Amerykańska wokalistka Victoria Monét latami czekała na swój moment. Na te mityczne, wyczekiwane przez (prawie) każdego artystę pięć minut sławy. Krocząca dotąd za innymi wykonawcami piosenkarka i autorka tekstów (bez jej wsparcia dyskografia m.in. Ariany Grande byłaby uboższa) epką “Jaguar” zaczęła budować swoją własną bazę słuchaczy. Trzy lata później zrobiła furorę z drugą częścią projektu.
Czytaj dalej RECENZJA: Victoria Monét “Jaguar II” (2023) (#1572)
Pojawiające się w listopadzie memy na temat rozpoczęcia procesu odmrażania Mariah Carey by ta mogła umilać nam święta Bożego Narodzenia co roku zataczają szerokie kręgi. Od premiery przeboju “All I Want For Christmas Is You” minęły już trzy dekady, a artystka nie ma dość umacniania swojej pozycji muzycznej Christmas Queen. Może jej jednak wyrosnąć silna konkurencja.
Czytaj dalej RECENZJA: Sabrina Carpenter “Fruitcake EP” (2023) (#1547)
Do rozdania nagród Grammy jeszcze wiele miesięcy i w muzycznym światku wydarzyć się może jeszcze wiele, jednak za Oceanem już teraz głośno mówi się o tym, że statuetka dla najlepszego nowego wykonawcy powędrować może do niejakiej Chappell Roan. Kim jest barwna wokalistka, która zaliczyła płytowy debiut w ubiegłym roku i bez pośpiechu, krok po kroku zaczynała zdobywać sympatię Amerykanów?
Czytaj dalej RECENZJA: Chappell Roan “The Rise and Fall of a Midwest Princess” (2023) (#1496)
Australijski wokalista Troye Sivan zwrócił moją uwagę przeszło pięć lat temu, gdy ukazał się jego indie folkowy utwór “The Good Side”. Jak się później okazało, cała twórczość artysty w takich klimatach się nie obraca, lecz było w niej coś na tyle interesującego, że chętnie sięgnęłam po jego płytowe wydawnictwa. Premiera ostatniego, “Something to Give Each Other”, mi umknęła, lecz nadrabiam już zaległości.
Czytaj dalej RECENZJA: Troye Sivan “Something to Give Each Other” (2023) (#1488)
Po opuszczeniu wielkiego labelu i związaniu się ze znacznie mniejszą, nie tak komercyjną wytwórnią brytyjska wokalistka Emeli Sandé poczuła duży przypływ weny. Być może wielu słuchaczy nie zdążyło zarejestrować premiery albumu “Let’s Say for Instance”, a rok później artystka skompletowane miała kolejne dzieło. Ono także nie spotkało się z głośnym aplauzem.
Czytaj dalej RECENZJA: Emeli Sandé “How Were We To Know” (2023) (#1481)
Ciszej bądź głośniej wybrzmiewały spory, czy wydany w 2020 roku projekt “Party Favors” jest epką czy też raczej pierwszym longplay’em amerykańskiej kapeli Sir Chloe. Zespól w minionym roku postanowił je zakończyć prezentując wydawnictwo “I Am the Dog” i dumnie ogłaszając się przy tym grupą z debiutanckim albumem na koncie. A jest czym się chwalić, gdyż na naszych oczach dojrzewa zespół, o którym zdecydowanie powinno być głośniej.
Czytaj dalej RECENZJA: Sir Chloe “I Am the Dog” (2023) (#1459)
Lista artystów, którzy próbowali zrobić karierę poza granicami Polski, jest długa i skupiająca wykonawców z różnych muzycznych światów. Najwięcej osiągają ci, którzy mniej skupiają się na kalkulacjach, a więcej na tworzeniu. Jedną z najpopularniejszych Polek jest Hania Rani, która od lat pokazuje słuchaczom, że klasyka nie jest taka zła.
Chyba nie ma innej grupy artystek, które potrafią wytworzyć wokół siebie takie zamieszanie, co przedstawicielki hip hopowej sceny muzycznej. Tak było kilka dekad temu, tak jest i współcześnie. Minione kilkanaście miesięcy to seria mniejszych bądź większych pożarów, jakie wybuchały wokół Amali Dlamini – amerykańskiej raperki znanej jako Doja Cat. Ciekawiło, czy przełożyło się to na porządny album.
Brytyjskiemu wokaliście Samphie Lahai Sisay’u nigdy się nie spieszyło. Kilka lat zajęło mu dojście do momentu, kiedy czuł się na tyle komfortowo, by zaprezentować światu swój debiutancki longplay. I równie powoli dojrzewał do tego, by oddać w nasze ręce jego następcę. Album “Lahai” Sampha wydawał z zupełnie innej pozycji, lecz swoją muzyką zdaje się podkreślać, że pozostał tą samą osobą. Z nieco tylko większym optymizmem patrzącą w przyszłość.
Alexandra Drewchin, amerykańska wokalistka, która lata temu przybrała pseudonim Eartheater, albumy wydaje od lat, lecz aż do tego roku jej postać była mi kompletnie obca. Pomogła, jak to często u mnie bywa (i raczej się to nie zmieni, bo efekty bywają owocne), grafika zdobiąca okładkę jej najnowszej płyty. Ta wygląda jak akwarelowy obraz zasługujący na powieszenie w muzealnej sali. Chciałam przekonać się, czy i muzyka zawarta na albumie to sztuka przez wielkie S.
