Co to była za płyta! Minęło więcej niż dwa lata a ja nadal doskonale pamiętam każdy utwór z debiutanckiego albumu “At Least for Now” Benjamina Clementine’a – urodzonego w Londynie poety, który po wielu trudach osiągnął sukces jako wokalista, mogąc sobie na półce postawić prestiżową nagrodę Mercury Prize dla najlepszego brytyjskiego wydawnictwa. Artysta nie spoczął jednak na laurach i nie kazał długo czekać na następcę swojego wspaniałego debiutu. Poprzeczka zawisła niebywale wysoko.
Historia dwudziestodwuletniej Ashley Frangipane to gotowy scenariusz na film. W roli głównej osoba, która z grzecznej, grającej m.in. na skrzypcach i akustycznej gitarze dziewczynki przeistoczyła się w nastolatkę, mającą za sobą próbę samobójczą i pobyt w klinice psychiatrycznej. Dodając do tego przerwanie studiów (i będące tego następstwem wyrzucenie z domu przez rodziców) oraz wpadnięcie w nieciekawe towarzystwo, otrzymujemy obraz kobiety, która albo mogła pogodzić się ze swoim smutnym losem, albo próbować zawalczyć o lepszą przyszłość. Szczęśliwie Ashley wybrała drugą opcję.
Przypadek nowozelandzkiego duetu Broods udowadnia, że z rodziną nie tylko na zdjęciach dobrze się wychodzi. Tandem, który jest dziś w centrum moich zainteresowań, tworzą siostra i brat – Georgia i Caleb Nottowie. Ona śpiewa. On odpowiada za instrumenty. I tak od wielu lat, choć historia Broods sięga zaledwie 2013 roku, kiedy to Joel Little, producent odpowiedzialny za przebój Lorde “Royals”, postanowił wylansować kolejnych młodych zdolnych z odległego zakątka naszej planety.
Zupełnie się tej płyty nie spodziewałam. Byłam raczej skłonna się założyć, że kolejne wydawnictwo od brytyjskiego wokalisty i gitarzysty Fina Greenalla dostaniemy najprędzej za rok, kiedy każdy fan artysty zdąży dobrze zaznajomić się z kompozycjami tworzącymi wydany w marcu 2017 roku album “Fink’s Sunday Night Blues Club Vol. 1”. Chociaż tytuł płyty wyraźnie podpowiada, byśmy wypatrywali drugiej części tej bluesowej przygody, sam Greenall miał inny pomysł na jej następczynię. Zrealizował go przy pomocy pewnego wziętego producenta.
Zawsze to wielka radość, gdy do Polski przyjechać ma twój ulubiony wykonawca. Radość ta jest jeszcze większa, gdy okazuje się, że zarówno miejsce jak i data wydarzenia ustalana jest jakby pod ciebie i bez specjalnych wyrzeczeń możesz się na koncercie zjawić. A potem ustać blisko sceny i cieszyć się wspaniałą muzyką. Jak ja w ostatnią niedzielę.
Brytyjski wokalista i gitarzysta Jake Bugg potrafi wpędzić w kompleksy. Ma tyle samo lat co ja, a zdążył już wiele osiągnąć. Nawet, jeśli jego nowa zawodowa aktywność cieszy się znacznie mniejszą popularnością niż ta z początków kariery. On jednak nic sobie nie robi z faktu, że jego muzyka dociera do coraz mniejszego grona odbiorców. Nagrywa ją dla siebie. A ja tylko mogę cieszyć się z faktu, że nie jest na tyle samolubny, by chować ją do szuflady.
