grunge. Wydaje mi się jednak, że to wszystko na wyrost. Dawno, dawno temu muzyka nieźle kulała. Wprawdzie nie tak mocno jak teraz, gdy tej “złamanej nogi” nie da się w żaden gips wsadzić, ale lekko nie było. W radiu królowały piosenki Kylie Minogue i inne dyskotekowe ‘dzieła’. A tu nagle pojawia się zespół prezentujący zupełnie coś nowego. Sprzeciwiający się całemu światu. Nie wydaje mi się, aby popularność Nirvany dotrwała do dzisiejszych czasów. Czy gdyby Kurt Cobain nie popełnił samobójstwa w 1994 roku, zainteresowanie zespołem nadal byłoby tak duże? Zaczęło się od “Smels Like Teen Spirit”. Jak popularna jest ta piosenka świadczy chociażby fakt, że nie interesując się taką muzyką kilka lat temu, ten utwór akurat kojarzyłam i od zawsze lubiłam. Uwielbiam ten kontrast. Z jednej strony mamy spokojne zwrotki, z drugiej zaś wybuchowe refreny. Lubię najbardziej fragment, gdy Kurt śpiewa I`m worse at what I do best And for this gift I feel blessed. Our little group has always been And always will until the end (PL:  jestem gorszy w tym, co robię najlepiej i czuję się pobłogosławiony mając ten dar nasza niewielka grupa istniała od zawsze i pozostanie aż do końca). Wprawdzie bardziej przemawia do mnie agresywny refren, ale lubię ten fragment pod względem warstwy tekstowej. Po takim ‘przywitaniu’ spodziewa się, że “Nevermind” będzie jedną z najlepszych płyt jakich miałam okazję przesłuchać. Niestety, nic nie przyćmiło, ani nawet zbytnio nie zbliżyło się do “Smels Like Teen Spirit”. Mimo wielokrotnego przesłuchania (5, 6 razy) płytę kojarzę do połowy. Z “In Bloom” podoba mi się solówka na gitarze. Kolejne, “Come As You Are”, też jest całkiem ok. Nic więcej nie umiem o nim napisać. “Breed” jest mocnym, rockowym numerem. W “Lithium” bardzo podobają mi się zwrotki. Refren jest ciekawy, choć do mnie nie przemawiają te wielokrotnie powtarzane słowa “yeah”. Bardzo podoba mi się ten fragment: I’m so happy Cause today I found my friends They’re in my head I’m so ugly But that’s ok, ’cause so are you We’ve broke our mirrors Sunday morning Is everyday for all I care And I’m not scared Light my candles In a daze ’cause I’ve found god (PL: Jestem ogromnie szczęśliwy, gdyż dziś odnalazłem swych przyjaciół… Są w mojej głowie Jestem obrzydliwy, ale spoko Ty jesteś nie lepsza. Zbiliśmy nasze lustra.. Niedzielny poranek- jest codziennością tego, na czym mi zależy I nie boję się… W tym oszołomieniu zapalam swe świece, gdyż odnalazłem Boga). “Polly” jest chyba najspokojniejszym numerem na “Nevermind”. Głos Kurta brzmi całkiem delikatnie (w porównaniu do innych piosenek na płycie), fajnie współgra z muzyką. Najmniej podoba mi się utwór pt. “Territorial Pissings”. Jest bardzo zagmatwany, nieco przekombinowany. Opierający się głównie na, wybaczcie za to określenie, darciu mordy. W takim “Smels Like Teen Spirit” było to ok, tu mi się nie podoba. Najbardziej do gustu przypadł mi początek tego numeru. Śpiew we wstępie wykonany przez Chrisa Noveselica. Wykonał fragment utworu “Get Together” grupy The Youngbloodz: Come on people now, smile on your brother Everybody get together, try to love one another right now (PL: No, dalej ludzie, uśmiechnijcie się do swych braci i zjednoczcie się, postarajcie się kochać nawzajem w tej chwili). Więcej piosenek niestety nie pamiętam. Jednym uchem wleciały, drugim wyleciały. Mimo wszystko warto posłuchać. Nie będę nawet do tego zachęcać fanów mocnych brzmień, bo pewnie “Nevermind” już od dawna stoi w ich muzycznej biblioteczce. Jednak inni nie mają się czego obawiać. Uszy wam nie spuchną.

