Nie wszyscy mają tyle szczęścia co Britney Spears, Christina Aguilera czy Kelly Clarkson, które po pierwszym singlu stały się rozpoznawanymi na całym świecie wokalistkami. Niektórzy na swój sukces (komercyjny) czekali bardzo długo. Do tej grupy zalicza się bohater dzisiejszej recenzji – Robin Thicke.
OneRepublic to amerykański zespół (ja jeszcze do tego roku dałabym sobie rękę uciąć, że brytyjski), który powstał w 2003 roku. W jego skład wchodzą: Ryan Tedder (wokal, pianino), Zach Filkins (gitara), Drew Brown (gitara), Brent Kutzle (gitara basowa) oraz Eddie Fisher (perkusja). “Native” to już trzeci album w dorobku grupy. Najnowszy krążek zespołu zmotywował mnie do tego, bym przesłuchała pierwsze dwa albumy OneRepublic. Dziwne by było, gdybym podczas recenzowania “Native” nie podzieliła się swoimi spostrzeżeniami dotyczącymi poprzednich krążków bandu. Debiutancki “Dreaming Out Loud” to porcja świetnej, popowo rockowej muzyki z takimi hitami jak “Apologize” czy “Stop and Stare” na czele. Druga płyta, “Waking Up”, mimo takiego tytułu bardziej usypia niż rozbudza. Owszem, jest przyjemna, ale poza singlowym “All the Right Moves” nic nie zwróciło na siebie mojej uwagi.
Demi Lovato, będąca, wydawałoby się, najtrzeźwiej myślącą gwiazdą z wytwórni Disney’a, przeżyła małe załamanie. Nie będę wnikać, co było przyczyną złego samopoczucia wokalistki i aktorki – po co przypominać chwile, o których fani artystki chcieliby pewnie zapomnieć? Grunt, że Demi stanęła na nogi i deklaruje, że jest unbroken (PL: niepokonana, niezłomna).
Naprawdę nazywa się Małgosia Jamroży, ma 22 lata a muzyką zajmuje się od najmłodszych lat. Marzenia o karierze towarzyszyły jej od dłuższego czasu. Spełniły się w tym roku. Jej singiel „Thank You Very Much”, z którym w 2012 roku wystąpiła podczas festiwalu TOPtrendy, wywołał spore zamieszanie. Teledysk z nagimi osobami przez jakiś czas był niedostępny w serwisie YouTube (za jego reżyserię odpowiada Chris Piliero, twórca m.in. clipu do „Criminal” Britney Spears). Utwór wykorzystany został w reklamie wiosennej ramówki Polsatu oraz spodobał się w innych europejskich krajach. Czy Małgosia, ukrywająca się pod pseudonimem Margaret, ma szanse na międzynarodową karierę czy raczej pozostanie autorką jednego hitu?
Kto kryje się pod interesująco brzmiącym pseudonimem Soniamiki? To Zosia Mikucka, polska wokalistka pochodząca z Zielonej Góry. Jest świetnym przykładem na to, że Polacy nie potrafią czasem docenić tego, co mają. Swoją debiutancką płytę “7pm” nagrała i wydała w Niemczech. Dopiero drugi album, “SNMK”, ukazał się i na naszym rynku.
Ostatnie trzy studyjne albumy Kelly Clarkson pokazują, że wokalistka nie ma talentu do wyszukiwania tytułów dla swoich krążków. Wszystko jest nie tak, jak być powinno. Czemu zawierające muzykę, przed którą broniła się Kelly “All I Ever Wanted” (PL: Wszystko, czego zawsze chciałam) tak zatytułowano? Lepiej pasowałoby to do trzeciej płyty – “My December”. Z kolei tytuł “My December” (PL: Mój grudzień) pasowałby lepiej do “Stronger” (PL: Silna), bo album ukazał się pod koniec roku. W tej sytuacji płyta “All I Ever Wanted” powinna nosić tytuł “Stronger”. Ironicznie. Tak więc…
“My December” -> “All I Ever Wanted”
“All I Ever Wanted” -> “Stronger”
“Stronger” -> “My December”
I wszystko gra.
Przynajmniej raz na rok pojawia się w Wielkiej Brytanii artysta, który nie tyle podbija listy przebojów w Europie (a stąd otwarte drzwi do powalenia na kolana całego świata) co zdobywa wielką sympatię ludzi. Pamiętacie Florence + The Machine, Ellie Goulding, Adele, Jessie Ware? To tylko kilka nazwisk z ostatnich trzech lat. Kropla w morzu brytyjskiej muzyki. Już nie raz zaznaczałam, że Anglia jest muzycznie ciekawszym i dużo bardziej wartościowym krajem niż USA. Zza Atlantyku dociera do nas muzyczny fast food. Wielka Brytania eksportuje natomiast to, co najlepsze. Ostatnim takim smakowitym towarem made In UK jest Tom Odell.
