Demi Lovato, będąca, wydawałoby się, najtrzeźwiej myślącą gwiazdą z wytwórni Disney’a, przeżyła małe załamanie. Nie będę wnikać, co było przyczyną złego samopoczucia wokalistki i aktorki – po co przypominać chwile, o których fani artystki chcieliby pewnie zapomnieć? Grunt, że Demi stanęła na nogi i deklaruje, że jest unbroken (PL: niepokonana, niezłomna).
Naprawdę nazywa się Małgosia Jamroży, ma 22 lata a muzyką zajmuje się od najmłodszych lat. Marzenia o karierze towarzyszyły jej od dłuższego czasu. Spełniły się w tym roku. Jej singiel „Thank You Very Much”, z którym w 2012 roku wystąpiła podczas festiwalu TOPtrendy, wywołał spore zamieszanie. Teledysk z nagimi osobami przez jakiś czas był niedostępny w serwisie YouTube (za jego reżyserię odpowiada Chris Piliero, twórca m.in. clipu do „Criminal” Britney Spears). Utwór wykorzystany został w reklamie wiosennej ramówki Polsatu oraz spodobał się w innych europejskich krajach. Czy Małgosia, ukrywająca się pod pseudonimem Margaret, ma szanse na międzynarodową karierę czy raczej pozostanie autorką jednego hitu?
Kto kryje się pod interesująco brzmiącym pseudonimem Soniamiki? To Zosia Mikucka, polska wokalistka pochodząca z Zielonej Góry. Jest świetnym przykładem na to, że Polacy nie potrafią czasem docenić tego, co mają. Swoją debiutancką płytę “7pm” nagrała i wydała w Niemczech. Dopiero drugi album, “SNMK”, ukazał się i na naszym rynku.
Ostatnie trzy studyjne albumy Kelly Clarkson pokazują, że wokalistka nie ma talentu do wyszukiwania tytułów dla swoich krążków. Wszystko jest nie tak, jak być powinno. Czemu zawierające muzykę, przed którą broniła się Kelly “All I Ever Wanted” (PL: Wszystko, czego zawsze chciałam) tak zatytułowano? Lepiej pasowałoby to do trzeciej płyty – “My December”. Z kolei tytuł “My December” (PL: Mój grudzień) pasowałby lepiej do “Stronger” (PL: Silna), bo album ukazał się pod koniec roku. W tej sytuacji płyta “All I Ever Wanted” powinna nosić tytuł “Stronger”. Ironicznie. Tak więc…
“My December” -> “All I Ever Wanted”
“All I Ever Wanted” -> “Stronger”
“Stronger” -> “My December”
I wszystko gra.
Przynajmniej raz na rok pojawia się w Wielkiej Brytanii artysta, który nie tyle podbija listy przebojów w Europie (a stąd otwarte drzwi do powalenia na kolana całego świata) co zdobywa wielką sympatię ludzi. Pamiętacie Florence + The Machine, Ellie Goulding, Adele, Jessie Ware? To tylko kilka nazwisk z ostatnich trzech lat. Kropla w morzu brytyjskiej muzyki. Już nie raz zaznaczałam, że Anglia jest muzycznie ciekawszym i dużo bardziej wartościowym krajem niż USA. Zza Atlantyku dociera do nas muzyczny fast food. Wielka Brytania eksportuje natomiast to, co najlepsze. Ostatnim takim smakowitym towarem made In UK jest Tom Odell.
Z 30 Seconds to Mars mam spory problem. Poznałam ich bliżej przy okazji albumu „This Is War”, z którego, notabene, nie pamiętam nawet „Escape” czy „Night of the Hunter”, które przecież mi się podobały. No trudno. Z niemalże czystym kontem usiadłam do czwartej studyjnej płyty grupy – noszącej interesujący i zarazem intrygujący tytuł „Love Lust Faith + Dreams”. I doświadczyłam metaforycznej jazdy rollercoasterem. Raz byłam na zespół zła, raz brzmienie nowego krążka kupowałam. Stwierdziłam więc, że ustanę po środku. Ani mnie jakoś szczególnie nie zachwyca, ani też nie irytuje czy dołuje. Recenzje albumu, z jakimi się zetknęłam, były bardziej bezkompromisowe. Niektórzy wytykali zespołowi pójście w komercję, inni cenili to, że band się rozwija. I komu tu przyznać rację… .
Czytaj dalej #382 30 Seconds to Mars “Love, Lust, Faith + Dreams” (2013)
Po raz kolejny brytyjski program „X-Factor” wydaje na świat artystę, który ma szanse zrobić karierę poza granicami swojego kraju. Tak jest właśnie z Jahméne Douglasem, finalistą dziewiątej edycji show. Jego debiutancki krążek, „Love Never Fails”, zawiera same covery. Ma być to jednak dopiero przystawka przed daniem głównym – autorskim materiałem wokalisty.