Opublikowane w

#168 Britney Spears “Blackout” (2007)

Były takie czasy, gdy Britney Spears swoich fanów nową płytą raczyła co roku. Teraz taki ‘komfort’ mogą odczuwać jedynie fanki Rihanny czy Justina Biebera. Po wydaniu świetnego “In the Zone”, który wniósł powiew świeżości w nudną jak dotąd muzykę Britney, księżniczka popu zamilkła. W tym czasie jednak nie obijała się na coraz to nowych plażach, lecz wytrwale pracowała. Wprawdzie nie nad nowymi utworami ale nad stanem swojej wątroby. Sporo imprezowała, piła, brała. W między czasie ogoliła się na zero i parasolem obtłukła samochód jednego fotoreportera (swoją drogą – TO auto wystawiłabym na sprzedaż :P). Na szczęście ogarnęła się, wybrała ładną perukę, i weszła do studia. Jeśli ktoś spodziewał się po niej płyty z piosenkami, które obrazują to co przeżyła i jej stan emocjonalny, może być nieźle zaskoczony. Zamiast smutnych, refleksyjnych utworów otrzymujemy dawkę solidnej roboty popu z elementami electro. Wkład Britney w ten album był taki jak mój na każdej lekcji fizyki – spełniała tylko i wyłącznie funkcję dekoracyjną. Może to za dużo powiedziane, ale łapiecie o co mi chodzi, prawda? Nic nie robiła. Będę pod wrażeniem, jeśli to ona sama wybrała tytuł płyty. Ta teksty odpowiedzialni byli m.in. Keri Hilson (“Perfect Lover”, “Brak the Ice”), Pharrell Williams (“Why Should I Be Sad”), James Washington (“Gimme More”, “Hot As Ice”). A za brzmienie całej płyty odpowiadają m.in. Nate “Dajna” Hills (Nelly Furtado “Loose”, Madonna “Hard Candy”), Bloodshy & Avant (Jennifer Lopez “Brave”, Britney Spears “In the Zone”). Teksty piosenek zwalają z nóg. Oczywiście bardziej w sensie negatywnym niż pozytywnym. Przyznam nawet, że cieszę się, że nie jestem orłem z angielskiego. Czasami zastanawiam się, czemu autorzy tych ‘poematów’ zgodzili się na publikację swojego imienia i nazwiska. Ja bym się wstydziła. Ale kogo teraz obchodzą teksty. Ważne, by piosenka była idealna do tańca i do oderwania się od szarej rzeczywistości. Single z płyty cieszyły się umiarkowaną popularnością. Pierwszym z nich, zapowiadającym powrót Spears do formy był utwór “Gimme More” zaczynający się moim ulubionym It’s Britney, bitch (PL: To Britney, suko). Raz mi się podoba a raz nie. Obecnie jestem jednak na ‘tak’. O ile piosenka pokazała, że z Britney już jest ok, tak teledysk to wszystko zaprzepaścił. Tragedia. Kolejnym singlem został kawałek “Piece Of Me”. Ale ja kiedyś szalałam za tym numerem! Teraz ledwo co wytrzymuję do końca. Na singiel wybrano też “Break the Ice”. Najbardziej podoba mi początek, gdy Britney niemal szepce It’s been a while I know I shouldn’t have kept you waiting But I’m here now (PL: Trwało to chwilę Wiem, że nie powinnam pozwolić ci czekać Ale teraz jestem tu). Pozostałe piosenki na tym krążku zdobyły moja większą sympatię. Podoba mi się m.in. “Heaven of Earth”, długi, ale wyróżniający się kawałek. Lubię również “Ooh Ooh Baby” (przyjemny numer, gratulacje dla tego, kto policzy ile razy Brit wymawia w nim słowo “baby”) i “Perfect Lover”, w którym Britney brzmi bardzo seksownie. Nie cierpię natomiast utworu “Radar”. Uważam, że głos Britney za bardzo przerobili. No i nie rozumiem idei umieszczenia tej piosenki na “Circus” (2008), ale niech już jej będzie. Nie przepadam też za “Hot As Ice”. Zbyt przesłodzony numer. Kiedy oceniałam ten krążek ponad rok temu byłam nim zachwycona. Britney nigdy nie należała do moich ulubionych piosenkarek, ale dzięki “Blackout” nieco się do niej zbliżyłam. Teraz jednak album mnie tak nie kręci. Sama muzyka wypada super, bardzo nowatorsko jak na tamte czasy, ale wokal Britney w niektórych momentach dobija.

