Coś się kończy, coś się zaczyna. My lada chwila pożegnamy 2016 rok (i pełni nadziei wejdziemy w 2017), a Julia Marcell na pożegnanie pomacha nie tylko ostatnim dwunastu miesiącom, ale i swojemu projektowi “Proxy”. W Poznaniu, jak sama zainteresowana przyznała, kończy się jej przygoda z koncertowaniem z wydaną w marcu płytą. To musiał być więc wyjątkowy występ.
Maybe I will die tomorrow so I need to say: I adore life. Kochaj życie. Żyj teraźniejszością. Ciesz się z małych rzeczy. Wyczytać to – choć nie bez trudu – można między wersami piosenek z drugiej studyjnej płyty londyńskiej formacji Savages. Zespół na mojej drodze stanął w dobrej chwili. Grudzień poświęcam zazwyczaj na przesłuchiwanie płyt, które zagubiły mi się w gąszczu innych nowości z ubiegłych dwunastu miesięcy, by mieć czym uzupełnić swoje muzyczne podsumowanie. “Adore Life” przykuło moją uwagę tytułem i prostą, acz mocną okładką. Murem za tym po prostu musiała stać dobra muzyka.
Grudzień w pełni, więc pora przybliżyć wam trochę nowości inspirowanych zbliżającym się Bożym Narodzeniem. Recenzji takich płyt w tym roku będzie mniej, choć dzisiaj mam dla was dwie propozycje. Obie krótkie (bo epki) i obie z innych muzycznych bajek. Od was zależy, którą dla siebie stąd zabierzecie.
Za jego poprzedni, wydane w 2013 roku album “Love in the Future” zabrałam się dopiero kilka miesięcy temu, więc nie towarzyszyło mi zniecierpliwienie, a także ominęło wypisywanie na Twitterze dziesiątek wiadomości ozdobionych kilkoma znakami zapytania, w stylu “Mr Legend, where is new music ?!??!”. Premierowy materiał amerykańskiego neosoulowego wokalisty przyszedł do mnie w chwili, kiedy każda muzyczna redakcja domyka swoje końcoworoczne zestawienia. Czy znajdzie się w takowych miejsce dla Johna Legenda?
You+Me. Ty i ja. Prosto, bezpretensjonalnie, niewyszukanie. Za tym duetem, o którym głośno było przed dwoma laty, stoi Alecia Moore i Dallas Green. Jej specjalnie przedstawiać nie trzeba. Słynna P!nk. Wspaniała artystka, której woda sodowa nie uderzyła do głowy. Autorka takich przebojów jak “Get the Party Started” i “So What”. On jest kanadyjskim wokalistą, tworzącym pod pseudonimem City and Colour. Ich drogi się przecięły, a spotkanie zaowocowało płytą, której każdy choć raz powinien posłuchać.
Rok 2015 należał do niego. Kanadyjski wokalista Abel Makkonen Tesfaye, działający pod pseudonimem The Weeknd, lansował hit za hitem, szturmem przebijając się do pierwszej ligi gwiazd mainstreamu i zdobywając miliony fanów, którzy nie byli nim zainteresowani za czasów “Kiss Land” czy “Trilogy”. Kiedy myślałam, że artysta da nam od siebie odpocząć, on zszokował świat nową fryzurą i ogłosił, że w listopadzie otrzymamy od niego kolejne wydawnictwo. I to bogate, bo mało kto decyduje się umieścić na płycie aż osiemnaście piosenek.
Czasem nawet najwspanialsza podróż musi dobiec końca – pomyśleć można było na wieść o tym, że Katie Melua (brytyjska wokalistka o gruzińskich korzeniach) żegna się z Mike’m Battem, z którym stworzyła wszystkie swoje studyjne albumy. Tandem był z nich niesamowity, lecz podjęcie tej decyzji zbiegło się z wypełnieniem wymogów kontraktu płytowego artystki, opiewającego na sześć wydawnictw. Dziś Melua ponownie rusza w drogę. Niby sama, ale wspierana przez sporych rozmiarów chór. Razem wędrują przez przykryte białym puchem krajobrazy.
