Nie wiem, co dziś robi Kate Bush, ale faza na muzykę tej jednej z najbarwniejszych postaci brytyjskiego rynku muzycznego wraca do mnie regularnie od lat. Ostatnio coraz częściej rozbrzmiewa u mnie “Running Up That Hill (A Dead With God)” – singiel, w którego sukces mało kto wierzył.
Trzy lata temu ukazał się piąty studyjny album Within Temptation „The Unforgiven”, który sprawił, że, wbrew tytułowi płyty, przebaczyłam holenderskiej grupie odejście od piosenek utrzymanych w gotyckich, magicznych klimatach, mocno osadzonych w symfoniczno-metalowych brzmieniach na rzecz prostych do zanucenia rockowych kompozycji. Dziś słuchać możemy już nowej muzyki zespołu. Krążek zatytułowany „Hydra” ukazał się na początku 2014 roku, ale dopiero teraz naszła mnie ochota na zapoznanie się z zwartym na nim materiałem. Tym bardziej, że niewiele w te wakacje porywających i przysparzających o szybsze bicie serca płytowych premier.
Dzisiejszy post postanowiłam poświęcić ostrzejszym rytmom. Stąd też recenzja piątej studyjnej płyty Within Temptation oraz debiutanckiej We Are The Fallen. Zapraszam do lektury.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-775473-1361791083-9235.jpeg.jpg)
Po gotyckim, mrocznym “Enter” i magicznym, cudownym “Mother Earth” Within Temptation zaserwowali fanom kolejny album. “The Silent Force” nagrywany był ponoć w kilku miejscach na świecie, przy udziale chóru oraz orkiestry symfonicznej. Zespół miał do dyspozycji ogromne środki finansowe. Czego się w końcu nie robi, by nagrać album, który zostałby w sercach słuchaczy na lata. Coś jednak nie wyszło, bo zamiast czarować i zachwycać, mnie trzeci krążek holenderskiego bandu zawiódł. Nic tego nie zapowiadało.
Mojej przygody z holenderskim zespołem ciąg dalszy. Po przesłuchaniu ich debiutanckiej płyty „Enter”wiedziałam, że na tym się nie zakończy. Chociaż nie wracam do niej tak często,jak myślałam, zrobiła na mnie spore wrażenie. Koniecznie musiałam się przekonać,jak sprawa ma się z wydanym trzy lata później krążkiem „Mother Earth”.
Within Temptation jest holenderskim zespołem grającym muzykę z pogranicza metalu symfonicznego oraz doom metalu. Swoją debiutancką płytę zatytułowaną “Enter” wydali w 1997 roku. Przyznam, że tytuł krążka jest bardzo trafny. “Enter” oznacza wejście. A zespół w dobrym stylu ‘wszedł’ na scenę. Główne skrzypce gra Sharon den Adel. Posługuje się ona mezzosopranem obejmującym 4 oktawy. Jej wokal jest delikatny, subtelny. Nieco operowy. Drugim ‘głosem’ zespołu jest Robert Westerholt. Pojawia się tylko w kilku numerach. Może jeszcze wyjaśnię o co chodzi z tym doom metalem, bo świetnie zobrazuje nam to, co znajdziemy na “Enter”. Gatunek ten charakteryzuje się ciężkim, psychodelicznym brzmieniem i śpiewem. Teksty utworów poruszają tematy depresyjne, melancholijne.