Opublikowane w

#167 Adam Lambert “For Your Entertainment” (2009)

Adam Lambert zasłynął dzięki udziałowi w nie wiadomo już której amerykańskiej wersji Idola. Raz na jakiś czas zwycięzca tego programu zdobywa międzynarodową sławę. Tak skończyła m.in. Kelly Clarkson czy Carrie Underwood. Adam programu jednak nie wygrał. Zajął drugie miejsce co i tak nie przeszkodziło mu w nagraniu płyty. A o tym. co zdobył pierwsze miejsce szybko ucichło. Adam miał jednak szansę na główną nagrodę, ale wcześniej przyznał się, że jest gejem. A takich amerykańska publiczność nie lubi. Tez to musiała być dla nich niespodzianka 😉 Nie było tego wcześniej widać? Ok, ok, skupmy się na jego debiutanckim krążku. Jestem pozytywnie zaskoczona wyborem drogi, którą poszedł Adam. Obawiałam się popowych piosenek z elementami rock’a i dance’u, tak by łatwiej się ludziom przyswoiło. Jest jednak…ostro. Znacznie więcej tu rock’a niż tanecznych brzmień. Połączył go wprawdzie z elektroniką, ale w ogóle to nie razi. Album otwiera kawałek “Music Again”. Bardzo chwytliwy numer. Nie podoba mi się jedynie moment, gdy Adam wysokim głosikiem śpiewa Look into my eyes baby eyes (PL: Popatrz mi się w oczy, w oczka). Zaraz potem bawimy się do “For Your Entertainment” by odpocząć przy soft rockowej balladzie “Whataya Want From Me” napisaną przez Pink. Cenię tę wokalistkę, ale znacznie bardziej podoba mi się wersja Adama. Swego czasu to była jedna z moich ulubionych piosenek. Lambert brzmi po prostu magicznie. Kolejny utwór – “Strut” – tez  ok. Nie przekonuje mnie tylko refren. Następny numer tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że Adam ma świetny głos. Nagrał bowiem cover utworu zespołu Muse – “Soaked”. Troche bałam się, czy tego czasem nie popsuje. Piosenka jest w stylu Muse ale i Adam świetnie się w niej odnalazł. Brak mi słów. Po prostu trzeba tego posłuchać. Musze przyznać, że w Adama uwierzyło wiele gwiazd. Oprócz wspomnianej wcześniej Pink, autorkami utworów są m.in. Linda Perry (“A Loaded Smile”) i Lady GaGa (“Fever”). Obie piosenki nie zrobiły na mnie zbyt pozytywnego wrażenia. Piosenka autorstwa Lindy jest zupełnie bez polotu. Ta od GaGi natomiast sprawdziłaby się i na “The Fame”. Perełką jest natomiast utwór napisany przez Ryan’a Teddera, wokalistę OneRepublic. Piosenka “Sleepwalker” jest bardzo dobra. Na płycie Adama Lamberta znajdują się mocne utwory, inne są mniej udane. Ma chłopak jednak ogromny potencjał i wierzę, że nie da nam o sobie zapomnieć

