Kiedy spędzasz dzieciństwo jeżdżąc ze swoją rodziną od miasta do miasta na folkowe festiwale i obserwujesz, jak grają, robienie tego samego w dorosłym życiu samo nasuwa ci się na myśl. Amerykańska wokalistka Cassandra Jenkins nie walczyła z przeznaczeniem i rozpoczęła nagrywanie własnych piosenek. Swój folk opakowała jednak w miękkie dźwięki wchodzące we współpracę z chamber popem, ambientem czy country.
O debiutanckim albumie zespołu Japanese Breakfast, “Psychopomp”, pisałam jako o płycie, która jest materiałem pełnym domowych piosenek w klimacie lo fi – właśnie tak często prezentują się debiutanckie krążki artystów, którzy nie mają parcia na karierę ani wielkich, bogatych machin za sobą. Sama dowodzona przez Michelle Zauner grupa była zaskoczona ciepłym przyjęciem swoich smutnych nagrań. Japanese Breakfast uwierzyli, że jest dla nich miejsce na współczesnej scenie. Więc wyruszyli w kosmos.
Czytaj dalej RECENZJA: Japanese Breakfast “Soft Sounds From Another Planet” (2017) (#1519)
Trzy albumy wydane wraz z zespołem Balthazar oraz obserwowanie, jak jego kolega z kapeli, Maarten Devoldere, rusza z solowym projektem Warhaus – nie dziwi fakt, że Jinte Deprez poczuł, że nastała pora, by i on poszedł własną drogą. Tak narodził się projekt J. Bernardt, który kusi już dwoma albumami. Oba są z innej bajki.
Czytaj dalej The Other Man – J. Bernardt | “Running Days” (2017) & “Contigo” (2024)
Amerykańska wokalistka Demi Lovato od początku muzycznej kariery jako jedną ze swoich inspiracji wskazuje Christinę Aguilerę. Do nagrania płyty będącej jej interpretacją przełomowego dla Xtiny wydawnictwa “Stripped” dojrzewała jednak dłuższy czas. Ta – zatytułowana “Tell Me You Love Me” – ukazała się w 2017 roku i faktycznie jest albumem, na którym Lovato odsłania się jak nigdy wcześniej śpiewając o tym, co jej na duszy leży.
To już ta epoka, kiedy kolejne gwiazdy muzyki lansowane są przez social media. Kilka lat temu dzięki Snapchatowi (by the way, korzysta ktoś jeszcze z tej aplikacji?), a konkretniej dzięki uzależnionej od niego celebrytki Kylie Jenner świat zwrócił uwagę na nastoletniego Khalida i jego utwór “Location”. Wokalista, który chwilę wcześniej skończył szkołę, nie zdążył nawet zastanowić się nad wyborem studiów, gdy w ręce wpadł mu kontrakt płytowy.
Przymusowe siedzenie w domu ma jeden plus – w końcu mam czas na nadrobienie muzycznych zaległości. I mówię tu nie tylko o płytach uznanych wykonawców, ale i twórczości tych mniejszych, dopiero stawiających swoje pierwsze kroki w show biznesie. To właśnie tych drugich warto wspierać w ten trudny czas. Co jakiś czas będę wam więc podrzucać teksty o artystach, którzy ostatnio wpadli mi w ucho. Po wczorajszej Poppy Ajudha przyszła pora na dwie kolejne reprezentantki londyńskiej sceny muzycznej.
Czytaj dalej #1050, 1051 Laura Misch “Lonely City” (2019) & Joy Crookes “Influence” (EP) (2017)
Kiedy w intrygującym wstępie “The Prologue” Halsey zaczyna recytować fragmenty “Romea i Julii” Szekspira, zaczynam zastanawiać się, co tu się w ogóle dzieje. Pop gwiazda i jeden z najbardziej znanych dramatopisarzy? Zaczęłam obawiać się słodko-gorzkiej, koncepcyjnej płyty o miłości dwóch młodych ludzi. Tymczasem amerykańska wokalistka ujęła dzieło po swojemu, udowadniając nam, że Julia przez wieki bardzo się zmieniła.
Czytaj dalej #1038 Halsey “Hopeless Fountain Kingdom” (2017)
Chociaż konkurs piosenki Eurowizji co roku gromadzi przed telewizorami wielomilionową publiczność, z jego uczestników, którym udało się wywalczyć niemałą sławę wymienić można raptem zespół ABBA i Celine Dion. A było to kolejno w latach 70. i 80. Nic więc dziwnego, że i o Szwedce Loreen, laureatce edycji z 2012 roku, słuch szybko zaginął. A szkoda, bo jej drugi studyjny album, “Ride”, nieźle się broni.
W życiu chyba każdego artysty przychodzi taki czas, kiedy wypadałoby wydać coś nowego, ale przy jak najmniejszym nakładzie pracy. Jedni w nieskończoność układają tracklisty swych kolejnych kompilacji. Inni odświeżają archiwa. A jeszcze inna grupka bierze sprawdzone świąteczne klasyki i udaje, że celebrowanie świąt Bożego Narodzenia sprawia jej frajdę. Zaliczyłabym do tych ostatnich Się, ale australijska wokalistka nie poszła na łatwiznę.
Niedawna premiera albumu “Hunter”* Anny Calvi nie tylko sprawiła, że chętnie powróciłam do starszych dzieł gitarzystki, ale i przypomniała mi o wokalistce, na którą przypadkowo wpadłam pod koniec 2017 roku poszukując ciekawych, nowych głosów, a która wydała mi się być daleką kuzynką brytyjskiej artystki. Carla dal Forno pochodzi wprawdzie z odległej Australii, ale lata temu przybyła do Berlina – miasta, które wielu twórców uznaje za najbardziej inspirujące na Starym Kontynencie.
