Santigold kontynuuje tradycję i nową płytę prezentuje nam cztery lata po ukazaniu się poprzedniej. Wokalistka, nazywana amerykańską odpowiedzią na M.I.A., do świadomości wielu osób przebiła się w 2008 roku po premierze “L.E.S. Artistes”. Największą rozpoznawalność przyniosło jej jednak “Disparate Youth”, a swoim udzielaniem się w kompozycjach zupełnie różnych artystów (m.in. Major Lazer, Beastie Boys, David Byrne, Julian Casablancas, Drake) Santigold udowodniła, że nie straszne jej żadne wyzwanie. Bez problemu więc dała się “zafoliować” na okładkową fotografię i “wystawić” za “99¢”.
#672 Cyndi Lauper “Detour” (2016)
“She’s so Unusual” – słowa tworzące tytuł debiutanckiej płyty Cyndi Lauper z 1983 roku towarzyszą amerykańskiej wokalistce z pewnością nie rzadziej niż przebój “Girls Just Want to Have Fun”. Bowiem mało która jej koleżanka po fachu pochwalić się może tak bogatą dyskografią. Nie wyraża się ona jednak w ilości studyjnych albumów, lecz liczbie gatunków, którymi już artystka się bawiła. Popowe “True Colors”; jazzujące, pełne klasyków “At Last”; roztańczone “Bring Ya to the Brink” czy w końcu będące ukłonem w stronę muzyki amerykańskiego południa “Memphis Blues”, które na moment ożywiło karierę Lauper. Na najnowszym, tegorocznym wydawnictwie wokalistka zabiera nas w podróż wgłąb Tennessee.
#671 Beirut “No No No” (2015)
Nigdy nie byłem w Bejrucie, ale spodobała mi się chwytliwa nazwa tego miasta – tak genezę nazwania swojej kapeli na cześć stolicy Libanu tłumaczy Zach Condon. Przeglądając płyty założonej dekadę temu grupy nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że do czynienia mam z… najbardziej geograficznym zespołem, jaki kiedykolwiek wpadł mi w ucho. “Brandenburg”, “Bratislava”, “Nantes” i “Santa Fe” to tylko kilka przykładów z muzycznego atlasu Amerykanów. W końcu od podróży wszystko się zaczęło, Zresztą ciągle ona trwa, zostawiając po sobie w 2015 roku nowy znak – album “No No No”.
#670 Jake Bugg “On My One” (2016)
W 2012 roku młody wokalista Jake Bugg za sprawą swoich retro-melodii zdobył sporą popularność. Rok później jego akcje nieco spadły, a nagrany za Oceanem album “Shangri La” przyjęty został chłodniej. Mogłoby się wydawać, że małe niepowodzenia nieco podkopały entuzjazm Brytyjczyka. Na swój kolejny krążek Jake Bugg kazał nam czekać aż trzy lata. Okładkę wydawnictwa “On My One” zdobi kolorowa grafika, która podpowiadać nam może, że Brytyjczyk ma dobry humor. Jednocześnie pierwszy singiel jest jednym z najbardziej gorzkich utworów tego roku. W jaką stronę zmierza reszta kompozycji?
#669 Mac DeMarco “Another One” (2015)
Na muzyczny festiwal jechać można z dwóch powodów. Celem jednych jest zabawa przy ulubionej muzyce i poznawanie nowych solistów lub zespołów. Inni wolą, o czym pisałam kilka tygodni temu, po prostu się polansować. Tegoroczna edycja jednego z najważniejszych polskich festiwali – gdyński Open’er – zgromadziła sporo znanych nazwisk. Dość wymienić tu Red Hot Chili Peppers, Florence + the Machine, Pharella Williamsa i Bastille. Aby nie spędzić bezczynnie czasu między ich setami, warto zainteresować się występami na mniejszych scenach. Ja już wiem, na jakim koncercie zabraknąć mnie nie może – chętnie przybiję piątkę Macowi DeMarco.
#668 PJ Harvey “The Hope Six Demolition Project” (2016)
Kiedy jej koledzy i koleżanki po fachu wyruszają nagrywać swoje płyty w komfortowych, spokojnych warunkach za Oceanem, ona szykowała się na wyprawę do miejsc, które nie cieszą się popularnością i nie są tłumnie odwiedzane przez turystów. Nowy, dziewiąty studyjny album brytyjskiej ikony muzyki alternatywnej, PJ Harvey, powstawał m.in. w Kosowie i Afganistanie. Odwiedzenie tych omijanych, niezbyt bezpiecznych terenów zaowocowało porcją gorzkich, malowanych w czarnych barwach kompozycji.
Czytaj dalej #668 PJ Harvey “The Hope Six Demolition Project” (2016)
#666, 667 Brodka “Clashes” (2016) & Rebeka “Davos” (2016)
Kiedy dziś oglądalność polskich muzycznych talent show utrzymuje się na niezbyt zadowalającym poziomie, na początku XXI wieku pojawienie się “Idola” wywołało niemałe emocje. Program wylansował sporo nazwisk, które po dziś dzień lepiej lub gorzej radzą sobie na rodzimej scenie. Nie do poznania zmieniła się Monika Brodka, która będąc nastolatką triumfowała w trzeciej edycji. Takie metamorfozy zdarzają się raz na długi czas. Polska wokalistka ponownie kieruje swoją muzykę do innej grupy odbiorców.
Czytaj dalej #666, 667 Brodka “Clashes” (2016) & Rebeka “Davos” (2016)