Opublikowane w

#166 Amy MacDonald “This Is the Life” (2007)

Nie ma o niej informacji na portalach plotkarskich. Jej teledyski puszczają w telewizji rzadziej niż te Amy Winehouse (przed śmiercią). Sama wokalistka nie lansuje się, biegając z premiery filmu klasy B. na imprezę z okazji wprowadzenia na rynek nowego preparatu na odchudzanie. Skupia się na muzyce. To ona jest autorką wszystkich piosenek na debiutanckiej płycie “This Is The Life”. W wielu zagrała nawet na gitarze. Podoba mi się, że miała tak duży wkład we własny album. Amy ma charakterystyczny głos. Może nie tak jak Duffy czy Adele, ale nie sposób pomylić ją z inną wokalistką. Jej wokal jak na jej młody wiek (w chwili nagrywania płyty miała 19 lat) jest bardzo dojrzały. Amy poznałam dzięki piosence “This Is The Life”. Na początku nie byłam nią zachwycona, ale szybko wkręciłam się na dobre. Teraz to jedna z moich ulubionych piosenek. Amy śpiewa o życiu tych, dla których świat kończy się na obejrzeniu nowego filmu czy posłuchaniu nowej piosenki swojego idola. Artystka nuci między innymi And you’re singing the songs Thinking this is the life (PL: A ty śpiewasz te piosenki Myśląc, że to właśnie jest życie). Największym atutem utworów MacDonald są ich teksty. Pod względem muzyki album może wydawać się jednostajny. Nieco popu, rocka, folku i country przewija się w każdym numerze. Musiałam posłuchać tej płyty przynajmniej 4 razy by zapamiętać coś więcej niż “This Is The Life” i “Poison Prince”. Dlatego właśnie zwróciłam uwagę na teksty piosenek. W “Let’s Start a Band” pyta m.in. And how do I know if you’re feeling the same as me? (PL: Jak mam wiedzieć czy twoje uczucie jest takie same jak moje?). Lubię ten utwór. Na początku jest spokojnie. Dopiero pod koniec głos Amy nabiera mocy. Najbardziej chyba podoba mi się cytat z piosenki “L.A.” brzmiący I’m always told to be the dreamer kind wake up one morning and your dreams are life (PL: Zawsze mówią mi, żebym była marzycielką by pewnego dnia sny stały się rzeczywistością). W “Youth of Today”, najspokojniejszej piosence na płycie, MacDonald śpiewa o tym, by zrozumieć młodzież, co w końcu nie jest takie proste: And we are the youth of today Change our hair in every way(PL: Jesteśmy dzisiejszą młodzieżą Zmieniamy fryzurę na każdy sposób). Numer jest naprawdę dobry. Jeden z moich ulubionych na tym krążku. Przyznam, że zaskoczył mnie. Do takiego tekstu (i tematu) aż chciałoby się nagrać coś rockowego, nieco zbuntowanego. Ona zrobiła inaczej i…chyba właśnie tym wygrała. Płyta Amy bardzo mi się podoba. Trzeba spędzić przy niej trochę czasu, ale warto.

Opublikowane w

#165 Corinne Bailey Rae “Corinne Bailey Rae” (2006)

