Historia duetu Lindemann jest znacznie krótsza niż znajomość między bohaterami tego projektu. W 2000 roku Till Lindemann, lider zespołu Rammstein, spotkał w szwedzkim pubie Petera Tägtgrena z formacji PAIN. Ponownie wpadli na siebie trzynaście lat później. Także w Szwecji. Lindemann szukał wówczas kogoś, z kim zrealizować mógłby swoje nowe pomysły, bez reaktywowania Rammsteina. Znalazł kumpla i machina ruszyła.
W 1919 roku Polska świętowała pierwszą rocznicę odzyskania niepodległości, wynaleziony został zegarek, który nosimy na ręce, na świat przyszedł Nat King Cole, a w Paryżu podpisano traktat wersalski oficjalnie kończący I Wojnę Światową. Pocztówkę sprzed wieku swoim fanom postanowił wysłać zespół Coldplay zapowiadając premierę nowego, ósmego studyjnego wydawnictwa noszącego tytuł “Everyday Life”. Obcując z nim robimy sobie wycieczki do minionych dekad oraz zaglądamy do zapomnianych miejsc.
Wiele pięknie zapowiadających się karier szybko przygasło, gdy ich autorzy robili sobie dłuższy urlop od sceny. Słuchacze w mgnieniu oka potrafią znaleźć sobie nowych idoli. Dzisiaj, przy dostępie do Internetu, jest to jeszcze prostsze. Sporo więc ryzykowała FKA twigs, brytyjska wokalistka, która była jedną z największych sensacji 2014 roku. Pół dekady później ukazuje się płyta, którą ponownie wkupuje się do naszych łask. Szaleństwo.
Każda nowa płyta jest dla mnie jak czysta kartka – mówi w wywiadach promujących nowy album, “Bloom Innocent”, brytyjski wokalista Fink. W przypadku tegorocznego wydawnictwa zamiast kompletnie nowego arkuszu papieru mamy odwrócenie kartki na drugą stronę i bazowanie na notatkach, jakie powstały podczas prac nad “Resurgam” z 2017 roku. Fink kombinować nie chciał i ponownie przyjął pomocną dłoń Flooda. W końcu zwycięskiego składu się nie zmienia…
Gdy przed dwoma laty pisałam o debiutanckim, imiennym wydawnictwie zespołu Cigarettes After Sex, obstawiałam, że o jego następcy przyjdzie mi wypowiedzieć się dopiero za kilka lat. W końcu dowodzona przez Grega Gonzaleza formacja przez długi czas wolała stawiać na pojedyncze utwory aniżeli epki czy płyty. A tu taka niespodzianka. Tegoroczna jesień przyniosła nam drugi studyjny album kapeli.
And it’s alright now. Takimi słowami ostatni album swojego zespołu kończył Nick Cave. Album, o czym zapominać nie należy, zrodzony z tęsknoty, żalu i smutku po nagłym odejściu ukochanej osoby. Australijski artysta wydawnictwem “Skeleton Tree” rozpracowywał swoją żałobę po stracie syna, który zginął śmiercią tragiczną. I jeśli płytę tę nazwać można powolnym zamykaniem oczu, tak “Ghosteen” jest przechadzką po świecie snów, w których często przewija się motyw morza*. Everybody’s losing someone. It’s a long way to find peace of mind śpiewa w jednej z piosenek Nick i już wiemy, że nic jeszcze nie jest w porządku.
Czytaj dalej #1006 Nick Cave and the Bad Seeds “Ghosteen” (2019)
Iggy Pop, wokalista nazywany ojcem chrzestnym muzyki punk, w ostatnich latach lubi rzucać się w wir intrygujących projektów. Przed rokiem wydał epkę z elektronicznym zespołem Underworld (“Teatime Dub Encounters”), a dopiero co przeistoczył się w tęskniącego za smakiem kawy zombiaka w filmie “Truposze nie umierają”. W przed tym wszystkim była wyprodukowana przez Josha Homme’a płyta “Post Pop Depression”, która sprawiła, że zainteresowałam się postacią Iggy Popa. Końcówka lata przyniosła nam następczynię tego krążka. “Free” niepokojąco zbliża się do “Blackstar” Davida Bowiego. Czyżby siedemdziesięciodwuletni wokalista chciał zostawić nam podobną wiadomość, co jego zmarły znajomy?
