Trzy albumy wydane wraz z zespołem Balthazar oraz obserwowanie, jak jego kolega z kapeli, Maarten Devoldere, rusza z solowym projektem Warhaus – nie dziwi fakt, że Jinte Deprez poczuł, że nastała pora, by i on poszedł własną drogą. Tak narodził się projekt J. Bernardt, który kusi już dwoma albumami. Oba są z innej bajki.
Czytaj dalej The Other Man – J. Bernardt | “Running Days” (2017) & “Contigo” (2024)
2014 roku. Nieznana szerzej publiczności brytyjska wokalistka lansuje kawałek “Boom Clap”, a chwilę potem razem z raperką Iggy Azaleą odpowiedzialna jest za jeden z największych przebojów tamtych czasów – “Fancy”. Dziś o Iggy pamiętają nieliczni, a Charli XCX jest wyżej niż kiedykolwiek wcześniej. Wydana przez nią chwilę temu płyta “Brat” już przyjęta została do grona najważniejszych tegorocznych albumów.
Gromadzą pod sceną tysiące osób, choć na próżno szukać ich twarzy na okładkach magazynów czy w kampaniach reklamowych. Niewielu było w historii muzyki DJ’ów, których nazwiska byłyby znane pod każdą szerokością geograficzną. A jeśli już, byli to przeważnie faceci. Pochodząca z Korei Południowej Kim Min-ji – znana jako Peggy Gou – chce odwrócić ten trend i udowodnić, że kobieta za konsoletą też może świetnie wypaść.
Czytaj dalej RECENZJA: Peggy Gou “I Hear You” (2024) (#1492)
Pięć lat po płytowym debiucie, “When We All Fall Asleep, Where Do We Go?”, Billie Eilish udowadnia, że nie była sensacją jednego sezonu. Ukazał się właśnie jej trzeci album, na którym – przy nieodzownej pomocy Finneasa – wokalistka ponownie robi co chce, jak chce i z jaką intensywnością chce. I’m trying my best to keep you satisfied śpiewa nam w jednej z premierowych piosenek, a ja chętnie sprawdzam, ile jej wysiłki są warte.
Czytaj dalej RECENZJA: Billie Eilish “Hit Me Hard and Soft” (2024) (#1485)
Color Blue to wspominanie, powracanie, odtwarzanie i przeżywanie – takimi słowami w serwisie Spotify przedstawia nam się duet tworzony przez Zuzannę Nicgorską oraz Patryka Jędrysa. Zespół był jednym z wykonawców prezentujących swą twórczość podczas poznańskiego festiwalu Next Fest skupiającego się na wschodzących gwiazdach polskiej sceny muzycznej. Chwilę przed nim wydał debiutancki album, “Nie powód do płaczu”.
Czytaj dalej RECENZJA: Color Blue “Nie powód do płaczu” (2024) (#1479)
Nie dwa, nie trzy ale aż pięć lat kazała nam Chelsea Wolfe – amerykańska wokalistka specjalizująca się w brzmieniu potrafiącym spowodować ciarki – czekać na swój kolejny studyjny album. Nie można powiedzieć jednak, że zapadła się pod ziemię na pół dekady. Wraz z zespołem Converge nagrała album “Bloodmoon: I”. Powołała także do życia duet Mrs. Piss, który doczekał się debiutanckiej płyty “Self-Surgery”. “She Reaches Out to She Reaches Out to She”, krążek o zapętlonym tytule, jest powrotem solo-Chelsea.
Czytaj dalej RECENZJA: Chelsea Wolfe “She Reaches Out to She Reaches Out to She” (2024) (#1462)
Lista artystów, którzy próbowali zrobić karierę poza granicami Polski, jest długa i skupiająca wykonawców z różnych muzycznych światów. Najwięcej osiągają ci, którzy mniej skupiają się na kalkulacjach, a więcej na tworzeniu. Jedną z najpopularniejszych Polek jest Hania Rani, która od lat pokazuje słuchaczom, że klasyka nie jest taka zła.
