ABBA, Adele, Harry Styles, Mary J. Blige czy Beyoncé – lista nominowanych do nagród Grammy w kategorii Record of the Year obfituje w uznane nazwiska. Wśród nich pojawia się artysta, który dopiero snuje marzenia o wielkiej karierze. Steve Lacy niespodziewanie został jednym z tegorocznych bohaterów za sprawą swojego singla “Bad Habits”. Kompozycja promuje jego drugi studyjny album, “Gemini Rights”.
Czytaj dalej RECENZJA: Steve Lacy “Gemini Rights” (2022) (#1356)
O brytyjskim wokaliście Harrym Stylesie już dawno przestano mówić w kontekście talent show i boysbandu, w którym przez kilka lat działał. Wszystko zmieniła debiutancka, imienna płyta, a opinię, że artysta zdecydowanie nie jest gwiazdką jednego sezonu, tylko ugruntował wydany dwa lata później krążek “Fine Line”. Tamten album był swoistym sprawdzianem, czy twórczość Harry’ego ma szansę zostać z nami na dłużej. Po pozytywnym werdykcie Brytyjczyk mógł odetchnąć.
Czytaj dalej RECENZJA: Harry Styles “Harry’s House” (2022) (#1308)
W 1972 roku osobę z kosmosu – Ziggy’ego Stardusta – na ziemię sprowadził David Bowie. Trzydzieści pięć lat później przy pomocy podobnego patentu sławę postanowiła zdobyć Janelle Monáe. Bazując na legendarnym filmie “Metropolis” stworzyła swój własny dystopijny świat, w którym występuje pod postacią androida Cindi Mayweather. Na swoim drugim studyjnym albumie “The Electric Lady” przedstawia nam ciąg dalszy tej futurystycznej historii.
Czytaj dalej RECENZJA: Janelle Monáe “The Electric Lady” (2013) (#1226)
Kto by przypuszczał, że po lekkiej, stojącej blue eyed soulowymi i rhythm’and’bluesowymi nagraniami erze “Young Americans” David Bowie wpadnie w takie kłopoty. W jego życiu pojawiły się narkotyki, lecz uzależnienie od nich nie zachwiało artystycznymi zdolnościami Brytyjczyka. Ten zdążył nie tylko kompletować materiał na jubileuszowy, dziesiąty album, ale i wystąpić w filmie “Człowiek, który spadł na ziemię”. Z tych czasów pamiętał ponoć niewiele, ale za to nam zostało dzieło, które z tej pamięci wyrzucić dość trudno.
Czytaj dalej RECENZJA: David Bowie “Station to Station” (1976) (#1214)
I signed autographs in the visitation room/Waitin’ for you the last time, inmate 502 śpiewa w tytułowej piosence z nowej płyty St. Vincent, kierując słowa do swojego ojca, który po dziesięciu latach opuścił więzienie, do którego trafił za przestępstwa finansowe. Gdy go skazali, Annie Clark wydawała swój drugi krążek “Actor” i dopiero czekała na wybuch sławy. W ciągu dziesięciu lat, które jej ojciec spędził za kratkami, ugruntowała swoją pozycję w panteonie najważniejszych alternatywnych wokalistek. Dziś każdy chce mieć jej autograf.
1999 rok był rokiem wielu niezapomnianych debiutów w mainstreamowej muzyce. Sukcesy odnosiły wówczas pierwsze studyjne krążki Britney Spears, Jennifer Lopez, Christiny Aguilery i Jessiki Simpson. Z grona debiutantek wyróżniała się Macy Gray. Jej mikstura złożona z funku, soulu i r&b, okraszona charakterystycznym, mogącym irytować wokalem narobiła sporo szumu. Dwa lata później amerykańska artystka postanowiła umocnić swoją pozycję w show biznesie.
Janet Jackson od małego przygotowywana była do zostania gwiazdą muzyki. Nie mogło być inaczej, jeśli nosi nazwisko Jackson. Narzucono jednak zbyt szybkie tempo, a artystka miała zaledwie szesnaście lat, kiedy ukazał się jej debiut. “Janet Jackson” i następujący po nim album “Dream Street” odebrane zostały przez słuchaczy wzruszeniem ramion. Po komercyjnych (i, umówmy się, artystycznych) klapach młoda wokalistka nie miała nic do stracenia. Na luzie nagrała płytę, która zapisała się na kartach historii muzyki rozrywkowej.
