Kiedy dla innych zespołów ich nazwa ma większe znaczenie, w przypadku brytyjskiej formacji Black Country, New Road zadecydował przypadek i losowy artykuł z Wikipedii. Grupa szybko rozrosła się do siedmiu członków, a każdy z nich każdy wnosił i wciąż wnosi do muzyki inną dźwiękową wartość. I trwa to od dobrych paru lat.
To mogła być naprawdę fajna kariera. Amerykańską wokalistkę Keri Hilson pod swoje skrzydła wziął rozchwytywany lata temu Timbaland i pozwolił jej zaśpiewać w jednej ze swoich najbardziej rozpoznawalnych piosenek, “The Way I Are”. Później były dwie płyty, z czego jedna ukazała się w momencie, gdy świat zachłysnął się elektropopem. Hilson wystartowała za późno, by liczyć się w wyścigu. Po piętnastu latach wydała nowy album, a we need to talk o nim.
Czytaj dalej RECENZJA: Keri Hilson “We Need to Talk” (2025) (#1583)
Mało kto pamięta, jak po premierze “Born to Die” Lana Del Rey zarzekała się, że więcej płyt od niej nie dostaniemy. Minęły lata, a na horyzoncie majaczy jej dziewiąty już krążek. Każdy kolejny album amerykańskiej wokalistki to osobna historia. A każda historia musi mieć swój prolog. Dziś przyglądam się singlom zapowiadającym kolejne płyty artystki.
Czytaj dalej RANKING: Lana Del Rey i jej lead single
Dzieląca się swoją muzyką od 2020 roku amerykańska wokalistka Kathryn Mohr chyba nie zauważyła, że czasy, gdy izolacja społeczna była czymś na porządku dziennym, mamy już za sobą. W celu nagrania debiutanckiej płyty opuściła słoneczną Kalifornię i na kilka tygodni zaszyła się w dawnej fabryce pakowania ryb na wschodzie Islandii. Bez niczyjej pomocy stworzyła album, o którym tak łatwo się nie da zapomnieć.
Czytaj dalej RECENZJA: Kathryn Mohr “Waiting Room” (2025) (#1582)
Nie mogę powiedzieć, by brytyjski zespół Squid od razu wpadł mi w ucho, ale gdy już trafiłam na muzykę chłopaków (a było to, co bardzo dobrze pamiętam, w lato 2022 roku), szybko stała się ona moim ówczesnym soundtrackiem. Chwilę temu kapela powróciła z trzecim studyjnym krążkiem i w ramach jego promocji postanowiła przemierzać Europę.
Nie pamiętam już, który to był rok, gdy zobaczyłam teledysk, w którym ubrana w czerwony kombinezon blondynka tańczy na odległej planecie. A potem już nic nie było takie, jak przedtem. Tą dziewczyną była Britney Spears, zaś klip zrealizowano do singla “Oops!… I Did It Again”. Dziś piosenka obchodzi swoje dwudzieste piąte urodziny. A ja się zastanawiam, jak to możliwe, że czas tak szybko leci.
Czytaj dalej ROCZNICA: 25-lecie “Oops!… I Did It Again” Britney Spears
Są czasem takie płyty, które w pewnych kręgach generują ogromne emocje. I to zanim nawet się ukażą. Przekonałam się ostatnio, że fani nowoczesnego, zabarwianego sporą dawką elektroniki popu wyczekiwali i pokładali spore nadzieje w albumie “Choke Enough” francuskiej wokalistki Marylou Vaniny Mayniel, która muzyczną karierę zdecydowała się robić pod pseudonimem Oklou. Pięć lat po mixtapie “Galore” dopisuje swój rozdział w historii hyperpopu.
Nie wiem, kto w tym roku musiałby wydać płytę, bym przestała określać nowy album Mumford & Sons mianem najbardziej zaskakującego comebacku. Brytyjska formacja, która w latach 2009-2012 biła rekordy popularności i sprawiła, że folk wrócił do łask, szybko spadła ze szczytu i zrobiła sobie długą przerwę, która równie dobrze oznaczać mogła zwyczajny rozpad zespołu. Siedem lat po ostatnim krążku Mumfordzi wrócili z dziełem “Rushmere”. To się naprawdę wydarzyło.
Czytaj dalej RECENZJA: Mumford & Sons “Rushmere” (2025) (#1580)
Dowodzony przez wokalistkę Michelle Zauner zespół Japanese Breakfast przed czterema laty miał swój wielki moment. Trzeci krążek grupy, “Jubilee”, przebił się do świadomości słuchaczy, a za swoją pracę formacja miała szansę zostać nagrodzona statuetką Grammy w kategorii Best Alternative Album. Triumfowała wówczas St. Vincent, lecz Japanese Breakfast zmajstrowali teraz taki krążek, że i na nich powinny spłynąć branżowe nagrody.
Czytaj dalej RECENZJA: Japanese Breakfast “For Melancholy Brunettes (& Sad Women)” (2025) (#1579)
Wiosna przyniosła nie tylko ocieplenie, ale i dwa albumy wykonawców z naszego polskiego podwórka, na które czekałam szczególnie mocno. Ważny to był dzień dla Wiktorii Zwolińskiej, która po latach wydawania pojedynczych utworów w końcu nazwać się może artystką z pełnoprawną płytą na koncie. Duet Bluszcz podrzucił nam zaś swój piąty już krążek. Jak brzmią oba te albumy?
Czytaj dalej Polskie premiery: Wiktoria Zwolińska “Przebłyski” & Bluszcz “Hobby”
