Płyta, co do której czuję, że może być to moja płyta roku w podsumowaniu 2020 roku. Album zespołu, którego członkowie przez parę lat zajęci byli własnymi projektami. Krążek producenta, który – na co liczę – wzbogaci moją imprezową playlistę kilkoma killerami. Nietypowe wydawnictwo jednej z najlepszych amerykańskich songwriterek. A to i tak nie wszystko. Przedstawiam wam płyty, na które czekam w nadchodzącym roku.
Pół dnia w pracy, potem kurs niemieckiego. Szybka obiadokolacja i skierowanie kroków do poznańskiego klubu Meskalina. Poniedziałek był bardzo intensywnym i męczącym dniem, ale nie mógł skończyć się lepiej, jak koncertem amerykańskiej grupy Algiers. Chociaż kapela dopiero zbiera materiał na nowy album, ponownie zabrała sprzęt i ruszyła w trasę.
Pierwszy z dwóch wpisów poświęconych tegorocznej edycji Colours of Ostrava poświęciłam silnej kobiecej reprezentacji. W tej części przybliżę koncerty pozostałych gwiazd festiwalu. Nie każdy zachwycił, ale jedno jest pewne – było naprawdę różnorodnie.
Są zespoły, których popularność mnie zadziwia, bo sama nie poświęciłabym im z własnej woli pięciu minut. Są i takie, które już dawno powinny przebić się do pierwszej ligi i grać dla nas na największych stadionach świata, a tymczasem lądują na niedużej scenie w średniej wielkości poznańskim klubie. Jak właśnie Algiers – amerykańska formacja, która po ponad roku wróciła do Polski na trzy koncerty.
