Brytyjka, Dunka i Irlandczycy – w dzisiejszym wpisie będzie więc międzynarodowo. Emeli Sandé, MØ i zespół Kodaline dzieli wiele, ale na jesieni dopiero co minionego roku połączyło jedno. Zrobili fanom prezenty w postaci epek. Który mini album zostanie ze mną na dłużej?
Dobrze pamiętam czas, kiedy amerykańska formacja Paramore zdobyła popularność na całym świecie. Film “Zmierzch”, do którego stworzyli bardzo udany utwór “Decode”, był wielkim hitem, choć nie przetrwał próby czasu i dziś mało kto przyznaje się do kibicowania wystawianemu na wiele prób związkowi dziewczyny i wampira. Swoich fanów wciąż mają za to Paramore, którzy w połowie 2017 roku powrócili z piątą studyjną płytą. “After Laughter” to comeback po wielu trudach, kłótniach, personalnych zmianach w zespole. Czy po takiej przejażdżce rollercoasterem emocji da się nagrać dobry, sensowny materiał?
Zbieżność imion i nazwisk potrafi dać się we znaki. Tym bardziej, kiedy dopiero przystępujecie do zbierania informacji o nowej twarzy w muzycznym biznesie. Już chciałam rzucać komentarzem, iż Japonka Rina Sawayama musiała mocno zainspirować się Imany i jej śladem zamienić wybieg na scenę, kiedy okazało się, że Rina-modelka i Rina-piosenkarka to dwie różne osoby. Cóż… może właśnie dlatego debiutancka tej drugiej Sawayamy epka została zatytułowana po prostu “RINA”?
Paloma Faith od chwili swojego muzycznego debiutu (“Do You Want the Truth or Something Beautiful?”, 2009 rok) należy do grona najbardziej lubianych i najciekawszych kobiecych głosów z Wysp Brytyjskich. Chociaż światową sławą nie dorównuje wielu swoim koleżankom po fachu, cieszyć się może wiernym gronem fanów w ojczyźnie, sprawiającym, iż sprzedaż jej płyt jest tam niezwykle równa. Nawet jeśli poziom tych wydawnictw nie zawsze był podobny.
Fajerwerki na żywo, znacznie mniejszy dynamit w studyjnej wersji. Brytyjska formacja Kasabian (działająca od 1997 roku, lecz z płytą debiutująca dopiero w 2004) nie należy do grup, które swoją muzyką potrafią sprawić, że rzucę to, co właśnie robię i mimowolnie zacznę bujać się w rytm prezentowanych przez nich dźwięków, co chwila podskakując, wykonując dziwne ruchy czy nucąc refreny razem z nimi. Po eksperymentalnym, choć totalnie niemelodyjnym “48:13” (2014 rok) zespół postanowił wrócić z czymś lżejszym i przystępniejszym. Jak to wyszło?
Ostatnio ktoś mi uświadomił, że mamy już grudzień. Wiem, że czas szybko leci, ale żeby aż tak? Znów wszędzie pojawiły się choinki, a ulice rozświetliły różnokolorowe światełka. Sklepy jak zawsze nie wyprzedały wszystkich zniczy a już zaczęły wprowadzać na półki czekoladowe Mikołaje. Bożonarodzeniowe szaleństwo postanowiła wyprzedzić amerykańska wokalistka Gwen Stefani, która swój czwarty solowy krążek (a pierwszy świąteczny) wydała na samym początku października. Szkoda, że nie w sierpniu.
Czytaj dalej #823 Gwen Stefani “You Make It Feel Like Christmas” (2017)
I don’t trust nobody and nobody trusts me. I’ll be the actress starring in your bad dreams śpiewa Taylor Swift w utworze, który zapowiadał jej szósty studyjny album. Wokalistka, będąca niegdyś ulubienicą Amerykanów, w parę chwil zburzyła swój dotychczasowy wizerunek, zdjęła maskę niewinnej dziewczynki i przestała udawać, że nie dostrzega swojej mocno nadszarpniętej reputacji. Zamiast starać się o dobry PR postanowiła wysłać w świat zabawny komunikat: old Taylor can’t come to the phone right now. Why? Oh, ’cause she’s dead. Jak ta zapowiedź ma się do rzeczywistości?
