Trzy rewelacyjne albumy i dwa mniej zajmujące – taka była ostatnia dekada XX wieku w wykonaniu australijskiej formacji Nick Cave and the Bad Seeds. Lata 90. to także dla nich wybuch popularności, która wcale nie stała w centrum ich marzeń. Do historii przeszła już prośba samego Cave’a do MTV, by wykreślili go z listy nominowanych do muzycznych nagród. Nawet gdy zasłużyli na wszelkie statuetki za piosenki, które wówczas nagrywali. Dziś wybieram moją ulubioną dziesiątkę datowaną na lata 1990-1999.

10. JACK THE RIPPER (1992)

Niespecjalnie udała się zespołowi płyta “Henry’s Dream”, choć kilka piosenek zapadających w pamięć się na niej znalazło. Jedną z nich jest nazwana na cześć słynnego londyńskiego Kuby Rozpruwacza “Jack the Ripper”, w której sporo jest gitarowych dźwięków i chóralnych przyśpiewek całej kapeli. A ona sama skrywa agresywną opowieść mężczyzny sterroryzowanego przez żonę. Słucha się tego niezbyt komfortowo, ale taki już urok utworów Nick Cave and the Bad Seeds z tamtych lat.

9. LAY ME LOW (1994)

All the stories will come out when I go śpiewa nam Nick Cave w utworze “Lay Me Low”, którego tematykę poświęcił temu, co stanie się chwilę po jego śmierci. Nie ma tu jednak na myśli powolnego rozkładu ciała, lecz wydarzenia i emocje, jakie wzbudzi ten fakt w innych. Optymistycznie nie jest, ale sama piosenka należy do najbardziej intrygujących momentów albumu “Let Love In”. Nawet jeśli ona sama pozbawiona jest aranżacyjnych szaleństw.

8. AIN’T GONNA RAIN ANYMORE (1994)

Smutek kojarzy się z deszczem, lecz Nick i spółka postanowili wywrócić te wyobrażenia na drugą stronę w spokojniejszym, pięknym nagraniu “Ain’t Gonna Rain Anymore”. Cave wyraża zaś swój smutek z powodu odejścia ukochanej, porównując jej pojawienie się w jego życiu do burzy (once there came a storm in the form of a girl, it blew to pieces my snug little world). Tytuł utworu sugeruje piękną pogodę, więc kobieta-burza nie pojawia się już w życiu bohatera kompozycji.

7. THE HAMMER SONG (1990)

Nie tylko “Henry’s Dream” należy do grona tych płyt australijskiej formacji, do których wracam bez większej ekscytacji. Mało emocji budzi we mnie i “The Good Son”, a większość z nich skupia w sobie “The Hammer Song”. Kompozycja przypomina mi starsze nagrania zespołu. Rewelacyjne gitary podkreślają złowrogi charakter numeru, a wykonanie Nicka Cave’a staje się agresywniejsze i napastliwsze.

6. INTO MY ARMS (1997)

Nick Cave zapytany niegdyś o to, z jakiego tekstu piosenki jest najbardziej dumny, wskazał “Into My Arms”. Niesamowicie melancholijna ballada dedykowana byłej miłości artysty autentycznie wzrusza i sprawia, że na te kilka minut cały świat wokół zamiera. Zaaranżowany na pianino i schowaną gitarę basową singiel promujący ponury album “The Boatman’s Call” jest niby prosty i skromny, ale jego wydźwięk jest bardzo mocny i przygniatający.

5. DO YOU LOVE ME? (1994) (dwie części)

Swój album “Let Love In” australijska kapela postanowiła otworzyć i zamknąć piosenką noszącą taki sam tytuł, lecz zaprezentowaną na dwa zupełnie odmienne sposoby. Pierwsza wersja jest ponura, wprowadza dodatkowo niepokojący nastrój i traktuje o obsesyjnej miłości. Nagranie budzić może lęk, lecz pod tym względem mocniej w słuchacza uderza wolniejsze, oszczędniejsze i jeszcze bardziej tajemnicze “Do You Love Me? (Part 2)”.

4. HENRY LEE (1996)

Połowa lat 90. to czas, gdy Nick Cave i PJ Harvey kręcili ze sobą. Po ich związku od lat nie ma już śladu, ale została piosenka. I to cholernie dobra piosenka. Powolne, hipnotyczne wręcz “Henry Lee” bazujące na folkowej, tradycyjnej pieśni “Young Hunting” jest historią kobiety, która postanawia krwawo zemścić się na mężczyźnie, który ją zranił. Nic więc dziwnego, że pierwsze skrzypce gra tu Harvey, w której wykonaniu więcej jest poddenerwowania. Cave zaś przybrał rolę spokojniejszego narratora.

3. RED RIGHT HAND (1994)

Jedna z najbardziej kultowych i rozpoznawalnych piosenek w dyskografii Nick Cave and the Bad Seeds wróciła niczym bumerang po premierze serialu “Peaky Blinders”, na potrzeby którego coverowali ją także tacy artyści jak PJ Harvey czy Iggy Pop. Nic jednak nie przebija oryginału, który jest nagraniem powolniejszym, przywołującym klimat amerykańskiego Południa. Szczególnie warto zwrócić uwagę na jego wykonanie – Cave w utworze tym jest bardziej narratorem niż wokalistą, a opowiadana przez niego historia wywołuje ciarki. Czy ta czerwona ręka nie dopadnie zaraz i nas?

2. PEOPLE AIN’T NO GOOD (1997)

Bardzo proste, szybko wpadające w ucho nagranie “People Ain’t No Good” jest jedną z najpiękniejszych piosenek, jaka wyszła spod ręki Nicka Cave’a. Powolna, ponura ballada zaśpiewana z ogromnym wyczuciem mimo swojego tytułu nie jest wylewaniem żalów na współczesne społeczeństwo. To historia świeżo zakończonego związku (To our love send a coffin of wood), z którą podmiot liryczny utworu nie potrafi sobie poradzić. Przygotujmy chusteczki.

1. WHERE THE WILD ROSES GROW (1996)

O tym utworze napisano już chyba wszystko. Muzyczny mezalians – tak mówiło się o “Where the Wild Roses Grow” w latach 90., gdy alt rockowa formacja Nicka Cave’a nawiązała współpracę z popową Kylie. A tymczasem sukces, jaki odniósł singiel, przerósł oczekiwania i sprawił, że Nick Cave and the Bad Seeds przebili się do mainstreamu, z którego szybko zapragnęli uciec. Niesamowicie nastrojowy, ale przede wszystkim mroczny i wywołujący dreszcze utwór zachwyca nie tylko starannym, teatralnym wykonaniem, ale i opowiedzianą historią (z dwóch punktów widzenia) o pięknej kobiecie i mężczyźnie owładniętym obsesją na jej punkcie.