W 2008 roku przecięły się drogi trzech uzdolnionych dusz – Norah Jones, Sashy Dobson i Catherine Popper. Początkowo dla zabawy nagrywały covery swoich ulubionych kompozycji. Później, przy sporym wsparciu samej Jones, podpisały kontrakt ze słynną jazzową wytwórnią Blue Note i wydały debiutancki album “No Fools, No Fun”, nazywając zadziornie swoje trio Puss n Boots. I gdy wydawało się, że projekt przeszedł do historii, one postanowiły umilić nam święta.
Kiedy przed paroma laty zaczęła się moja przygoda z indie rockiem, na celowniku miałam także zespół o intrygującej nazwie Vampire Weekend. Wydawali wówczas swój trzeci studyjny krążek, “Modern Vampires of the City” (okładka tego albumu nadal należy do moich ulubionych artworków ostatnich lat). Zrobił się spory szał, ale mi ciężko przechodziło się przez tę płytę. Podobnie jak dwie ją poprzedzające – “Vampire Weekend” i “Contra”. Planuję dać im jeszcze szansę, ale na razie mój czas pochłania nowość sygnowana nazwą wampirzego zespołu.
Czytaj dalej #975 Vampire Weekend “Father of the Bride” (2019)
I’m not America’s sweetheart but you love me anyway śpiewała w jednym z bardziej żywiołowych kawałków ze swojego debiutu Elle King. Przewidziała tym samym przyszłość, bo choć singiel “Ex’s & Oh’s” hulał po listach przebojów aż miło, pięć minut niepokornej Amerykanki szybko dobiegło końca. King nie jest jednak osobą, która by się tym przejmowała. Nie spieszyła się z wydaniem następcy “Love Stuff”. Powoli komponowała i pisała, choć na brak inspiracji narzekać nie mogła.
Burza blond włosów. Idealne kreski na powiekach. Pyzata buzia. Amerykańską wokalistkę Elle King (a właściwie Tanner Elle Schneider) zapamiętuje się nie tylko ze względu na wyrazisty image, ale przede wszystkim głos, który skrywa się w środku tego sympatycznego opakowania. Artystka pojawiła się na scenie już w 2012 roku, lecz na swoje pięć minut jeszcze trochę musiała poczekać. Jej singiel “Ex’s & Oh’s” stał się niespodziewanym hitem a ona sama nową ulubienicą Amerykanów, choć śpiewa o sobie, że ta rola zupełnie do nie nie pasuje.
Kinomaniaczką nie jestem, ale trafiają się takie filmy, na które do kina przeszłabym się bardzo chętnie. Niby premiera w innych miejscach świata już dawno się odbyła, czerwone dywany zostały zwinięte, kto chciał podzielił się wrażeniami z seansu. A tu dowiaduję się, że w polskich kinach dany obraz wyświetlany będzie dopiero za kilka tygodni. Na szczęście z muzycznymi albumami takich problemów nie ma i nikt nie zablokował nam dostępu do soundtracku filmu “Narodziny gwiazdy”. Więc zanim zobaczymy, jak na dużym ekranie poradziła sobie Stefani Germanotta (Lady Gaga), przekonać się możemy, jakim wokalistą okazał się być Bradley Cooper.
Z Australii do Wielkiej Brytanii. Z Wielkiej Brytanii do Nashville. Kylie Minogue, Księżniczka Popu, przemierzyła tysiące kilometrów, by nagrać swoją czternastą studyjną płytę i zarazem pierwszą (wyłącznie z autorskim materiałem) od czasów “Kiss Me Once”. I, uwierzcie lub nie, mówi nam to już wszystko o materiale zawartym na “Golden”.
Feels like I just woke up – takimi słowami swój najnowszy studyjny album rozpoczyna Miley Cyrus, amerykańska wokalistka, za którą ciężko czasami nadążyć. Mimo młodego wieku (rocznik ’92) poznała już blaski i cienie sławy, mając na koncie nie tylko kilka przebojów ale i mniejszych czy większych skandali. Swoją płytą “Younger Now” faktycznie zdaje się budzić z długiego snu, jednocześnie nadal śniąc na jawie o tym, kim by chciała tym razem być.
