Wychodząc z ubiegłorocznego, lutowego występu Hurts już zaczęłam marzyć o powtórce. Bo chociaż muzyka Theo Hutchcrafta i Adama Andersona nie podoba mi się tak jak kiedyś, zdecydowanie zyskuje w koncertowych aranżacjach. Tym razem duet przyjechał do Polski w ramach trasy Desire Tour, podczas której promuje materiał z wydanej pod koniec września płyty “Desire”.
Jeden z najbardziej lubianych duetów w Polsce kontynuuje swoją młodą tradycję i nową płytę prezentuje nam dwa lata po poprzedniej. Nie obyło się bez szumnych zapowiedzi i dużych obietnic. Theo Hutchcraft i Adam Anderson chętnie opowiadali o swoim najnowszym projekcie, zdradzając, że “Desire” jest albumem pełnym nie tylko namiętności czy pożądania, ale i bólu. Otrzymaliśmy także deklarację, że to porcja najlepszych piosenek, jakie udało im się kiedykolwiek stworzyć. Dodajmy do tego słowa o big pop record oraz najbardziej osobistych tekstach. Zachęcająco, co nie?
Dwa różne zespoły z dwóch różnych części świata. Hurts i The Neighbourhood dzieli przepaść. Specjalizują się w innym brzmieniu, stoją za nimi inne doświadczenia, kierują swoją muzykę do różnych grup wiekowych (Hurts chętnie słuchani są przez starszych melomanów. Po The Neighbourhood sięgają głównie nastolatki). Oba zespoły łączy jedno – w przeciągu jednego tygodnia wystąpiły w Poznaniu. Pora zrecenzować albumy, które artyści promowali w kraju nad Wisłą.
Czytaj dalej #645, 646 Hurts “Surrender” (2015) & The Neighbourhood “Wiped Out!” (2015)
Kiedy kilka miesięcy temu koleżanka rzuciła hasło, że mogłybyśmy iść na koncert Hurts, byłam nieco do tego pomysłu sceptycznie nastawiona. Muzyka Adama i Theo dawno już przestała robić na mnie duże wrażenie. Koncert to jednak coś zupełnie innego. W efekcie wyszłam z niego z podobnymi odczuciami co większość widowni: “ja chcę jeszcze raz”.
Poprzednim razem przedstawiłam wam piętnaście debiutanckich płyt, które zostawiły po sobie dużo lepsze wrażenie niż ich następcy. Dziś natomiast postanowiłam się skupić na drugich albumach, którymi ich autorzy udowodnili, że z biegiem czasu stali się lepszymi twórcami. Ponownie przyjęłam założenie, że biorę pod uwagę tylko tych artystów, którzy mają na koncie dokładnie dwie studyjne płyty. Krążki uszeregowane są według największego progresu.
Czytaj dalej RANKING: Drugie albumy lepsze od debiutanckich płyt
Siedząc już kilka lat w tym muzycznym świecie i poznając różnych ludzi, przekonałam się, że przeciętny słuchacz najczęściej ma styczność z singlem. Nieco rzadziej z całą płytą danego wykonawcy. I to co najwyżej wersją podstawową. Po części się nie dziwię – jeśli ktoś wspiera legalne kupowanie płyt z muzyką na pewno zauważył, że edycje deluxe są dużo droższe niż podstawowe. A jeśli ktoś muzyki słucha przez Internet? Zazwyczaj nie chce mu się sięgać po bonusowe nagrania jakiś artystów. Bo wychodzi z założenia, że jak dana piosenka trafiła na wersję deluxe, to dlatego, że nie warto było umieszczać jej na podstawowej. Dla tych ludzi jest najnowsza rubryka w “MadHouse”. Będę w niej za każdym razem prezentować bonusowe nagrania z 10 różnych płyt.
