O odbywającym się na Śląsku od przeszło piętnastu lat festiwalu OFF słyszałam tyle dobrego, że stwierdziłam, że pora sprawdzić, ile naprawdę warte są te komentarze. Zakupiłam karnet na edycję, która odbyć się miała w 2020 roku, lecz z jego realizacją poczekać musiałam do 2022. I chociaż miałam myśli, czy nie zwrócić biletu, jego pozostawienie było dobrym pomysłem. Dziś zdaję relację z tego, co działo się w Katowicach. Bo akurat w tym przypadku co stało się w Katowicach, niech leci w świat.
In my house he wrote „his red right hand” opowiada w “Song of Joy” na albumie “Murder Ballads” Nick Cave, wracając na chwilę do poprzedniej płyty i reprezentującej ją piosenki “Red Right Hand” Australijczyk. Nagranie “wprowadziło nam bohatera, o którym tak naprawdę wciąż wiele nie wiemy. Jakie są jego zamiary? Czy jest pozytywną czy negatywną postacią? Odpowiedzi na te pytania zna tylko Cave, ale w jego buty próbowało wejść wielu innych artystów.
Iggy Pop, wokalista nazywany ojcem chrzestnym muzyki punk, w ostatnich latach lubi rzucać się w wir intrygujących projektów. Przed rokiem wydał epkę z elektronicznym zespołem Underworld (“Teatime Dub Encounters”), a dopiero co przeistoczył się w tęskniącego za smakiem kawy zombiaka w filmie “Truposze nie umierają”. W przed tym wszystkim była wyprodukowana przez Josha Homme’a płyta “Post Pop Depression”, która sprawiła, że zainteresowałam się postacią Iggy Popa. Końcówka lata przyniosła nam następczynię tego krążka. “Free” niepokojąco zbliża się do “Blackstar” Davida Bowiego. Czyżby siedemdziesięciodwuletni wokalista chciał zostawić nam podobną wiadomość, co jego zmarły znajomy?
Gotycki gigant od legendarnego amerykańskiego bandu. Raperka, która nową płytą pokazała rywalkom, gdzie ich miejsce. Wokalistka, która zasłużyła na miano tegorocznej Queen of Halloween. Podsłuchani w pewnym serialu debiutanci. Wokalista, którego piosenka jest kilka półek wyżej od filmu, na potrzeby którego powstała. To i więcej we wrześniowych taśmach.