Jeszcze dwa miesiące temu nie znałam  muzyki tej wokalistki. Ba, nie wiedziałam nawet, że ktoś taki w ogóle jest. Poleciła mi ją autorka jednego bloga. Na początku parę słów o bohaterce dzisiejszej recenzji. Jest Brytyjką, która swój debiutancki album (właśnie ten, który oceniam) wydała w 2006 roku. Gra muzykę z pogranicza popu, r&b oraz soulu. Jej płytę “pochłonęłam” za jednym zamachem. Nie mogłam się od niej oderwać. Mimo to nie pamiętam niektórych utworów, ale co mi szkodzi zaraz je sobie po raz kolejny włączyć i przesłuchać. No właśnie szkodzi to, że niestety płyta Corinny szybko mi się znudziła. Jest do posłuchania raz czy drugi, ale ponownie radzę wrócić do niej za kilka miesięcy. Największym hitem Corinne był utwór “Put Your Records On”. Taneczna (lecz ze smakiem) piosenka szybko wpadła mi w ucho. Uwielbiam szczególnie fragment, gdy Rae śpiewa Put your records on, tell me your favourite song (PL: nastaw swoje płyty, powiedz mi swoją ulubioną piosenkę). Oprócz tego w tej piosence podoba mi się barwa głosu Corinny i to, że utwór jest bardzo pozytywny. Każdy się przy nim uśmiechnie. Daję słowo, nawet ja to zrobiłam. Inną piosenką, która spodobała mi się od pierwszego przesłuchania jest “Like a Star”. Numer ten się wyróżnia. Nie ma na tej płycie innej takiej piosenki. Piosenki, która została zaśpiewana tylko przy wsparciu gitary akustycznej. Ona w połączeniu z oryginalnym głosem Corinne daje świetny efekt. Jest bardzo delikatna i subtelna. Fajnie, że Corinne nie skopała jej złym tekstem: Just like a star across my sky, Just like an angel off the page, You have appeared to my life, Feel like I’ll never be the same, Just like a song in my heart, Just like oil on my hands, Oh.. I do love you (PL: Po prostu jak gwiazda na moim niebie,  Po prostu jak anioł na stronie,  Zjawiasz się w moim życiu,  Czuję się jakbym nigdy nie była już taka sama,  Po prostu jak piosenka w moim sercu,  Po prostu jak olejek dla moich rąk,  Oh…Kocham cię). Oprócz “Like a Star” na swojej płycie Corinne umieściła i inne spokojne numery. Należy do nich m.in. “Enchantment”, które nie zdobyło niestety mojego uznania. Nie bardzo podoba mi się głos Corinne w tej piosence. Jedynie refren jakoś daje radę. Balladowe jest też “Tilt It Happens to You”. Ta piosenka podoba mi się dużo bardziej. Jest nieco leniwa, ale ma swój urok. Do spokojnych punkcików należy też m.in. “Choux Pastry Heart”. Jednak mnie bardziej Corinne zaczarowała za sprawą szybkich piosenek. “I’d Like To” jest super. Nie podobają mi się tylko fragment, gdy śpiewa I’d , I’d like (PL: Miałabym ochotę). Ma wtedy taki nie za ładny głosik. Jednak nauczyłam się już nie zwracać na to uwagi. Całkiem podoba mi się też “Breathless”. Świetna muzyka (z pogranicza soulu i r&b) + fajny wokal Corinny + niezły tekst. To musi równać się sukces. Wiem, bo miałam 4 z maty w liceum 😉 Piosenka opowiada o uczuciu jakim Rae darzy swojego przyjaciela. Czy odwzajemni je? Corinne śpiewa m.in. Seems like everyone else has a love just for them, I dont mind, we have such a good time, My best friend, but sometimes, well, I wish we could be more than friends (PL: Wygląda, jakby każdy miał miłość tylko dla niego, Nie przeszkadza mi to, mamy dobry czas, Mój przyjacielu, ale czasem Chciałabym, żebyśmy byli więcej niż tylko przyjaciółmi). Podsumowując, Corinne Bailey Rae jest wokalistką jakich z pewnością tysiące. Fajnie, że wiele osób otwiera się na muzykę jaką jest soul czy jazz. Na szczęście ma ciekawy głos. Na dzień dzisiejszy porównałabym ją nieco do Ayo, której płyty (“Joyful”) ostatnio słucham. Z korzyścią dla Ayo, ale przede mną jeszcze jeden krążek Corinny. Jaki będzie? Tego ja sama na razie nie wiem.